Of je jezelf kunt zijn in deze wereld is maar de vraag. Allereerst leggen we als mensen onszelf veel regels en dingen op waarvan we van mening zijn dat het zo hoort. Aan de ene kant willen we bijzonder zijn en aan de andere kant ergens bij horen.
En als je ergens bij hoort dan moet je ook de meningen/ overtuigingen van die groep volgen. Of het nou een kerkelijke instantie of een hockeyclub is, er zijn vaak uitgesproken overtuigingen. Etiketten "zoals het heurt" zou Jort Kelder zeggen.
En ergens is het jammer. Als ik zie hoe eigenzinnig onze dochter is, hoe bijzonder ze is....niet omdat ze beter is dan anderen maar bijzonder omdat ze zo zichzelf is. Dan kan ik met weemoed naar haar kijken en me afvragen hoeveel deze wereld haar van haar zijn gaat afnemen.
Hoeveel heb jij als lezer van jezelf behouden en hoeveel heb je weg gegeven aan de wereld? Wat waren jouw dromen? Wie was je? En wie ben je nu?
Hoe jammer is het dat mensen veroordeeld worden om wie ze zijn. Dat ze veroordeelt worden om hun gekke loopje, die ene tattoo of hun seksuele voorkeur. Hoe jammer is het dat men eigenlijk niet uit durft te komen voor wie men is omdat anderen een oordeel daar over hebben. Misschien wel niet meer met ze om willen gaan als ze ervoor uit komen dat ze op hetzelfde geslacht vallen of een fetisj hebben voor kousen.
Dus doen we deze dingen stiekem en zijn we eigenlijk helemaal niet wie we echt zijn. Spelen we een spelletje en spelen we mooi weer. Terwijl: hoe leuk is het als de ander kleur heeft? Hoe tof is het dat die ander een beetje gek is?
Zo kwam ik een tijdje geleden een wat ouder echtpaar tegen toen ik mijn tattoo liet inkleuren. Zo rond de 70 waren ze, een beetje alto, beetje gek maar o zo leuk. En samen lieten ze hun eerste tattoo zetten, hoe gaaf? Jezelf zijn in een kleurloze wereld geeft kleur. Dat is juist prachtig.
We hebben allemaal gekke, zwarte, aparte dingen en die mogen we best vaker laten zien. In a world filled with Kardashians be a Patsy!!!
donderdag 14 december 2017
dinsdag 21 november 2017
Ik verander voor jou.....of toch niet?
Kan een mens veranderen? Wil een mens veranderen? Waarom zou iemand willen veranderen? En wat zou je dan willen veranderen? En voor wie? Waar ligt de motivatie van de verandering? Ligt die bij jezelf? Bij jouw partner?
Allereerst: waarom zou je willen veranderen? Alleen als dingen niet werken denk ik. Als je steeds hetzelfde patroon handhaaft en dat patroon werkt niet dan wordt het tijd voor een ander patroon, maar dan moet je jouw patroon wel kennen, herkennen en dan kun je beslissen of je er iets mee wilt doen.
Zo was ik een fervent roker (rookster :)) en bestond mijn ontbijt uit een bakkie koffie met...jawel: een peuk. Ik telde mijn sigaretten, hield het bij en raakte ietwat aan de nerveuze kant als ze op dreigden te raken. Voor je deur uit ging even checken: sleutels, telefoon en sigaretten. Check.
Wat ik me nog herinner (het is al even geleden namelijk....) is dat je (ik dus) geleefd werd door mijn sigaretten in de zin van: altijd ermee bezig zijn. Ik wilde niet meer dan een pakje per dag roken omdat ik ook wel wist dat dat helemaal mijn gezondheid (en portemonnee) in de weg stond .....want een pakje per dag is natuurlijk helemaal niet ongezond ;)....en dus was ik de hele dag peuken aan het tellen, plannen en stond mijn dag - mede - in het teken van de sigaret.
Ik was al wel een aantal x gestopt met roken maar wilde toch echt met mijn 30ste stoppen. En dat is gelukt. Ik had namelijk het bewustzijn dat het echt heel slecht voor me was, ik de kans (een grote) had dat ik er ziek van zou worden en dus besloot ik het roer om te gooien.
Zo deed ik dat ook met afvallen en ook met sporten. Als je iets wilt veranderen aan jezelf dan begint dat met bewustzijn van wat je doet. Patronen herkennen, je afvragen waarom je dingen doet die je doet. Dienen jouw patronen jou of maken ze juist niet beter? Ben je bereid om ze om te gooien? Ermee te stoppen? Andere patronen aan te gaan? Of durf je dat niet?
Angst is nooit een goede raadgever en zeker niet als je patronen wenst te veranderen. Je moet juist kijken naar de goede dingen die je ontvangt als je niet werkende patronen omgooit. Zo heb ik meer lucht, ben ik fitter, ben ik blijer en dus een leuker mens als ik niet rook, meer sport en minder onzin in mijn trulletje gooi.
Kan ik dat allemaal doen voor een ander? Natuurlijk kun je dat niet. Mensen veranderen niet voor een ander. Je bent zoals je bent en je kunt pas dingen aanpassen als je je zelf bewust bent van niet werkende patronen. Hoe lief jij jouw partner ook vindt, als je de noodzaak niet ziet van de verandering dan zal die ook niet plaats vinden, sprak ze stellig ;)
Ik ben heeeel benieuwd of je het met me eens bent of dat jij van mening bent dat je wel voor een ander kunt veranderen. Ik geloof er namelijk helemaal niks van :))
Allereerst: waarom zou je willen veranderen? Alleen als dingen niet werken denk ik. Als je steeds hetzelfde patroon handhaaft en dat patroon werkt niet dan wordt het tijd voor een ander patroon, maar dan moet je jouw patroon wel kennen, herkennen en dan kun je beslissen of je er iets mee wilt doen.
Zo was ik een fervent roker (rookster :)) en bestond mijn ontbijt uit een bakkie koffie met...jawel: een peuk. Ik telde mijn sigaretten, hield het bij en raakte ietwat aan de nerveuze kant als ze op dreigden te raken. Voor je deur uit ging even checken: sleutels, telefoon en sigaretten. Check.
Wat ik me nog herinner (het is al even geleden namelijk....) is dat je (ik dus) geleefd werd door mijn sigaretten in de zin van: altijd ermee bezig zijn. Ik wilde niet meer dan een pakje per dag roken omdat ik ook wel wist dat dat helemaal mijn gezondheid (en portemonnee) in de weg stond .....want een pakje per dag is natuurlijk helemaal niet ongezond ;)....en dus was ik de hele dag peuken aan het tellen, plannen en stond mijn dag - mede - in het teken van de sigaret.
Ik was al wel een aantal x gestopt met roken maar wilde toch echt met mijn 30ste stoppen. En dat is gelukt. Ik had namelijk het bewustzijn dat het echt heel slecht voor me was, ik de kans (een grote) had dat ik er ziek van zou worden en dus besloot ik het roer om te gooien.
Zo deed ik dat ook met afvallen en ook met sporten. Als je iets wilt veranderen aan jezelf dan begint dat met bewustzijn van wat je doet. Patronen herkennen, je afvragen waarom je dingen doet die je doet. Dienen jouw patronen jou of maken ze juist niet beter? Ben je bereid om ze om te gooien? Ermee te stoppen? Andere patronen aan te gaan? Of durf je dat niet?
Angst is nooit een goede raadgever en zeker niet als je patronen wenst te veranderen. Je moet juist kijken naar de goede dingen die je ontvangt als je niet werkende patronen omgooit. Zo heb ik meer lucht, ben ik fitter, ben ik blijer en dus een leuker mens als ik niet rook, meer sport en minder onzin in mijn trulletje gooi.
Kan ik dat allemaal doen voor een ander? Natuurlijk kun je dat niet. Mensen veranderen niet voor een ander. Je bent zoals je bent en je kunt pas dingen aanpassen als je je zelf bewust bent van niet werkende patronen. Hoe lief jij jouw partner ook vindt, als je de noodzaak niet ziet van de verandering dan zal die ook niet plaats vinden, sprak ze stellig ;)
Ik ben heeeel benieuwd of je het met me eens bent of dat jij van mening bent dat je wel voor een ander kunt veranderen. Ik geloof er namelijk helemaal niks van :))
maandag 6 november 2017
Ben jij jouw lichaam?
Denk je er wel eens over na? Of je jouw lichaam bent of niet? Denk jij dat die vetrollen of juist dat uitgemergelde lichaam bent? Of is jouw lichaam een vervoermiddel in deze wereld?
Een luxe auto die je mag verzorgen? En hoe ga je met jouw 'auto' om? Rij je er veel te hard mee, onderhoud je m nauwelijks? Hoe denk jij over jouw lichaam? Ben jij jouw lichaam? Of heb jij jouw lichaam?
Ikzelf denk niet dat ik mijn lichaam ben. Ik denk dat ik mijn lichaam te leen heb voor de periode dat ik als Rilana hier op aarde ben. En aangezien ik als Rilana zijnde maar 1 lichaam te leen heb, ben ik er zuinig op.
Een en ander heeft in mijn ogen te maken met bewustzijn. Het bewust zijn van jouw lichaam. Functioneert het beter als ik m / haar voldoende slaap geef. Voldoende beweging, nadenk over wat ik erin stop als brandstof.
Zo weten we allemaal dat een diesel auto niet rijdt op benzine en vice versa, maar toch stoppen we vaak veel verkeerde dingen in ons mond en denken dan niet na wat deze voedingsstoffen met ons lichaam doen. We hebben stressvolle banen, lopen nagenoeg niet, sporten hooguit een uurtje per week en zijn dan oprecht verbaasd als ons enig grote geschenk wat we bij de geboorte ontvangen hebben ermee op houdt.
En natuurlijk kan het zijn dat er technische mankementen zitten in jouw auto euh lichaam maar een (groot) deel heb je wel degelijk zelf in de hand. Er zijn mensen die beter zorgen voor hun auto dan voor hun lichaam.
Dus de volgende keer als je weer eens niet van de bank te branden bent als je eigenlijk zou moeten sporten: denk er dan maar aan dat je nog heel lang mag/moet zorgen voor jouw lichaam, dus hop, hop: van die bank af!
Een luxe auto die je mag verzorgen? En hoe ga je met jouw 'auto' om? Rij je er veel te hard mee, onderhoud je m nauwelijks? Hoe denk jij over jouw lichaam? Ben jij jouw lichaam? Of heb jij jouw lichaam?
Ikzelf denk niet dat ik mijn lichaam ben. Ik denk dat ik mijn lichaam te leen heb voor de periode dat ik als Rilana hier op aarde ben. En aangezien ik als Rilana zijnde maar 1 lichaam te leen heb, ben ik er zuinig op.
Een en ander heeft in mijn ogen te maken met bewustzijn. Het bewust zijn van jouw lichaam. Functioneert het beter als ik m / haar voldoende slaap geef. Voldoende beweging, nadenk over wat ik erin stop als brandstof.
Zo weten we allemaal dat een diesel auto niet rijdt op benzine en vice versa, maar toch stoppen we vaak veel verkeerde dingen in ons mond en denken dan niet na wat deze voedingsstoffen met ons lichaam doen. We hebben stressvolle banen, lopen nagenoeg niet, sporten hooguit een uurtje per week en zijn dan oprecht verbaasd als ons enig grote geschenk wat we bij de geboorte ontvangen hebben ermee op houdt.
En natuurlijk kan het zijn dat er technische mankementen zitten in jouw auto euh lichaam maar een (groot) deel heb je wel degelijk zelf in de hand. Er zijn mensen die beter zorgen voor hun auto dan voor hun lichaam.
Dus de volgende keer als je weer eens niet van de bank te branden bent als je eigenlijk zou moeten sporten: denk er dan maar aan dat je nog heel lang mag/moet zorgen voor jouw lichaam, dus hop, hop: van die bank af!
Aardig zijn loont niet
Aardig zijn loont niet. Echt! Wist jij dat onaardige mannen tot bijna 20% meer verdienen dan hun aardige collega's? Ook vrouwen verdienen minder als ze aardig zijn. Namelijk zo'n 5 % minder.
Een van de redenen is onder andere dat aardige mensen eerder toegeven bij salarisonderhandelingen dan hun onaardige variant maar ook bevestigen onaardige mannen de sekserollen van weleer. Blijkbaar denken we dat onaardige mensen beter scoren in het leven en meer bereiken.
Hoe denk jij daarover? Is dat in jouw werkomgeving ook het geval? Is de meerdere op werk inderdaad een pain in the ass? Of ben jij een pain in the ass? Op werk dan natuurlijk. Ben jij heel anders op werk dan in privé sfeer? En vind je aardige mensen leuk of irriteren ze juist?
Ik ben van mening dat je zoveel mogelijk moet proberen jezelf te zijn. Dus als je van nature een opvliegende persoonlijkheid bent en dat juist in jouw werk goed kunt gebruiken (zonder dat je daarmee anderen echt kwetst natuurlijk) dan moet je dat vooral doen. Mijns inziens moeten we juist meer vanuit onze kracht werken. Niet vanuit wat we denken wat juist is. Want mensen die een rol spelen - zowel geforceerd aardig als onaardig - dat merk je.
En wat is onaardig? In werk moet je soms wat harder zijn denk ik, zeker als je in een grote organisatie werkt. Soms moeten mensen ontslagen worden, dien je mensen een richting in te sturen in het belang van de onderneming. Toch kan dat ook menselijk in plaats van keihard. Een beetje empathie is altijd gevraagd al kan ik me voorstellen dat als jij op een functie zit waar ook mensen ontslagen - kunnen - worden en jij bijna niet kunt ademen omdat je het zo erg vindt, dat je beter een andere baan kunt zoeken.
In mijn ogen moeten we durven kijken naar onszelf, eerlijk zijn wat we willen en waarom en vanuit onze kracht in het leven gaan staan. Dan gaat het aardig(er) zijn vanzelf.....wedden?
Een van de redenen is onder andere dat aardige mensen eerder toegeven bij salarisonderhandelingen dan hun onaardige variant maar ook bevestigen onaardige mannen de sekserollen van weleer. Blijkbaar denken we dat onaardige mensen beter scoren in het leven en meer bereiken.
Hoe denk jij daarover? Is dat in jouw werkomgeving ook het geval? Is de meerdere op werk inderdaad een pain in the ass? Of ben jij een pain in the ass? Op werk dan natuurlijk. Ben jij heel anders op werk dan in privé sfeer? En vind je aardige mensen leuk of irriteren ze juist?
Ik ben van mening dat je zoveel mogelijk moet proberen jezelf te zijn. Dus als je van nature een opvliegende persoonlijkheid bent en dat juist in jouw werk goed kunt gebruiken (zonder dat je daarmee anderen echt kwetst natuurlijk) dan moet je dat vooral doen. Mijns inziens moeten we juist meer vanuit onze kracht werken. Niet vanuit wat we denken wat juist is. Want mensen die een rol spelen - zowel geforceerd aardig als onaardig - dat merk je.
En wat is onaardig? In werk moet je soms wat harder zijn denk ik, zeker als je in een grote organisatie werkt. Soms moeten mensen ontslagen worden, dien je mensen een richting in te sturen in het belang van de onderneming. Toch kan dat ook menselijk in plaats van keihard. Een beetje empathie is altijd gevraagd al kan ik me voorstellen dat als jij op een functie zit waar ook mensen ontslagen - kunnen - worden en jij bijna niet kunt ademen omdat je het zo erg vindt, dat je beter een andere baan kunt zoeken.
In mijn ogen moeten we durven kijken naar onszelf, eerlijk zijn wat we willen en waarom en vanuit onze kracht in het leven gaan staan. Dan gaat het aardig(er) zijn vanzelf.....wedden?
donderdag 2 november 2017
Inspirerend
Ik rij niet zo vaak meer lange stukken met de auto, en dat mis ik ook voor geen meter, maar laatst was anders. Voor een afspraak in Utrecht zat ik al voor - mijn doen - dag en dauw in de auto waarna ik in de langste file van het land terecht kwam. 2 uur en een kwartier vertraging, dan sta je wel in een bad ass file ;)
Ook de alternatieve wegen boden uiteindelijk geen soelaas want mijn navi was niet de enige die haar /zijn bestuurder een andere weg bood. En zo kwam het dat ik uiteindelijk onverrichter zaken huiswaarts keerde.
En in plaats van naar het gebrabbel van de DJ's te luisteren - waar meestal niks mis mee is - koos ik vandaag voor iets anders. Ik had behoefte aan nuttige info. Ik ging op zoek naar een soort luisterboek, eentje met inspirerende info. En dus ging ik op You Tube op zoek naar een spreker die wat toe te voegen heeft (uiteraard toen ik voor het verkeerslicht stil stond, en stil stond ik veel deze ochtend). En die vond ik. De schrijver van de logica van geluk, Mo Gawdat is voor mij in vele opzichten inspirerend en voegt heel wat toe.
Mo (ik mag m vandaag Mo noemen ;)) besloot geluk wiskundig te formuleren. Wat is geluk eigenlijk? Zo geeft hij aan dat als jouw verwachtingen geëvenaard worden of wanneer ze overtroffen worden, dat je dan gelukkig bent (dit is mijn vertaling van wat hij aangeeft). Is dat niet het geval dan ben je ongelukkig.
Mo verloor in 2014 zijn zoon Ali en als een soort eerbetoon heeft hij het boek geschreven. Het boek heb ik niet gelezen maar wat opvalt aan Mo is de rust die deze man uit straalt. Een allesoverheersende rust. De combinatie van wat deze man heeft moeten doorstaan, namelijk je kind verliezen en zijn zienswijze op deze wereld is zeer inspirerend te noemen.
Ondanks zijn grote verdriet en pijn om zonder zijn zoon door het leven te moeten, geeft hij zelf aan twee keuzes te hebben. De rest van zijn leven onder de dekens te kruipen en daar altijd te blijven of het leven weer omarmen (en dit is wederom mijn vertaling van hoe hij dat aangeeft) en ervoor gaan.
Hij heeft de tweede keuze gemaakt en dat maakt hem voor mij een inspirerende man waarvan veel te leren valt. Die van toegevoegde waarde is, die dat deelt en waar je van kunt leren.
3 x raden in welk boek ik van de week begonnen ben :)
Ook de alternatieve wegen boden uiteindelijk geen soelaas want mijn navi was niet de enige die haar /zijn bestuurder een andere weg bood. En zo kwam het dat ik uiteindelijk onverrichter zaken huiswaarts keerde.
En in plaats van naar het gebrabbel van de DJ's te luisteren - waar meestal niks mis mee is - koos ik vandaag voor iets anders. Ik had behoefte aan nuttige info. Ik ging op zoek naar een soort luisterboek, eentje met inspirerende info. En dus ging ik op You Tube op zoek naar een spreker die wat toe te voegen heeft (uiteraard toen ik voor het verkeerslicht stil stond, en stil stond ik veel deze ochtend). En die vond ik. De schrijver van de logica van geluk, Mo Gawdat is voor mij in vele opzichten inspirerend en voegt heel wat toe.
Mo (ik mag m vandaag Mo noemen ;)) besloot geluk wiskundig te formuleren. Wat is geluk eigenlijk? Zo geeft hij aan dat als jouw verwachtingen geëvenaard worden of wanneer ze overtroffen worden, dat je dan gelukkig bent (dit is mijn vertaling van wat hij aangeeft). Is dat niet het geval dan ben je ongelukkig.
Mo verloor in 2014 zijn zoon Ali en als een soort eerbetoon heeft hij het boek geschreven. Het boek heb ik niet gelezen maar wat opvalt aan Mo is de rust die deze man uit straalt. Een allesoverheersende rust. De combinatie van wat deze man heeft moeten doorstaan, namelijk je kind verliezen en zijn zienswijze op deze wereld is zeer inspirerend te noemen.
Ondanks zijn grote verdriet en pijn om zonder zijn zoon door het leven te moeten, geeft hij zelf aan twee keuzes te hebben. De rest van zijn leven onder de dekens te kruipen en daar altijd te blijven of het leven weer omarmen (en dit is wederom mijn vertaling van hoe hij dat aangeeft) en ervoor gaan.
Hij heeft de tweede keuze gemaakt en dat maakt hem voor mij een inspirerende man waarvan veel te leren valt. Die van toegevoegde waarde is, die dat deelt en waar je van kunt leren.
3 x raden in welk boek ik van de week begonnen ben :)
donderdag 12 oktober 2017
Ben jij de Jedi Master van jouw gedachten?
Hey JIJ daar, ja JIJ. Niet wegkijken nu, ik heb het tegen jou!
Heb jij vandaag al eens nagedacht over wat je de wereld gebracht hebt? Of heb je vandaag alleen maar gehaald?
Heb je vandaag al een keer gelachen? Of neem je alles en jezelf heel serieus?
Heb je vandaag al een keer dank-je-wel gezegd en dat ook gemeend? Of is het allemaal maar naar en is er niets om dank-je-wel voor te zeggen?
Zit jouw geluksquotum vandaag boven of onder de lijn? Wat verwachtte je van vandaag en is het mee of tegen gevallen?
Want ook al denk je misschien dat jouw hele leven jou overkomt, er zijn vele aspecten waar je als mens wel degelijk invloed op kunt hebben. Je bent niet elke dag slachtoffer van jouw leven maar zeker ook de 'baas' die bepaalt.
Ook al is minimaal 70% van onze gedachten negatief, je kunt ze ombuigen. Het begint met bewust worden van jouw gedachten, het weten dat ze er zijn. Accepteer ze. JOEHOE hier ben ik, kom maar op en geef ze geen waarde. Stop de gedachten en buig ze om. Zo word en ben je straks de Jedi Master van jouw gedachten.
En als je jouw gedachten niet elke keer met je aan de haal laat gaan, dan kun je ze buigen en als je ze buigt dan word je blijer en als je blijer bent dan kun je ook gaan brengen in plaats van halen....etc, etc....
Zo alle wereldproblemen opgelost met 1 blog ;)! Heeeerlijk niet waar?
Heb jij vandaag al eens nagedacht over wat je de wereld gebracht hebt? Of heb je vandaag alleen maar gehaald?
Heb je vandaag al een keer gelachen? Of neem je alles en jezelf heel serieus?
Heb je vandaag al een keer dank-je-wel gezegd en dat ook gemeend? Of is het allemaal maar naar en is er niets om dank-je-wel voor te zeggen?
Zit jouw geluksquotum vandaag boven of onder de lijn? Wat verwachtte je van vandaag en is het mee of tegen gevallen?
Want ook al denk je misschien dat jouw hele leven jou overkomt, er zijn vele aspecten waar je als mens wel degelijk invloed op kunt hebben. Je bent niet elke dag slachtoffer van jouw leven maar zeker ook de 'baas' die bepaalt.
Ook al is minimaal 70% van onze gedachten negatief, je kunt ze ombuigen. Het begint met bewust worden van jouw gedachten, het weten dat ze er zijn. Accepteer ze. JOEHOE hier ben ik, kom maar op en geef ze geen waarde. Stop de gedachten en buig ze om. Zo word en ben je straks de Jedi Master van jouw gedachten.
En als je jouw gedachten niet elke keer met je aan de haal laat gaan, dan kun je ze buigen en als je ze buigt dan word je blijer en als je blijer bent dan kun je ook gaan brengen in plaats van halen....etc, etc....
Zo alle wereldproblemen opgelost met 1 blog ;)! Heeeerlijk niet waar?
maandag 25 september 2017
De stemmen in jouw hoofd
Heb jij ze ook? Die stemmen - soms 1, soms meer - in jouw hoofd die van alles vinden? En die zelden iets positiefs vinden? Of ben ik rijp voor een enkeltje inrichting?
Dat je jezelf niet snel mooi, leuk, aardig genoeg vindt? Dat je van mening bent dat die ander: cooler, slimmer, mooier, en aardiger is en zijn leven zeker meer op orde heeft dan jij?
Dat jij met 40 + nog steeds niet weet wat je later worden wilt en dat die stemmetjes je er smalend op wijzen dat je een loser bent?
Ik overdrijf misschien een beetje, is ook leuk :) maar ik ben vast niet de enige die van binnen hele gesprekken heeft en die gesprekken zijn zelden positief. Gelukkig zijn ze er niet altijd om me rottig te laten voelen. Vaak komen ze als je niet lekker in je vel zit en eigenlijk wel een oppepper kunt gebruiken.
Maar neeee, neee niks oppepper. Ze graven alvast jouw graf en maken dat gat van onzekerheid met alle plezier groter.
Wat zou het heerlijk zijn als we wat minder zouden luisteren naar die stemmen en ze voorgoed de mond zouden snoeren. Dat we WEL leuk, slim en grappig genoeg zijn. Dat de buitenkant van die ander ook maar een buitenkant is en dat ze ook zorgen hebben net zoals jij alleen dat laten ze niet zien.
Dat ze ook stemmetjes hebben die zeggen dat ze er niet toe doen en dat ze heus ook vaker een offday hebben dan je zou denken.
Wat te doen? Simpel! De stemmetjes het zwijgen opleggen en wel direct. Als een mantra laten weten dat je wel cool, slim en leuk bent. Dat je poep hebt aan wat anderen van je denken en dat je hoe langer hoe meer lekker gaat doen wat jezelf wilt. Dat het super tof is als je met 40+ nog niet weet wat je later worden wilt omdat dan de hele wereld nog voor je open ligt. Wauw dat is cool! Hey stemmen waar blijven jullie nou ;)?
Dat je jezelf niet snel mooi, leuk, aardig genoeg vindt? Dat je van mening bent dat die ander: cooler, slimmer, mooier, en aardiger is en zijn leven zeker meer op orde heeft dan jij?
Dat jij met 40 + nog steeds niet weet wat je later worden wilt en dat die stemmetjes je er smalend op wijzen dat je een loser bent?
Ik overdrijf misschien een beetje, is ook leuk :) maar ik ben vast niet de enige die van binnen hele gesprekken heeft en die gesprekken zijn zelden positief. Gelukkig zijn ze er niet altijd om me rottig te laten voelen. Vaak komen ze als je niet lekker in je vel zit en eigenlijk wel een oppepper kunt gebruiken.
Maar neeee, neee niks oppepper. Ze graven alvast jouw graf en maken dat gat van onzekerheid met alle plezier groter.
Wat zou het heerlijk zijn als we wat minder zouden luisteren naar die stemmen en ze voorgoed de mond zouden snoeren. Dat we WEL leuk, slim en grappig genoeg zijn. Dat de buitenkant van die ander ook maar een buitenkant is en dat ze ook zorgen hebben net zoals jij alleen dat laten ze niet zien.
Dat ze ook stemmetjes hebben die zeggen dat ze er niet toe doen en dat ze heus ook vaker een offday hebben dan je zou denken.
Wat te doen? Simpel! De stemmetjes het zwijgen opleggen en wel direct. Als een mantra laten weten dat je wel cool, slim en leuk bent. Dat je poep hebt aan wat anderen van je denken en dat je hoe langer hoe meer lekker gaat doen wat jezelf wilt. Dat het super tof is als je met 40+ nog niet weet wat je later worden wilt omdat dan de hele wereld nog voor je open ligt. Wauw dat is cool! Hey stemmen waar blijven jullie nou ;)?
donderdag 14 september 2017
Hoe mijn tattoo's mij kracht geven
Ik was een tiener & volop in mijn pubertijd toen ik een vurige wens had naar navelpiercings en tattoo's. Nu was dat thuis not done en daarom kreeg ik dan ook het dringende advies vooral te wachten tot ik 18 was. Dat deed ik, ik ging studeren in Haarlem en weg was de behoefte. Resultaat: geen piercings, geen tattoo's, wel veel bier drinken ;).
En toen, jaaaren later was daar ineens ons hartje, dat kleine hartje van mijn dierbare zus en mij. In de zij, vlak boven de borst als getuige van ons liefde voor elkaar. Dat hartje waar ik zo nu en dan naar kijk en die mijn liefde voor haar weergeeft. Het staat symbool voor wat we samen mee hebben gemaakt en dat het leven onze liefde voor elkaar niet klein heeft gekregen en geloof me: het leven heeft het geprobeerd.
En voor ik het wist was daar de draak. De draak die staat voor enthousiasme, zelfvertrouwen, levendigheid, trots en extrovert (de negatieve eigenschappen laten we gemakshalve even weg ;)). Die draak die mij eraan herinnert dat ik er mag zijn, dat het niet erg is als ik mijn eigen weg ga en dat ik op mezelf mag vertrouwen. Hij is extra groot omdat ik het anders misschien wel zou kunnen vergeten. Het geeft me kracht en vertrouwen iets wat ik zeker nodig heb.
En tot slot komt er ooit nog de engel. Want wat ben ik (en wij) geholpen door de jaren heen. Daar waar ik niet wist hoe we erdoorheen moesten komen, daar waar de wegen onbegaanbaar leken en bijna niet te doen, daar waren ze. De engelen, geduldig, trouw en altijd aanwezig als een onzichtbare troost. Dan weer op mijn schouder, dan weer als arm om me heen, dan weer weg vegend van mijn tranen. De engel - het moeten er meer zijn geweest - die de steun en toeverlaat in mijn leven is en zijn. Die het dragelijk maken als de wegen onbegaanbaar lijken.
Dat, dat zijn mijn tattoo's en wat ben ik er blij mee.
En toen, jaaaren later was daar ineens ons hartje, dat kleine hartje van mijn dierbare zus en mij. In de zij, vlak boven de borst als getuige van ons liefde voor elkaar. Dat hartje waar ik zo nu en dan naar kijk en die mijn liefde voor haar weergeeft. Het staat symbool voor wat we samen mee hebben gemaakt en dat het leven onze liefde voor elkaar niet klein heeft gekregen en geloof me: het leven heeft het geprobeerd.
En voor ik het wist was daar de draak. De draak die staat voor enthousiasme, zelfvertrouwen, levendigheid, trots en extrovert (de negatieve eigenschappen laten we gemakshalve even weg ;)). Die draak die mij eraan herinnert dat ik er mag zijn, dat het niet erg is als ik mijn eigen weg ga en dat ik op mezelf mag vertrouwen. Hij is extra groot omdat ik het anders misschien wel zou kunnen vergeten. Het geeft me kracht en vertrouwen iets wat ik zeker nodig heb.
En tot slot komt er ooit nog de engel. Want wat ben ik (en wij) geholpen door de jaren heen. Daar waar ik niet wist hoe we erdoorheen moesten komen, daar waar de wegen onbegaanbaar leken en bijna niet te doen, daar waren ze. De engelen, geduldig, trouw en altijd aanwezig als een onzichtbare troost. Dan weer op mijn schouder, dan weer als arm om me heen, dan weer weg vegend van mijn tranen. De engel - het moeten er meer zijn geweest - die de steun en toeverlaat in mijn leven is en zijn. Die het dragelijk maken als de wegen onbegaanbaar lijken.
Dat, dat zijn mijn tattoo's en wat ben ik er blij mee.
dinsdag 11 juli 2017
De virtuele ballonnen voor Tijn
Heb jij ze ook ontvangen ??? De ballonnen voor Tijn? Prachtig, lief en begaan met een hele bijzondere jongen, die met zijn 6 jaar meer bereikt en gedaan heeft voor anderen dan menigeen van 89. Hoe bijzonder dat je weet dat jouw leven snel voorbij is, en je toch voor anderen acties onderneemt.
Dat dat veel mensen raakt heb ik dan ook geregeld op mijn tijdlijn mogen zien. Alle reacties van mensen over hoe bijzonder Tijn was, de blog van Youp van 't Hek en het gehaalde doel van Lak door Tijn (1 miljoen was het streefbedrag) werd ook ruimschoots gehaald.
En toch, toch blijft er een gevoel van vluchtigheid hangen. Twee dagen later zijn we met zijn allen Tijn alweer vergeten en gaan we over tot de orde van de dag. En juist dat is wat me de laatste tijd meer en meer stoort. We gaan verder met consumeren, heeeel veel consumeren, we gooien onze troep op straat, klagen over alles en nog wat en kijken vooral naar wat we niet hebben. Sylvie Meis wordt van alles uitgemaakt omdat ze ondanks haar geld niet gelukkig is, schijnbaar staat geluk synoniem aan geld.......
Waarom kunnen we onze dagelijkse beslommeringen niet eens bewust onder de loep nemen en een uurtje - 1 heel uurtje - in de week vrij maken voor iemand anders. Vrijblijvend, kosteloos, uit het hart. Want dan pas eren we jongens als Tijn. Door ook een betere versie van onszelf te willen zijn. Door anders tegen de wereld aan te kijken. Door anders met deze wereld om te gaan en met elkaar.
Want we kunnen niet iedereen helpen maar iedereen kan wel iemand helpen...of niet?
Dat dat veel mensen raakt heb ik dan ook geregeld op mijn tijdlijn mogen zien. Alle reacties van mensen over hoe bijzonder Tijn was, de blog van Youp van 't Hek en het gehaalde doel van Lak door Tijn (1 miljoen was het streefbedrag) werd ook ruimschoots gehaald.
En toch, toch blijft er een gevoel van vluchtigheid hangen. Twee dagen later zijn we met zijn allen Tijn alweer vergeten en gaan we over tot de orde van de dag. En juist dat is wat me de laatste tijd meer en meer stoort. We gaan verder met consumeren, heeeel veel consumeren, we gooien onze troep op straat, klagen over alles en nog wat en kijken vooral naar wat we niet hebben. Sylvie Meis wordt van alles uitgemaakt omdat ze ondanks haar geld niet gelukkig is, schijnbaar staat geluk synoniem aan geld.......
Waarom kunnen we onze dagelijkse beslommeringen niet eens bewust onder de loep nemen en een uurtje - 1 heel uurtje - in de week vrij maken voor iemand anders. Vrijblijvend, kosteloos, uit het hart. Want dan pas eren we jongens als Tijn. Door ook een betere versie van onszelf te willen zijn. Door anders tegen de wereld aan te kijken. Door anders met deze wereld om te gaan en met elkaar.
Want we kunnen niet iedereen helpen maar iedereen kan wel iemand helpen...of niet?
dinsdag 27 juni 2017
Als angst jouw leven beheerst
Dat we allemaal onze eigen angsten hebben dat moge duidelijk zijn. Niemand ontkomt eraan en erover praten doen de meesten niet (graag). Is natuurlijk ook niet stoer als je bang bent. En dus overschreeuwen we onze angsten, negeren we ze, laten we ons er soms compleet door leiden of worden we letterlijk en figuurlijk gegijzeld door de angsten die we in ons leven ervaren.
Het gekke aan angst is dat het net een monster is dat alleen maar groter wordt. Bijvoorbeeld als je een keer een nacht niet in slaap komt, naar het plafond ligt te staren en elk uur voorbij ziet gaan. Als dit geen standaard probleem van je was maar eenmalig kan het zijn dat de volgende nacht de angst bestaat dat je bang bent weer niet in slaap te kunnen komen. Je hartslag gaat omhoog, je hebt stress en weet haast al zeker: deze nacht gaat het weer fout. Als het dan inderdaad fout gaat dan stapelen de angsten op en de derde nacht zul je waarschijnlijk helemaal geen oog dicht doen. Dit voorbeeld is natuurlijk gechargeerd maar wel een voorbeeld van hoe onze angsten kunnen groeien, je voedt ze als het ware.
Zo heb ik de afgelopen jaren veel stress gehad van een vervelende zaak die liep. Ik heb er zoveel verdriet en angsten van gehad en nog is dat niet helemaal weg. Maar wat ik me onlangs wel besefte is dit: hoeveel echte ellende heb ik - buiten mijn angstaanvallen, mijn innerlijke strijd, het gevoel van onrecht en ook onmacht - echt gehad in mijn dagelijks leven? De uitspraak: men leidt het meest onder dat wat men vreest doet zeker opgeld. Want de meeste angsten, het meeste lijden (afgezien van ziekte en overlijden) bevindt zich in onze hoofden.
Want al die tijd dat je lijdt onder wat er nog komen gaat vergeet je nu te leven. Daarmee ben je geen struisvogel en daarmee negeer je niet welke problemen er zijn maar door te zien en te genieten wat er vandaag wel is in plaats van welk drama er morgen zou kunnen komen is wel een keuze die jou verder kan brengen.
Laat de kracht van het nu daarom winnen van de angst over morgen <3
Het gekke aan angst is dat het net een monster is dat alleen maar groter wordt. Bijvoorbeeld als je een keer een nacht niet in slaap komt, naar het plafond ligt te staren en elk uur voorbij ziet gaan. Als dit geen standaard probleem van je was maar eenmalig kan het zijn dat de volgende nacht de angst bestaat dat je bang bent weer niet in slaap te kunnen komen. Je hartslag gaat omhoog, je hebt stress en weet haast al zeker: deze nacht gaat het weer fout. Als het dan inderdaad fout gaat dan stapelen de angsten op en de derde nacht zul je waarschijnlijk helemaal geen oog dicht doen. Dit voorbeeld is natuurlijk gechargeerd maar wel een voorbeeld van hoe onze angsten kunnen groeien, je voedt ze als het ware.
Zo heb ik de afgelopen jaren veel stress gehad van een vervelende zaak die liep. Ik heb er zoveel verdriet en angsten van gehad en nog is dat niet helemaal weg. Maar wat ik me onlangs wel besefte is dit: hoeveel echte ellende heb ik - buiten mijn angstaanvallen, mijn innerlijke strijd, het gevoel van onrecht en ook onmacht - echt gehad in mijn dagelijks leven? De uitspraak: men leidt het meest onder dat wat men vreest doet zeker opgeld. Want de meeste angsten, het meeste lijden (afgezien van ziekte en overlijden) bevindt zich in onze hoofden.
Want al die tijd dat je lijdt onder wat er nog komen gaat vergeet je nu te leven. Daarmee ben je geen struisvogel en daarmee negeer je niet welke problemen er zijn maar door te zien en te genieten wat er vandaag wel is in plaats van welk drama er morgen zou kunnen komen is wel een keuze die jou verder kan brengen.
Laat de kracht van het nu daarom winnen van de angst over morgen <3
donderdag 1 juni 2017
Het leven door een roze bril
Wat mij - met name de laatste jaren, zal wel met leeftijd te maken hebben ;) - opvalt is dat nogal wat mensen het tot kunst hebben verheven om in alles het negatieve te zien.
En hoe makkelijk het is als er een gebeurtenis plaats vindt om dan te blijven hangen in wat er niet goed was ...je krijgt dan een hele waslijst met ellende maar het positieve daar wordt bijna overheen gewalst.
Een voorbeeld betreft de Kynologenclub waar ik met onze Tom wekelijks heen ga (en gezien het ontbreken aan voorkomen van de hond als je roept ook nog wel jaren zal komen). Ik kwam daar een meisje die ik ken van Krav Maga tegen en ze gaf aan dat er nogal wat negatieve recensies waren en dat ze zich er niets van aan had getrokken - niet in de laatste plaats omdat daar alleen OV kwam .... dat daargelaten - maar dat ze toch heel tevreden was. Ik deel haar mening. De mensen zijn er erg betrokken met de honden en je leert ook nog iets....althans ik wel ;)
Maar goed...terug naar de kern: waarom nemen mensen toch wel de moeite om iemand of een bedrijf af te kraken maar zullen ze zelden de moeite nemen om het aan te prijzen? Dan moet je blijkbaar wel heeeeeeeeeel tevreden zijn wil je dus positief over iets of iemand willen praten.
Zelf heb ik na nogal wat tegenslagen de afgelopen jaren een andere kijk op het leven gekregen, althans een bewustere. Door alle ellende die we over ons heen hebben gekregen bedacht ik me dat je altijd een keuze hebt in het leven. Je kunt een bittere, zure dame of heer worden of je zet jouw schouders eronder en kijkt naar wat er wel is. Ik weet dat wat ik nu zeg niet nieuw is maar het is zo ontzettend makkelijk om tegen alles aan te kijken als: zie je nou wel? Het gaat ook nooit goed, het is allemaal volkomen k....
En dat terwijl er aan de andere kant ook ontzettend veel is waar je wel blij over kunt zijn, waar je wel kracht uit kunt halen. Dankbaarheid speelt daarbij een grote rol. Dankbaarheid is de kern om je leven om te gooien. Niet alleen voor wat is maar ook voor wat er (nog) niet is. Door dankbaarheid als een mantra in jouw leven te gooien verander je jouw wereld. Het is alsof je jouw roze bril elke nacht op je nachtkastje zet en die elke ochtend trouw opzet.
Daarmee verdwijnt verdriet niet, daarmee zijn de wonden niet spontaan geheeld maar het geeft je wel kracht om het leven aan te kunnen en te genieten van wat je gegeven is. Vaak moet ik denken aan die jochies in een arm land die niets hebben - qua materie dan - maar met een brede lach samen dansen en het leven vieren. Hoe prachtig.
Ik heb gekozen om mijn roze bril elke dag op het nachtkastje te leggen en m de volgende dag weer op te zetten. Zo kan ik dansend door het leven...En jij?
En hoe makkelijk het is als er een gebeurtenis plaats vindt om dan te blijven hangen in wat er niet goed was ...je krijgt dan een hele waslijst met ellende maar het positieve daar wordt bijna overheen gewalst.
Een voorbeeld betreft de Kynologenclub waar ik met onze Tom wekelijks heen ga (en gezien het ontbreken aan voorkomen van de hond als je roept ook nog wel jaren zal komen). Ik kwam daar een meisje die ik ken van Krav Maga tegen en ze gaf aan dat er nogal wat negatieve recensies waren en dat ze zich er niets van aan had getrokken - niet in de laatste plaats omdat daar alleen OV kwam .... dat daargelaten - maar dat ze toch heel tevreden was. Ik deel haar mening. De mensen zijn er erg betrokken met de honden en je leert ook nog iets....althans ik wel ;)
Maar goed...terug naar de kern: waarom nemen mensen toch wel de moeite om iemand of een bedrijf af te kraken maar zullen ze zelden de moeite nemen om het aan te prijzen? Dan moet je blijkbaar wel heeeeeeeeeel tevreden zijn wil je dus positief over iets of iemand willen praten.
Zelf heb ik na nogal wat tegenslagen de afgelopen jaren een andere kijk op het leven gekregen, althans een bewustere. Door alle ellende die we over ons heen hebben gekregen bedacht ik me dat je altijd een keuze hebt in het leven. Je kunt een bittere, zure dame of heer worden of je zet jouw schouders eronder en kijkt naar wat er wel is. Ik weet dat wat ik nu zeg niet nieuw is maar het is zo ontzettend makkelijk om tegen alles aan te kijken als: zie je nou wel? Het gaat ook nooit goed, het is allemaal volkomen k....
En dat terwijl er aan de andere kant ook ontzettend veel is waar je wel blij over kunt zijn, waar je wel kracht uit kunt halen. Dankbaarheid speelt daarbij een grote rol. Dankbaarheid is de kern om je leven om te gooien. Niet alleen voor wat is maar ook voor wat er (nog) niet is. Door dankbaarheid als een mantra in jouw leven te gooien verander je jouw wereld. Het is alsof je jouw roze bril elke nacht op je nachtkastje zet en die elke ochtend trouw opzet.
Daarmee verdwijnt verdriet niet, daarmee zijn de wonden niet spontaan geheeld maar het geeft je wel kracht om het leven aan te kunnen en te genieten van wat je gegeven is. Vaak moet ik denken aan die jochies in een arm land die niets hebben - qua materie dan - maar met een brede lach samen dansen en het leven vieren. Hoe prachtig.
Ik heb gekozen om mijn roze bril elke dag op het nachtkastje te leggen en m de volgende dag weer op te zetten. Zo kan ik dansend door het leven...En jij?
maandag 29 mei 2017
Pay it forward ......
Ik weet nog de eerste keer dat ik hoorde van de uitgestelde koffie. Wat een fantastisch idee! Beetje jammer dat ze daar in Velp City niet aan doen maar het idee dat een ander die geen of weinig geld heeft en dan toch een kop koffie met iets erbij kan nuttigen omdat jij m al betaald hebt, dat spreekt me ontzettend aan en buiten mijn werk binnen Weidema Assurantiën heb ik me voorgenomen om de extra tijd (en die moet je gewoon maken) te wijden aan het principe : Pay it forward.
Ik denk al jaren na over wat ik nou later wil worden :) en kijk daarbij naar waar ik blij van wordt, wat dient de agenda van de ziel zeg maar. Is dat alles voor jezelf doen? Nog meer geld verdienen en dat dan uitgeven aan nog meer (nutteloze) materie? Tuurlijk heb ook ik mijn zwakke kanten (lees: kleding ;)) maar ik geloof met name in de kracht van Pay it forward....door zelf positieve dingen voor andere mensen te doen dat die energie dan weer overwaait naar een ander, etc. etc.
Zo las ik laatst over een dame die zich (net zoals ik trouwens) mateloos irriteert aan alle zwerfafval dat overal ligt. Zo is ze begonnen met - ik meen op instagram - om iedere dag 5 minuten zwerfafval op te ruimen en dat te posten. Waarna vele anderen haar zijn gevolgd. Hoe cool! Want hoe vaak denk je niet? Ach laat maar liggen...
En wat ik me ook bedacht - ik denk nogal veel en vaak ;) - is dat je iedere week wel iets kunt doen wat buiten je normale schema ligt en dat gebruikt voor anderen. Dat kan klein zijn zoals even tijd maken voor die eenzame buurvrouw, de troep in jouw straat even op te ruimen, als je in Amsterdam woont en niet in Velp ;) een uitgestelde koffie te betalen. Noem maar op.
En aangezien een betere wereld bij jezelf begint, begin ik er mee en zal het af en toe posten - als jullie dat ook leuk vinden natuurlijk. Want uiteindelijk dacht ik dat het misschien wel cool is om mij - via Rilana Ontzorgt -aan te geven wie er hulp kan gebruiken, zodat weer iemand anders diegene in plaats van een uitgestelde koffie een bijdrage kan doen voor wat diegene nodig heeft. Zoals : familie X kan geen uitje voor hun kind betalen, dan kun jij misschien sponsoren? Of mevrouw Y heeft vervoer nodig en jij woont in de buurt?
Ik zeg: Pay it forward.... deze week ga ik met mevrouw Z mee naar een behandeling voor haar been. Mentale support ;)....en JIJ?
Ik denk al jaren na over wat ik nou later wil worden :) en kijk daarbij naar waar ik blij van wordt, wat dient de agenda van de ziel zeg maar. Is dat alles voor jezelf doen? Nog meer geld verdienen en dat dan uitgeven aan nog meer (nutteloze) materie? Tuurlijk heb ook ik mijn zwakke kanten (lees: kleding ;)) maar ik geloof met name in de kracht van Pay it forward....door zelf positieve dingen voor andere mensen te doen dat die energie dan weer overwaait naar een ander, etc. etc.
Zo las ik laatst over een dame die zich (net zoals ik trouwens) mateloos irriteert aan alle zwerfafval dat overal ligt. Zo is ze begonnen met - ik meen op instagram - om iedere dag 5 minuten zwerfafval op te ruimen en dat te posten. Waarna vele anderen haar zijn gevolgd. Hoe cool! Want hoe vaak denk je niet? Ach laat maar liggen...
En wat ik me ook bedacht - ik denk nogal veel en vaak ;) - is dat je iedere week wel iets kunt doen wat buiten je normale schema ligt en dat gebruikt voor anderen. Dat kan klein zijn zoals even tijd maken voor die eenzame buurvrouw, de troep in jouw straat even op te ruimen, als je in Amsterdam woont en niet in Velp ;) een uitgestelde koffie te betalen. Noem maar op.
En aangezien een betere wereld bij jezelf begint, begin ik er mee en zal het af en toe posten - als jullie dat ook leuk vinden natuurlijk. Want uiteindelijk dacht ik dat het misschien wel cool is om mij - via Rilana Ontzorgt -aan te geven wie er hulp kan gebruiken, zodat weer iemand anders diegene in plaats van een uitgestelde koffie een bijdrage kan doen voor wat diegene nodig heeft. Zoals : familie X kan geen uitje voor hun kind betalen, dan kun jij misschien sponsoren? Of mevrouw Y heeft vervoer nodig en jij woont in de buurt?
Ik zeg: Pay it forward.... deze week ga ik met mevrouw Z mee naar een behandeling voor haar been. Mentale support ;)....en JIJ?
dinsdag 2 mei 2017
Een weekje zonder WIFI....we hebben het overleefd ;)
Daar zaten we dan. Ergens in de buurt van Saarbrücken, in een huisje van de roompot met elkaar. Paps, mams, kindjes en wij. Even een midweekje er tussen uit. Paps had onlangs niet zulk positief nieuws gekregen van zijn dokkie (lees: best wel heel vervelend) dat met elkaar extra (mooie) herinneringen opbouwen een goed plan leek en achteraf ook zo was :). Wat hebben we allemaal genoten!
De oudjes ;) waren er al eerder dan wij en gaven ons een subtiele (of eigenlijk helemaal niet zo subtiel, hahahhaha) hint dat de omgeving super was maar het huisje er van buiten ietwat gedateerd uit zag. Toen wij twee uur later arriveerden bleek dat inderdaad niet aangedikt. Waar de omgeving super was, bleek het park met een been in het graf te staan. Gelukkig was alles schoon (lang leve de Duitse ordentlichkeit) maar het keukenblok keek ons aan alsof een zuchtje wind tegen haar aan de laatste kon zijn en ramen bleken een overbodige luxe ;)
En wat check je - nadat je geïnstalleerd bent en aan de wijn zit - meteen? Juistem....WIFI. Tot onze grote schrik, en zeker die van zoonlief (hij vertoonde gekke afkickverschijnselen :)) was er geen WIFI. Geen enkel teken van leven zelfs, niets wat er op wees dat er ook maar een mogelijkheid bleek om te connecten. Daar ging mijn plan om een aantal (nou ja minimaal 1) uren per dag even wat werk te verzetten. Wij naar de receptie om te vragen of er WIFI te koop was. Het verlossende woord: jazeker. Wij voor de dagen die volgden WIFI gekocht (is toch niet meer van deze tijd ;)), zoon stond te springen in zijn schoenen en wat bleek? GEEN WIFI..... elk half uur vroeg zoon: en? al WIFI pap? Waarop een van ons ontkennend antwoordde. Een dag later bleek dat we blijkbaar te ver verwijderd waren van weet ik veel waar maar WIFI was dus geen optie.
En wat was dat uiteindelijk lekker zeg. Zoon heeft zich er uiteindelijk bij neergelegd en wij natuurlijk direct al, want: daggggg laptop, hallo mandala tekeningen. Wat heb ik heerlijk ontspannen Mandala's ingekleurd (schijnt therapeutisch te werken, toch mam?) met de kinderen en de oudjes gezwommen, met de hond gewandeld, heerlijk uit eten geweest en genoten. Wat doet dat goed gewoon even met elkaar en verder (bijna) niets.
En volgend jaar? Volgend jaar gaan we weer op zoek naar een plek zonder WIFI ;)....de Mandala's liggen al klaar.....
donderdag 20 april 2017
Ik heb niks met oudere mensen
Althans dat dacht ik. Ik vond dat ze zeurden, klaagden, erg negatief konden zijn, ze altijd haast hebben (met wat dan???) en erg lelijk konden doen. En alhoewel ik dat soms nog zo voel is het veranderd ....want....
Ik heb wel wat met mensen. Ik heb zelfs heel veel met mensen. Ik hou van mensen en geloof dat er in ieder iets moois zit. Ieder huisje heeft zijn kruisje daar ben ik van overtuigd en je kunt nooit vanaf de buitenkant zien wie welk kruis te dragen heeft, daarom hoop en denk ik met een (meestal ;)) vriendelijke manier van doen dat je ook mensen die in het putje zitten wat positiefs mee te geven.
Ik help daarom ook graag anderen. Ennnn in onze kennissen en bekenden kring zitten ook veel oudere mensen. En die hebben hulp nodig. Zo ook een dame die we kennen. Ze is net 80 en een prachtige, statige vrouw. Sinds een jaar of acht weduwe en prima in staat om haar eigen bonen te doppen. Altijd gedaan. Geen anderen nodig.
Of toch wel? Want ze heeft een probleem met haar been, is naar de dokter en de specialist geweest en werd er niet veel wijzer van. Ze bleef met een naar gevoel zitten. Ze zou door haar tegoed bij verzekeraar zijn (begin van het jaar is dat wat onwaarschijnlijk) en ze zat er echt mee. Lang verhaal kort: ik ben met haar mee geweest naar de dokter, help haar met formulieren die ze binnen krijgt en ga (vanzelfsprekend) mee naar de specialist.
De reden waarom ik dit vertel, is dat ze alles wel zelf wil doen maar het gewoon niet allemaal meer kan. De vragenlijst bezorgde haar veel stress, ze wist niet goed wat te antwoorden en bepaalde zaken was ze vergeten en bleven niet hangen. Haar verdrietige blik en stem dat ze niet meer alles onthield zal ik niet snel vergeten.
Ik bedacht me hoe naar het moet zijn als je alles kunt en dat je beetje bij beetje erachter komt dat dat niet meer het geval is. Dat jouw lichaam je in de steek laat. Je bovenkamer niet meer top functioneert en dat je hoe langer hoe meer afhankelijk wordt van anderen. Anderen die geen tijd en zin hebben om je te helpen.
Dus is compassie gevraagd. Niet alleen voor 'jonge en fitte' mensen maar juist voor onze oudere generatie. De generatie die niet veel meer om handen hebben, die met alle ongemakken zitten die je je maar kunt bedenken en die het gevoel hebben niet meer mee te tellen. Voor de mensen die onze maatschappij hebben opgebouwd en die zo vaak alleen zijn. Voor de mensen waar niet (meer) naar omgekeken wordt en die het maar uit moeten zoeken, daar waar ze ons als meeste nodig hebben. Zullen we daarom nog liever zijn voor onze oudere medemens? Ze verdienen het <3
Ik heb wel wat met mensen. Ik heb zelfs heel veel met mensen. Ik hou van mensen en geloof dat er in ieder iets moois zit. Ieder huisje heeft zijn kruisje daar ben ik van overtuigd en je kunt nooit vanaf de buitenkant zien wie welk kruis te dragen heeft, daarom hoop en denk ik met een (meestal ;)) vriendelijke manier van doen dat je ook mensen die in het putje zitten wat positiefs mee te geven.
Ik help daarom ook graag anderen. Ennnn in onze kennissen en bekenden kring zitten ook veel oudere mensen. En die hebben hulp nodig. Zo ook een dame die we kennen. Ze is net 80 en een prachtige, statige vrouw. Sinds een jaar of acht weduwe en prima in staat om haar eigen bonen te doppen. Altijd gedaan. Geen anderen nodig.
Of toch wel? Want ze heeft een probleem met haar been, is naar de dokter en de specialist geweest en werd er niet veel wijzer van. Ze bleef met een naar gevoel zitten. Ze zou door haar tegoed bij verzekeraar zijn (begin van het jaar is dat wat onwaarschijnlijk) en ze zat er echt mee. Lang verhaal kort: ik ben met haar mee geweest naar de dokter, help haar met formulieren die ze binnen krijgt en ga (vanzelfsprekend) mee naar de specialist.
De reden waarom ik dit vertel, is dat ze alles wel zelf wil doen maar het gewoon niet allemaal meer kan. De vragenlijst bezorgde haar veel stress, ze wist niet goed wat te antwoorden en bepaalde zaken was ze vergeten en bleven niet hangen. Haar verdrietige blik en stem dat ze niet meer alles onthield zal ik niet snel vergeten.
Ik bedacht me hoe naar het moet zijn als je alles kunt en dat je beetje bij beetje erachter komt dat dat niet meer het geval is. Dat jouw lichaam je in de steek laat. Je bovenkamer niet meer top functioneert en dat je hoe langer hoe meer afhankelijk wordt van anderen. Anderen die geen tijd en zin hebben om je te helpen.
Dus is compassie gevraagd. Niet alleen voor 'jonge en fitte' mensen maar juist voor onze oudere generatie. De generatie die niet veel meer om handen hebben, die met alle ongemakken zitten die je je maar kunt bedenken en die het gevoel hebben niet meer mee te tellen. Voor de mensen die onze maatschappij hebben opgebouwd en die zo vaak alleen zijn. Voor de mensen waar niet (meer) naar omgekeken wordt en die het maar uit moeten zoeken, daar waar ze ons als meeste nodig hebben. Zullen we daarom nog liever zijn voor onze oudere medemens? Ze verdienen het <3
donderdag 30 maart 2017
Acceptatie
In het gemiddelde leven van een mens doen zich nogal wat problematische zaken voor. Denk daarbij aan ziektes, verlies, scheidingen en dood en je hebt er al aardig wat waar je niet al te blij van wordt.
En iedereen gaat op zijn of haar manier om met tegenslagen. De een wordt heel boos, de ander erg verdrietig, blij zal wel niet in het rijtje thuis horen ;) maar iedereen verwerkt onheil en verdriet op zijn eigen wijze. De introvert zal het intern proberen op te lossen, daar waar de extrovert je de oren van het hoofd zal praten.
Maar heel wat situaties zijn niet op te lossen, ook niet met praten. En ook ook niet als je ze letterlijk en figuurlijk dood zwijgt. Mensen gaan nu eenmaal dood ook als jij dat niet wilt. Mensen worden ziek en mensen verdwijnen uit jouw leven. En dus zeggen de goeroes dat je moet accepteren wat je niet kunt veranderen. Want: er tegen vechten maakt het probleem alleen maar groter. Accepteer wat er is en maak vanuit dat perspectief er het beste van.
Een voorbeeld voor mij van iemand die dat doet is Bibian Mentel. Wie? Bibian Mentel. 44 jaar, paralympisch snowboardkampioen en ergens eind 1999/begin 2001 werd er bij haar botkanker geconstateerd. Ondanks alle tegenslagen (medio 2016 was de kanker weer terug en kunnen de doktoren niet veel meer voor haar doen) wordt ze keer op keer kampioen en laat ze - in mijn ogen zien - wat voor kanjer ze is en hoe ontzettend stoer.
Dat betekent natuurlijk niet dat ze niet verdrietig mag zijn of dat ze nooit boos is. Maar wel dat ze ondanks wat ze in het leven gepresenteerd krijgt, er het beste van probeert te maken. Op hoog niveau snowboarden terwijl je zo ziek bent...wauw.
En zo wil ik iedereen die zorgen en onnoemelijk veel verdriet heeft om wat ze mee maken sterkte en kracht wensen maar ook de hoop uit te spreken dat je kunt accepteren wat er in jouw leven zich voor doet en vanuit daar je leven op een positieve manier op te pakken. Door het leven met een andere bril op te bekijken, dankbaar te zijn met wat er nog wel is en zo door het dal te gaan waarin je zit.
En iedereen gaat op zijn of haar manier om met tegenslagen. De een wordt heel boos, de ander erg verdrietig, blij zal wel niet in het rijtje thuis horen ;) maar iedereen verwerkt onheil en verdriet op zijn eigen wijze. De introvert zal het intern proberen op te lossen, daar waar de extrovert je de oren van het hoofd zal praten.
Maar heel wat situaties zijn niet op te lossen, ook niet met praten. En ook ook niet als je ze letterlijk en figuurlijk dood zwijgt. Mensen gaan nu eenmaal dood ook als jij dat niet wilt. Mensen worden ziek en mensen verdwijnen uit jouw leven. En dus zeggen de goeroes dat je moet accepteren wat je niet kunt veranderen. Want: er tegen vechten maakt het probleem alleen maar groter. Accepteer wat er is en maak vanuit dat perspectief er het beste van.
Een voorbeeld voor mij van iemand die dat doet is Bibian Mentel. Wie? Bibian Mentel. 44 jaar, paralympisch snowboardkampioen en ergens eind 1999/begin 2001 werd er bij haar botkanker geconstateerd. Ondanks alle tegenslagen (medio 2016 was de kanker weer terug en kunnen de doktoren niet veel meer voor haar doen) wordt ze keer op keer kampioen en laat ze - in mijn ogen zien - wat voor kanjer ze is en hoe ontzettend stoer.
Dat betekent natuurlijk niet dat ze niet verdrietig mag zijn of dat ze nooit boos is. Maar wel dat ze ondanks wat ze in het leven gepresenteerd krijgt, er het beste van probeert te maken. Op hoog niveau snowboarden terwijl je zo ziek bent...wauw.
En zo wil ik iedereen die zorgen en onnoemelijk veel verdriet heeft om wat ze mee maken sterkte en kracht wensen maar ook de hoop uit te spreken dat je kunt accepteren wat er in jouw leven zich voor doet en vanuit daar je leven op een positieve manier op te pakken. Door het leven met een andere bril op te bekijken, dankbaar te zijn met wat er nog wel is en zo door het dal te gaan waarin je zit.
donderdag 16 maart 2017
Hypocrisy
Zo zat ik onlangs lekker aan de borrel met een dierbare vriendin toen ons gesprek ging over een documentaire die ze (mijn vriendin) had gezien over bepaalde Turkse mannen die - naar schijnt - vaak buiten de deur aan hun trekken komen met een (veelal verbouwde man) dame van plezier.
Nou moet iedereen lekker zelf weten wat hij/zij doet maar het bracht ons erop dat we in een wereld leven waar zo ontzettend veel mensen vreemd gaan en waar het soort van gedoogd wordt. Niet door iedereen natuurlijk maar veelal weet alleen de bedrogene niet dat hij/zij bedrogen wordt.
Hoe vaak gebeurt het niet dat de christelijk gereformeerde heer voorin de kerk anderen voor houdt hoe het moet maar in zijn vrije tijd de dames van de lichte zeden feilloos weet te bereiken.
Nu kan ik me enorm opwinden over mensen die je voorhouden hoe het moet en je veroordelen over jouw handelswijze, terwijl ze het er zelf heerlijk van nemen. Stiekem wel te verstaan en zonder dat moeder de vrouw het weet. En vice versa natuurlijk net zo goed.
Hoe komt het toch dat er zoveel mensen naast elkaar leven en echt alleen maar naast elkaar leven? Dat ze liever er een geheim leven op na houden, de moraalridder uithangen en amper nog omkijken naar hun - eens - geliefde?
Hoe mooi zou het zijn als we onze enorm uitgesproken mening over anderen eens voor ons hielden en onze blik eens naar binnen zouden richten? Oordelen we juist niet over anderen om onze eigen ellende te verdoezelen?
Is het niet eens tijd om weer eens met frisse blik naar onze partner te kijken en moeite te gaan doen? In plaats van de energie te gebruiken voor onze geheime minnaar? Praat met elkaar! Vanuit vertrouwen en liefde. Schop de angst de deur uit en kijk wat de ander bezig houdt. Kijk of je er samen uit kunt komen of misschien kom je tot de conclusie dat het al prachtig is! Hoera!
Wees lief voor elkaar, oordeel minder en wees vooral lief en mild voor jezelf. En de hypocrisy? Die schoppen we de deur uit!
Nou moet iedereen lekker zelf weten wat hij/zij doet maar het bracht ons erop dat we in een wereld leven waar zo ontzettend veel mensen vreemd gaan en waar het soort van gedoogd wordt. Niet door iedereen natuurlijk maar veelal weet alleen de bedrogene niet dat hij/zij bedrogen wordt.
Hoe vaak gebeurt het niet dat de christelijk gereformeerde heer voorin de kerk anderen voor houdt hoe het moet maar in zijn vrije tijd de dames van de lichte zeden feilloos weet te bereiken.
Nu kan ik me enorm opwinden over mensen die je voorhouden hoe het moet en je veroordelen over jouw handelswijze, terwijl ze het er zelf heerlijk van nemen. Stiekem wel te verstaan en zonder dat moeder de vrouw het weet. En vice versa natuurlijk net zo goed.
Hoe komt het toch dat er zoveel mensen naast elkaar leven en echt alleen maar naast elkaar leven? Dat ze liever er een geheim leven op na houden, de moraalridder uithangen en amper nog omkijken naar hun - eens - geliefde?
Hoe mooi zou het zijn als we onze enorm uitgesproken mening over anderen eens voor ons hielden en onze blik eens naar binnen zouden richten? Oordelen we juist niet over anderen om onze eigen ellende te verdoezelen?
Is het niet eens tijd om weer eens met frisse blik naar onze partner te kijken en moeite te gaan doen? In plaats van de energie te gebruiken voor onze geheime minnaar? Praat met elkaar! Vanuit vertrouwen en liefde. Schop de angst de deur uit en kijk wat de ander bezig houdt. Kijk of je er samen uit kunt komen of misschien kom je tot de conclusie dat het al prachtig is! Hoera!
Wees lief voor elkaar, oordeel minder en wees vooral lief en mild voor jezelf. En de hypocrisy? Die schoppen we de deur uit!
donderdag 23 februari 2017
Weer vs humeur
Ik wil er eigenlijk niet aan....dat het weertype mijn - enorm vrolijke ;) - humeur beïnvloedt. Ik denk altijd dat ongeacht of het nu buiten stormachtig, koud, nat of prachtig is, dat mijn humeur helemaal zen is.
De werkelijkheid
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik wel degelijk 'last' heb van de donkere wolken, de kou die in mijn botten zit. Mijn vingers die de hele dag erg koud en doods aanvoelen. Mijn gemoed is wat zwaarmoediger en ik vit de hele week op mijn weegschaal. Alhoewel ik me afvraag of deze twee zaken met elkaar in verbinding staan...hahahhhahaa...
Zon
Als de zon schijnt is alles mooier. Het gras is groener, de bomen stralen meer uit, de lucht is prachtig. Ennnnn de mensen lachen meer & dus is het humeur opgeknapt. Ook dat van mij......
Barcelona
Zo waren we laatst in Barca en zo warm was het niet eens. Maar geen wolkje aan de lucht, ongeveer 16 graden (wat voor ons als zomer voelt ;)) en het leven lacht je toe. Heus niet omdat we even geen kids hadden om voor te zorgen en heus niet omdat we konden uitslapen en zeker niet omdat we twee dagen lang alleen maar met vrienden uit eten zijn geweest. Het was de ZON ;)
Vitamine D
Maar een tekort aan Vitamine D (dus zon) is wel degelijk merkbaar. We kunnen er dus niks aan doen. Onze lichamen hebben het gewoon hard nodig. Want het is goed voor je brein, spieren, weerstand, het remmen van ontstekingen en het ontwikkelen van sterke botten.
Weer vs humeur
Ik kijk nog eens goed naar buiten, zie de donkere hemel, voel mijn koude vingers en bedenk me geen moment. Met mijn dode vingers boek ik een reis naar een zonnig, warm land. Helaas krijg ik elke keer een melding: the computer says NOOOOO......dan maar een foto van Curacao als achtergrondfoto op mijn laptop. Goed voor mijn humeur!
De werkelijkheid
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik wel degelijk 'last' heb van de donkere wolken, de kou die in mijn botten zit. Mijn vingers die de hele dag erg koud en doods aanvoelen. Mijn gemoed is wat zwaarmoediger en ik vit de hele week op mijn weegschaal. Alhoewel ik me afvraag of deze twee zaken met elkaar in verbinding staan...hahahhhahaa...
Zon
Als de zon schijnt is alles mooier. Het gras is groener, de bomen stralen meer uit, de lucht is prachtig. Ennnnn de mensen lachen meer & dus is het humeur opgeknapt. Ook dat van mij......
Barcelona
Zo waren we laatst in Barca en zo warm was het niet eens. Maar geen wolkje aan de lucht, ongeveer 16 graden (wat voor ons als zomer voelt ;)) en het leven lacht je toe. Heus niet omdat we even geen kids hadden om voor te zorgen en heus niet omdat we konden uitslapen en zeker niet omdat we twee dagen lang alleen maar met vrienden uit eten zijn geweest. Het was de ZON ;)
Vitamine D
Maar een tekort aan Vitamine D (dus zon) is wel degelijk merkbaar. We kunnen er dus niks aan doen. Onze lichamen hebben het gewoon hard nodig. Want het is goed voor je brein, spieren, weerstand, het remmen van ontstekingen en het ontwikkelen van sterke botten.
Weer vs humeur
Ik kijk nog eens goed naar buiten, zie de donkere hemel, voel mijn koude vingers en bedenk me geen moment. Met mijn dode vingers boek ik een reis naar een zonnig, warm land. Helaas krijg ik elke keer een melding: the computer says NOOOOO......dan maar een foto van Curacao als achtergrondfoto op mijn laptop. Goed voor mijn humeur!
donderdag 16 februari 2017
Een ode aan de lach
Wanneer doen we dat? Ongeremd, tranen trekkend lachen? Volgens mij verleren we dat met de jaren. Als ik even terug ga in de tijd dan denk ik dat ik nog nooit zoveel en zo hard gelachen heb als tijdens mijn studie.
Onbezorgd
Ook al denken studenten dat ze het heeeeeeeel erg zwaar hebben...man wat hebben ze een vrijheid. Beetje studeren, al dan niet een bijbaantje, veel uitslapen en nog meer feesten. Heerlijk onbezorgd. Ik weet dat het tegenwoordig allemaal wat minder makkelijk (financieel) is dan in 'mijn' tijd maar iets zegt me dat er volop tijd en plezier over blijft voor de gemiddelde student. Heerlijk onbezorgd dus. Ik weet nog dat de moeder van mijn toenmalige vriend aangaf hoe zalig ze het vond om een weekje bij ons in Engeland te zijn waar we toen studeerden en hoe onbezorgd het was. Dat snap ik nu veel beter omdat je veel meer verantwoordelijkheid hebt als je kids hebt en het wel bekende huisje-boompje-beestje.
Lachen anno toen
Want wat heb ik gelachen. Toen mijn beste mattie en ik 's nachts op de fiets naar Zandvoort reden, in de plaatselijke coffeeshop onze tijd doorbrachten en op het strand de sterrenhemel bewonderden. 's Morgens vroeg terug fietsten met een gevonden verkeersbord en ruzie kregen met de huisbaas van mattie.
Mattie die al pratend tegen een lantaarn aanliep of die als enige op zijn verjaardag de taxi naar de stad miste en moest lopen. Of toen we op de ski's met pruiken in alle kleuren van de regenboog de pistes af suisden. Dat ik er bij de diploma-uitreiking achter kwam dat de HEAO een heuse Bieb had (COOL!) en waar ik al TV kijkend me verbaasde dat iemand zijn hoofd eraf was gebeten door een haai (althans dat dacht ik) en toch een interview kon geven. Of de eerste (en zo goed als de laatste) keer dat ik wilde uitproberen hoe het was om een jointje te roken en vervolgens paranoia werd, waarop ik de kat van mijn hospita liet vliegen (in de veronderstelling dat ik haar een tikje gaf).
Dat ik een peptalk gaf aan de zwerver in London. De fantastische film die we maakten, genaamd : the Turkey who did not believe in ghosts....een absoluut meesterwerk was het. Of het werkstuk wat we moesten maken in Engeland, waarop mattie en ik ons 'onderzoek' in een plaatselijke pub deden en onze bronvermelding bestond uit de boeken : Fietsen zonder lichtmanagement van P. Bell & Rampetampenmanagement van M. Sluyter....wat hadden we een lol en wat hoopten we vurig dat we niet gesnaaid werden.
Het wildplassen (sorry!) tegen een fiets van een meneer die vriendelijk vroeg of ie m even weg mocht halen (oeps). Mijn persoonlijke levensverhaal welke ik afstak bij de dame van de 0900-nummerinformatie (voor het vinden van een telefoonnummer, zo deden we dat toen). Of mijn toenmalige huisgenootje die niet graag praatte in de ochtend en mijn toenmalige lief aangaf dat dat niet gaf: hij praatte wel tegen haar. Het zero tolerance beleid in ons studentenhuis. Wat voor geen meter werkte .....ik kan wel door blijven gaan....wat heb ik gelachen en wat ben ik daar dankbaar voor.
Lachen anno nu
En nu dan? Toegegeven...er viel bij ons op papier de laatste jaren weinig te lachen maar een van de grote krachten die ons erdoorheen heeft gesleept de laatste jaren is - behalve veel praten - humor. Lief en ik kunnen werkelijk nog steeds omvallen van het lachen om bepaalde gebeurtenissen (beetje zwarte en harde humor mag wel)....dan lopen de tranen me nog steeds over de wangen. En hoewel het leven inderdaad een stuk minder onbezorgd is, is dit wel een pleidooi voor de lach. Probeer het allemaal niet te serieus te nemen en lach!
Onbezorgd
Ook al denken studenten dat ze het heeeeeeeel erg zwaar hebben...man wat hebben ze een vrijheid. Beetje studeren, al dan niet een bijbaantje, veel uitslapen en nog meer feesten. Heerlijk onbezorgd. Ik weet dat het tegenwoordig allemaal wat minder makkelijk (financieel) is dan in 'mijn' tijd maar iets zegt me dat er volop tijd en plezier over blijft voor de gemiddelde student. Heerlijk onbezorgd dus. Ik weet nog dat de moeder van mijn toenmalige vriend aangaf hoe zalig ze het vond om een weekje bij ons in Engeland te zijn waar we toen studeerden en hoe onbezorgd het was. Dat snap ik nu veel beter omdat je veel meer verantwoordelijkheid hebt als je kids hebt en het wel bekende huisje-boompje-beestje.
Lachen anno toen
Want wat heb ik gelachen. Toen mijn beste mattie en ik 's nachts op de fiets naar Zandvoort reden, in de plaatselijke coffeeshop onze tijd doorbrachten en op het strand de sterrenhemel bewonderden. 's Morgens vroeg terug fietsten met een gevonden verkeersbord en ruzie kregen met de huisbaas van mattie.
Mattie die al pratend tegen een lantaarn aanliep of die als enige op zijn verjaardag de taxi naar de stad miste en moest lopen. Of toen we op de ski's met pruiken in alle kleuren van de regenboog de pistes af suisden. Dat ik er bij de diploma-uitreiking achter kwam dat de HEAO een heuse Bieb had (COOL!) en waar ik al TV kijkend me verbaasde dat iemand zijn hoofd eraf was gebeten door een haai (althans dat dacht ik) en toch een interview kon geven. Of de eerste (en zo goed als de laatste) keer dat ik wilde uitproberen hoe het was om een jointje te roken en vervolgens paranoia werd, waarop ik de kat van mijn hospita liet vliegen (in de veronderstelling dat ik haar een tikje gaf).
Dat ik een peptalk gaf aan de zwerver in London. De fantastische film die we maakten, genaamd : the Turkey who did not believe in ghosts....een absoluut meesterwerk was het. Of het werkstuk wat we moesten maken in Engeland, waarop mattie en ik ons 'onderzoek' in een plaatselijke pub deden en onze bronvermelding bestond uit de boeken : Fietsen zonder lichtmanagement van P. Bell & Rampetampenmanagement van M. Sluyter....wat hadden we een lol en wat hoopten we vurig dat we niet gesnaaid werden.
Het wildplassen (sorry!) tegen een fiets van een meneer die vriendelijk vroeg of ie m even weg mocht halen (oeps). Mijn persoonlijke levensverhaal welke ik afstak bij de dame van de 0900-nummerinformatie (voor het vinden van een telefoonnummer, zo deden we dat toen). Of mijn toenmalige huisgenootje die niet graag praatte in de ochtend en mijn toenmalige lief aangaf dat dat niet gaf: hij praatte wel tegen haar. Het zero tolerance beleid in ons studentenhuis. Wat voor geen meter werkte .....ik kan wel door blijven gaan....wat heb ik gelachen en wat ben ik daar dankbaar voor.
Lachen anno nu
En nu dan? Toegegeven...er viel bij ons op papier de laatste jaren weinig te lachen maar een van de grote krachten die ons erdoorheen heeft gesleept de laatste jaren is - behalve veel praten - humor. Lief en ik kunnen werkelijk nog steeds omvallen van het lachen om bepaalde gebeurtenissen (beetje zwarte en harde humor mag wel)....dan lopen de tranen me nog steeds over de wangen. En hoewel het leven inderdaad een stuk minder onbezorgd is, is dit wel een pleidooi voor de lach. Probeer het allemaal niet te serieus te nemen en lach!
donderdag 2 februari 2017
Killer Body
Fajah Lourens heeft een killer body. Je kunt er lang en je kunt er kort over praten maar dat ze een prachtig, getraind lichaam heeft (kan je smaak niet zijn natuurlijk) moge duidelijk zijn. Daar zitten wat uurtjes afzien in. En dan heb ik het niet eens over de maximale 1400 calorieën die ze blijkbaar hooguit nuttigt terwijl ze zich suf traint. Pffff...krijg nu al trek ....
Discipline
Dus om zo'n killerbody te hebben, daar is heel wat discipline voor nodig en daar ze haar eigen product is, zal ze het moeten blijven volhouden. Zelf ben ik ooit van een kilootje of 73 (in een ver verleden gelukkig) terug gegaan naar een kilootje of 55 en eerlijk is eerlijk: ook daar is veel discipline voor nodig om dat op pijl te houden. Zo sport ik elke dag en let ik zeker op wat ik eet en hoeveel. Een gebakje zul je me niet snel zien weg eten .... lekkers bij de borrel vind ik daarentegen niet te versmaden. Laat staan mijn dagelijkse wijntje....mmmm heerlijk ;)
Balans
Ik denk dat er altijd een bepaalde vorm van balans moet zijn in het leven. Je hebt een lichaam waar je zuinig mee om dient te gaan, tenminste als je dat lichaam lang wilt houden. Dat houdt dus in dat je voldoende beweegt, niet teveel drinkt en eet, niet teveel rookt en daarbij je koppie ook gezond houdt. Jouw 'zijn' en jouw lichaam moeten blij zijn met elkaar ;)
Killer Body
Dat er heel wat vrouwen (jong en oud) zijn die ook zo'n killer body willen dat snap ik wel. Want als ik zonder nog meer moeite te doen zo'n body zou kunnen krijgen dan zou ik dat ook wel willen. Maar reëel is het voor de meeste vrouwen niet. En de vraag is dus ook of het gezond is. Ik denk het eerlijk gezegd niet maar hey: ik ben maar een leek.
Zelf Beeld
Waar het denk ik om gaat dat je eigen zelfbeeld anders moet, dat de grootste vijand jijzelf bent. Als je denkt dat een killer body het enig zaligmakende is dan heb je wel een probleem. Want er is niet zoveel lol meer aan als je alleen maar moet trainen en op je eten moet letten. Er is zoveel meer in het leven dan dat. Want geef nou eens toe : beoordeel jij die ander alleen op zijn of haar uiterlijk? Je kijkt waarschijnlijk eerder hoe iemand over komt, of iemand straalt. En of zijn of haar achterwerk dan wat groter is zal je een biet zijn. Je schoonheid komt van binnen en niet van buiten. Als ik slecht in mijn vel zit dan zie ik de hele wereld als een doedelzak en dus ook mijn verschijnen. Ik kijk dan waarschijnlijk narrig de wereld in, of onzeker, of teruggetrokken en dat trekt nou niet bepaald andere mensen aan. We zijn ons lichaam niet! We zijn de energie die we uitstralen! Dus als ik met een lach en veel energie de ander benader dan blijf dat die ander bij. Dan ben je mooi en daar kan echt geen killer body tegenop.
Anders
Dus laten we onszelf veranderen, laten we stoppen zo zelf kritisch te zijn. Laten we beginnen onszelf te omarmen en accepteren hoe we zijn. Het hele handeltje zakt toch in door de zwaartekracht. We kunnen nou niet eenmaal voor altijd jong zijn. Onze rimpels, onze hangende ledematen laten ons en anderen zien wat we hebben meegemaakt in het leven. Daar mogen en moeten we juist trots op zijn. En als we liever voor onszelf zijn dan geven we ook het juiste voorbeeld voor onze kinderen. Dat ze weten dat het niet uitmaakt hoe je eruit ziet, dat ze genoeg zelfvertrouwen hebben dat ze weten dat echte schoonheid van binnen uit komt en dat je lief voor jezelf moet zijn. Want de grootste criticasters dat zijn we zelf en ik kan het weten ;)
Discipline
Dus om zo'n killerbody te hebben, daar is heel wat discipline voor nodig en daar ze haar eigen product is, zal ze het moeten blijven volhouden. Zelf ben ik ooit van een kilootje of 73 (in een ver verleden gelukkig) terug gegaan naar een kilootje of 55 en eerlijk is eerlijk: ook daar is veel discipline voor nodig om dat op pijl te houden. Zo sport ik elke dag en let ik zeker op wat ik eet en hoeveel. Een gebakje zul je me niet snel zien weg eten .... lekkers bij de borrel vind ik daarentegen niet te versmaden. Laat staan mijn dagelijkse wijntje....mmmm heerlijk ;)
Balans
Ik denk dat er altijd een bepaalde vorm van balans moet zijn in het leven. Je hebt een lichaam waar je zuinig mee om dient te gaan, tenminste als je dat lichaam lang wilt houden. Dat houdt dus in dat je voldoende beweegt, niet teveel drinkt en eet, niet teveel rookt en daarbij je koppie ook gezond houdt. Jouw 'zijn' en jouw lichaam moeten blij zijn met elkaar ;)
Killer Body
Dat er heel wat vrouwen (jong en oud) zijn die ook zo'n killer body willen dat snap ik wel. Want als ik zonder nog meer moeite te doen zo'n body zou kunnen krijgen dan zou ik dat ook wel willen. Maar reëel is het voor de meeste vrouwen niet. En de vraag is dus ook of het gezond is. Ik denk het eerlijk gezegd niet maar hey: ik ben maar een leek.
Zelf Beeld
Waar het denk ik om gaat dat je eigen zelfbeeld anders moet, dat de grootste vijand jijzelf bent. Als je denkt dat een killer body het enig zaligmakende is dan heb je wel een probleem. Want er is niet zoveel lol meer aan als je alleen maar moet trainen en op je eten moet letten. Er is zoveel meer in het leven dan dat. Want geef nou eens toe : beoordeel jij die ander alleen op zijn of haar uiterlijk? Je kijkt waarschijnlijk eerder hoe iemand over komt, of iemand straalt. En of zijn of haar achterwerk dan wat groter is zal je een biet zijn. Je schoonheid komt van binnen en niet van buiten. Als ik slecht in mijn vel zit dan zie ik de hele wereld als een doedelzak en dus ook mijn verschijnen. Ik kijk dan waarschijnlijk narrig de wereld in, of onzeker, of teruggetrokken en dat trekt nou niet bepaald andere mensen aan. We zijn ons lichaam niet! We zijn de energie die we uitstralen! Dus als ik met een lach en veel energie de ander benader dan blijf dat die ander bij. Dan ben je mooi en daar kan echt geen killer body tegenop.
Anders
Dus laten we onszelf veranderen, laten we stoppen zo zelf kritisch te zijn. Laten we beginnen onszelf te omarmen en accepteren hoe we zijn. Het hele handeltje zakt toch in door de zwaartekracht. We kunnen nou niet eenmaal voor altijd jong zijn. Onze rimpels, onze hangende ledematen laten ons en anderen zien wat we hebben meegemaakt in het leven. Daar mogen en moeten we juist trots op zijn. En als we liever voor onszelf zijn dan geven we ook het juiste voorbeeld voor onze kinderen. Dat ze weten dat het niet uitmaakt hoe je eruit ziet, dat ze genoeg zelfvertrouwen hebben dat ze weten dat echte schoonheid van binnen uit komt en dat je lief voor jezelf moet zijn. Want de grootste criticasters dat zijn we zelf en ik kan het weten ;)
donderdag 12 januari 2017
Mag het een onsje meer respect graag?
Ik irriteer me. Al een tijdje.. aan: andere mensen en de manier waarop ze tegen elkaar doen. Ik heb altijd geleerd: wat u niet wilt dat u geschiedt: doe dat ook een ander niet. Volgens mij is deze - in mijn ogen ontzettend wijze ;) - overlevering niet aan onze generatie en die generaties daarna overgeleverd.
Ik zie mezelf nogal als een vrije denker ...duh.... maar wel een die vindt dat je vooral rekening met elkaar houdt EN respect hebt voor elkaar. Dus als mijn vrije gedrag een ander enorm stoort dan is dat m.i. niet helemaal zoals het hoort en zou het mij sieren als ik rekening hou met de ander, want ik ben nu eenmaal niet alleen op deze aardkloot. Vandaar dat ik als geboren nudist niet de hele dag in mijn nakie rond ren maar elke dag braaf iets aan trek ;)
Maar zonder gekheid: dat rekening houden met elkaar en respect is vaak ver te zoeken.
Een aantal voorbeelden:
1. Zo laten we onze hond altijd uit in losloop gebied. Fijn voor de hond, kan hij lekker spelen met andere honden en issie zijn energie kwijt. In datzelfde gebied laten een moeder en een dochter hun hondje van 1 bij 1 cm uit aan de lijn en zijn doodsbang voor alles wat groter is dan 1 bij 1 cm en wat blaft. Het kleine ding weet niet beter dan dat alles wat groter is dan hij doodeng is en gromt er vrolijk op los. Deze mensen stappen in de auto om elke dag, ik herhaal : elke dag!!! boos en geïrriteerd te worden als jij jouw hond los hebt lopen in het daarvoor bestemde losloop gebied. Het kan aan mij liggen maar hoe empathisch ik ook denk te zijn: ik snap er geen biet van. En ze zijn niet de enigen. Een andere dame liep er met haar net geopereerde hond en als andere honden er dan op af kwamen dan moesten die rekening houden met haar hond. Vanzelfsprekend houd je rekening met elkaar maar dan ook echt : met elkaar!
2. Ik sta op maandagochtend bij het raam te wachten tot dochterlief haar lokaal binnen loopt en ik nog even kan zwaaien. Ik sta er net en een oma gaat op een niet mis verstaande wijze te keer tegen de leerkracht van mijn kind. Op het plein, uit het niets geeft ze te kennen dat het niet kan dat er al om tien voor half negen (school begint immers pas om half negen) luizencontrole plaats vindt. Ze scheldt de leerkracht nog net niet uit maar ik voelde ter plekke een plaatsvervangend schaamtegevoel. Daargelaten of oma gelijk had of niet, de manier, toon en wijze kan en moet m.i. anders. Heeft met respect te maken...
3. Sylvana Simons. Deze dame - waar ik geen fan van ben vanwege het feit dat ze de tegenstelling i.p.v. verbondenheid zoekt - werd en wordt op het internet voor zulke nare dingen uitgemaakt en ze wordt door zoveel mensen
zoveel lelijks toegewenst (inclusief doods verwensingen) dat je bij het lezen ervan alleen maar tranen in je ogen krijgt en hoopt dat dit niet tekenend is voor onze samenleving.
Waar is het rekening houden met elkaar en waar is het respect? In mijn ogen ver te zoeken. En ik hoef echt niet terug naar de jaren 50 / 60 waar je in het gareel dient te lopen en waar alles achter gesloten deurtjes gebeurde maar het mag toch echt wel wat aardiger en minder agressief.
Dus: mag ik een onsje meer respect ajb?
Ik zie mezelf nogal als een vrije denker ...duh.... maar wel een die vindt dat je vooral rekening met elkaar houdt EN respect hebt voor elkaar. Dus als mijn vrije gedrag een ander enorm stoort dan is dat m.i. niet helemaal zoals het hoort en zou het mij sieren als ik rekening hou met de ander, want ik ben nu eenmaal niet alleen op deze aardkloot. Vandaar dat ik als geboren nudist niet de hele dag in mijn nakie rond ren maar elke dag braaf iets aan trek ;)
Maar zonder gekheid: dat rekening houden met elkaar en respect is vaak ver te zoeken.
Een aantal voorbeelden:
1. Zo laten we onze hond altijd uit in losloop gebied. Fijn voor de hond, kan hij lekker spelen met andere honden en issie zijn energie kwijt. In datzelfde gebied laten een moeder en een dochter hun hondje van 1 bij 1 cm uit aan de lijn en zijn doodsbang voor alles wat groter is dan 1 bij 1 cm en wat blaft. Het kleine ding weet niet beter dan dat alles wat groter is dan hij doodeng is en gromt er vrolijk op los. Deze mensen stappen in de auto om elke dag, ik herhaal : elke dag!!! boos en geïrriteerd te worden als jij jouw hond los hebt lopen in het daarvoor bestemde losloop gebied. Het kan aan mij liggen maar hoe empathisch ik ook denk te zijn: ik snap er geen biet van. En ze zijn niet de enigen. Een andere dame liep er met haar net geopereerde hond en als andere honden er dan op af kwamen dan moesten die rekening houden met haar hond. Vanzelfsprekend houd je rekening met elkaar maar dan ook echt : met elkaar!
2. Ik sta op maandagochtend bij het raam te wachten tot dochterlief haar lokaal binnen loopt en ik nog even kan zwaaien. Ik sta er net en een oma gaat op een niet mis verstaande wijze te keer tegen de leerkracht van mijn kind. Op het plein, uit het niets geeft ze te kennen dat het niet kan dat er al om tien voor half negen (school begint immers pas om half negen) luizencontrole plaats vindt. Ze scheldt de leerkracht nog net niet uit maar ik voelde ter plekke een plaatsvervangend schaamtegevoel. Daargelaten of oma gelijk had of niet, de manier, toon en wijze kan en moet m.i. anders. Heeft met respect te maken...
3. Sylvana Simons. Deze dame - waar ik geen fan van ben vanwege het feit dat ze de tegenstelling i.p.v. verbondenheid zoekt - werd en wordt op het internet voor zulke nare dingen uitgemaakt en ze wordt door zoveel mensen
zoveel lelijks toegewenst (inclusief doods verwensingen) dat je bij het lezen ervan alleen maar tranen in je ogen krijgt en hoopt dat dit niet tekenend is voor onze samenleving.
Waar is het rekening houden met elkaar en waar is het respect? In mijn ogen ver te zoeken. En ik hoef echt niet terug naar de jaren 50 / 60 waar je in het gareel dient te lopen en waar alles achter gesloten deurtjes gebeurde maar het mag toch echt wel wat aardiger en minder agressief.
Dus: mag ik een onsje meer respect ajb?
Abonneren op:
Posts (Atom)