Impact

Ik geloof dat ik het allemaal een beetje onderschat heb, de verbouwing en dan met name wat erbij komt kijken. Dat je geen benedenverdieping meer hebt en geen keuken, vooruit dan maar.

Maar je bent ook het rustpunt van de dag kwijt. Even met de beentjes omhoog op de bank. Wie had gedacht dat je dat zo zou waarderen? Lekker even neerploffen op de bank, of samen tafelen, samen ontbijten in het weekend, muziekje erbij ....super simpele dingen die je na een ruime zes weken zonder ENORM gaat waarderen.

En dan hebben we het maar niet over het feit dat er continue mensen in je huis zijn. Waarvan de 1 een stuk sympathieker is dan de ander, het tussen mijn en de stukadoors nooit meer goed komt ;) maar wat een lieverds en goede werkmensen waren er van onze aannemer. 

De honden die tot twee keer toe bijna iemand te grazen hebben genomen, al met al dus best veel reuring in de tent en het heeft dus stiekem wel een enorme impact dus.

Maar het mooie van alles is, is dat je na een pak en beet een week of wat je alles weer vergeten bent. Dan zit je - en ik fantaseer die situatie even - aan je nieuwe bar, een wijntje in de ene hand, een toastje in de ander...je speelt heerlijke muziek op de achtergrond, de kids en honden zijn blij en je denkt: zo'n verbouwing? Appeltje, eitje, doen we zo  weer ;)

Ongeluk in een klein hoekje

Wie kent die uitspraak nu niet? Een ongeluk zit in een klein hoekje....al die quotes die er zijn zijn zo ontzettend cliché maar ook zo ontzettend waar.

Zo liepen we vanochtend met de honden, zeggen een meisje op de fiets die langs rijdt gedag en een paar tellen later horen we een enorme klap. Gek hoe je brein dan werkt. Je hoort de klap en legt dan niet gelijk de link met dat meisje dat net nog langs fietste. Ze was hooguit een jaar of 14.

Totdat lief me aanstootte en te kennen gaf dat die auto daar waarschijnlijk hetzelfde meisje had aangereden. Ik duwde Saar - de hond - in handen van lief snelde me de weg op. Daar lag ze. Gelukkig leek het mee te vallen. Haar achterwiel was aan gort maar behalve een halve shock viel het mee met haar. Ook de dame die haar had aangereden was in shock. Ze had het meisje niet gezien in de schemermorgen.

Behalve een kapotte fiets, een gezonde dosis schrik bleek het deze morgen allemaal mee te vallen. Daar waar het voor andere ouders een aantal weken geleden helemaal niet mee viel en hun kind nooit meer thuis kwam.

Hoe vaak nemen wij het leven niet voor lief? Hangen we aan negatieve aspecten van het leven? Vergeten we elkaar te groeten, zijn we bezig met onze eigen - vaak negatieve - gedachten en waarderen we niet (altijd) wat we hebben?

We leven er vaak onbewust op los, tot het leven ons links of rechts inhaalt en we beseffen dat wat we hadden juist zo prachtig was. Onlangs is onze dochter 8 geworden, ze straalt, ze is vrolijk (en tuurlijk soms ook een enorme heks ;)) en laat een deel van het leven zien waar ik ontzettend blij van wordt.

Leef je leven. Ten volle. Geniet van wat je ziet, hoort, wie er om je heen zijn en wees dankbaar. Want voor je het weet tikt het leven je op de vingers. Enjoy, just enjoy <3 

 

CHAOS

Het is chaos in mijn bovenkamer....althans: het is erg druk daar boven. De studie is nu officieel van start...we zijn een maand verder en ik vind het super leuk. Gelijk de diepte in, weg koetjes en kalfjes, hallo diepste ik. HEEEERLIJK! Al gebied de eerlijkheid te zeggen dat er ook een gezonde dosis weerstand zit.

Daar waar de weerstand zit, daar zit genoeg. Genoeg onrust, genoeg opstandigheid, genoeg leven....benieuwd naar wat er allemaal nog boven komt borrelen en wat er nog allemaal op mijn pad komt. Hoe dan ook, ik krijg er energie van! Nieuwe mensen, nieuwe dingen. Ik vind het super.

MAARRRR er is ook chaos in mijn bovenkamer want met een nieuw ritme, extra afspraken in (meestal) de avond met mijn intervisie groepje, de boeken weer in en een verbouwing (we zitten vanaf 15 oktober minimaal 6 weken zonder keuken en woonkamer) voor de boeg overzie ik niet altijd alles meer.

De controlfreak in me wordt dan toch wel wat onrustig want er ligt zo'n berg werk in het verschiet en zoveel afspraken dat het allemaal wel wat veel lijkt.

Ach, dan moet ik een x wat verschuiven en is het allemaal niet perfect, who cares? Oooh en mocht je het super leuk vinden de komende weken als de familie Smit een x aanschuift aan de eettafel, we komen graag ;-)

Een nieuwe start

Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Na ruim twee maanden zonder blog beginnen we deze eerste donderdag in september met een tegeltjeswaarheid. Altijd lekker ;)

Is wel weer even inkomen eerlijk gezegd. Alhoewel ik schrijven echt leuk vind en de inspiratie vaak vanzelf komt, was de inspiratie de afgelopen maanden ver te zoeken.

Niet in de laatste plaats omdat er nogal wat zaken speelden, zoals onder andere verandering van school voor de kids, waarbij zoonlief ons nog net niet naar een ander werelddeel wenste, de start van een nieuw studie deze week en de tussenliggende vakantie.

Omdat ik het toch wel heel leuk vind om dingen te delen, hier dan de nieuwste blog. 

Als je dus altijd doet wat je altijd deed dan blijft alles hetzelfde. In huize Smit dus niet ....kids nu ruim twee weken op de nieuwe school en wat zijn we blij. Dezelfde zoon die ons naar een andere werelddeel wenste, staat zingend onder de douche - okay soms dan  - en is oprecht blij in zijn nieuwe omgeving. Wat een opluchting is dat. Als je tot je recht komt als mens dan is dat goud. Dat je gezien wordt en kunt functioneren zoals het bedoeld is. 

En dan dus deze week het begin van de driejarige opleiding professionele communicatie. Heul spannend. Wat ga ik tegen komen? Vooral mijzelf waarschijnlijk. Maar ook andere mensen een ander ritme en andere uitdagingen. Ik heb er zin in en zal vast het een en ander met jullie delen.

Je merkt het al: een nieuwe start.....en we krijgen vast niet wat we altijd kregen. Jippie!

Ik heb een DOEL!

Voor ik verder ga: wat zijn er veel goede doelen en wat is dat mooi! Maar er waren zoveel doelen dat ik het niet meer wist en jullie hulp heb gevraagd. En daaruit kwamen veel reacties. Super fijn, dank jullie wel!

Een van de reacties, die van mijn nichtje Danielle, bleef bij mij hangen. Waarom steun je niet de opvang waar jouw beide honden vandaan komen? En dat vind ik om meerdere redenen een heel goed doel. 

Ik introduceer jullie daarom even - kort - bij Dierenopvang Koningen te Balkbrug. 

De oprichtster, Astrid Koningen, is in 2009 een opvang begonnen voor Nederlandse honden. Omdat er veel ruimte over was, is ze destijds gestart om ook buitenlandse honden op te vangen. Deze honden verkeren vaak in vreselijke staat en hebben een verschrikkelijk leven. Door ze naar Nederland te halen, kunnen deze honden een goed leven leiden in gezinnen. 

De vraag die wij - als eigenaars van twee buitenlandse honden - maar ook opvang Koningen krijgen: 'waarom geen Nederlandse honden plaatsen'? Omdat de honden die in Nederland slecht plaatsbaar zijn, vaak een gedragsprobleem hebben waardoor ze slecht plaatsbaar zijn in een gezin. Denk onder andere aan bijtende / valse honden.

En als je ziet hoe zo’n hond uit het buitenland die dan wel gewond is, uitgemergeld of bang en dat zo’n hond hier weer opbloeit tot een blije, lieve, trouwe gezinshond dan smelt je toch?

Afgelopen weekend hebben ze - Dierenopvangcentrum Koningen - een afdeling geopend voor oude hondjes, die vaak niet meer geplaatst worden. In plaats van in een hok, hebben ze een soort van woonkamer, met banken, kussens en kunnen deze oudjes in en uit lopen wanneer ze maar willen.

Dus....waarom Dierenopvang Koningen steunen?

• Ze vangen buitenlandse honden op en geven ze een nieuw leven
• Ze geven de beesten zoveel liefde
• Het geld wat je doneert komt gelijk aan, blijft niet aan de strijkstok hangen
• Er altijd geld nodig is om de dieren goed te kunnen blijven opvangen en onderhouden
• Omdat het gewoon een heel goed en mooi doel is!

Ik ben de actie gestart via geef.nl ..... Ik post deze week de link. Alvast bedankt voor jullie bijdrage! Liefs Rilana

Wandelen voor het goede doel....maar welk doel dan?

16 juli is het zover. Dan gaan lief dinnetje en ik de 4daagse wandelen, 50 km per dag. Leuke uitdaging en we oefenen er al op los. Afgelopen zondag 42 km in de beentjes, geslapen als een roos kan ik je vertellen.

We hebben er zin in, vinden het stiekem toch ook wel spannend, gaan we die 50km per dag redden? Hoe warm wordt het, blijven we fit? Etc, etc....

Nu ontsproot er aan mijn brein het idee om voor het goede doel te lopen. Ik collecteer al jaren voor het Longfonds, dus dat zou een logisch doel (kunnen) zijn. Maar mijn makke - met heeel veel dingen overigens dat ik veel te breed denk - is dat ik zoveel doelen goed vindt. Onlangs donateur geworden van de Cliniclowns, zal ik daar dan geld voor ophalen? Of het Leger de Heils (ik heb al jaaaaren het gevoel dat ik dakloze mensen moet helpen) Of het KWF (wie heeft er nou niemand die kanker heeft)? Of KIKA (voor kids met kanker)? OF, OF, OF? HELLUP!
 
Ik weet het niet. Wie van jullie kan me helpen? Of liever gezegd: waar zou je - moet je het natuurlijk ook wel doen - aan willen doneren? Welk doel ligt jullie na aan het hart en kan - volgens jullie - wel wat geld gebruiken.

Dan kan ik een campagne op zetten en daarvoor lopen. Heb ik een goede stok achter de deur. Kom maar op met die reacties!

Kijk eens vaker omlaag dan omhoog

Wat kijken we vaak omhoog en dan helaas niet naar de sterren en het heelal maar naar de mensen om ons heen die het beter hebben, rijker zijn, daarmee automatisch in een grotere auto rijden en een groter huis bezitten.

Op de een of andere manier zijn deze mensen 'meer' en spiegel je aan hen. In jouw hoofd gaat om: dat wil ik ook. Je werkt - al dan niet - nog harder om zo te worden maar er blijven altijd mensen die meer hebben - niet zijn! - dan jij. 

En zo ben je altijd ontevreden, is het nooit goed en is het gras bij de ander altijd groener. 

Waarom kijken we nou met zijn allen niet vaker naar beneden? Want daar waar er misschien 10% meer heeft dan jij, is er aan de onderkant zo'n 90% die het minder heeft dan jij.

Denk je daar wel eens aan? Aan die mensen die echt niet te eten, maar erger nog niet eens te drinken hebben? Aan die mensen die dag in dag uit in overlevingsmodus zitten omdat er oorlog is? Aan de dieren die afgeslacht worden?

Ik kan wel nog een uur of wat door gaan met mensen die het minder hebben dan jij. Denk daar aan als je afgunst voelt omdat je niet bij die 10% hoort,  overigens geeft geld geen vrijbrief voor geluk. Tel elke dag gewoon eens jouw zegeningen. Wat was er mooi? Zeur wat minder en gebruik jouw energie om anderen te helpen, in plaats van te klagen.

Neem jezelf voor om elke dag iets voor een ander te doen. Kijk in plaats van naar boven elke dag naar beneden en wees dankbaar voor wat je hebt. Want als je de energie gebruikt om wat voor een ander te doen, in plaats van diezelfde energie te gebruiken voor afgunst, dan verander je vanzelf de wereld...stapje voor stapje..

Voor .... oordelen

Vooroordelen...wie heeft ze niet? 

Het plaatsen van mensen & dingen in een hokje - want dat is dat je doet als je oordeelt - is een handig trucje van jouw hersenen om een en ander overzichtelijk te maken. Jouw hersenen ordenen. Zwarte kleding: gothic, polo en bootschoenen: kakker, tattoo's: crimineel. Als je over alles lang moet denken en dus niet categoriseert dan zou je als mens niet goed functioneren en daarom krijg je een korte, ietwat boute samenvatting van jouw hersenen...het is dus essentieel. 

Toch sluiten we wel veel buiten door na dat oordeel de ander geen kans meer te geven. Als je nadat jouw hersenen aangegeven hebben dat iemand gothic is, je  geen moeite voor diegene wilt doen wanneer hij of zij op jouw pad komt, dan doe je die ander te kort maar beperk je ook jezelf. Laten we het erop houden dat je dan een wel wat bekrompen beeld hebt van de wereld. Want je bent toch geen slaaf van jouw brein, of wel?

Natuurlijk ben ik net zo schuldig aan hokjes denken als ieder ander. Ook mijn hersenen functioneren zullen we maar zeggen. Toch probeer ik iedereen - ondanks mijn hokjesdenken - met openheid en vrijheid van geest te benaderen en open te staan voor andere mensen en andere denkbeelden. Iedereen heeft namelijk zijn eigen kruis te dragen en inborst is zoveel belangrijker dan uiterlijk. Als de karakters van mensen aan de buitenkant zichtbaar zouden zijn, hoe anders keken we dan naar mensen.

Omdat ik mij erg bewust ben van deze hokjes en omdat ik altijd iedereen wil pleasen is de stap naar tatoeages voor mij een enorme stap. Wat zullen anderen wel denken is iets wat in mijn brein geregeld voorkomt, maar meer nog: ik wil dat niemand aanstoot aan me neemt. Zo is mijn draak niet zichtbaar voor anderen, tenzij we samen gaan zwemmen :). 

Tot nu. Ik heb m eindelijk: mijn langverwachte engel. Ook hier vroeg ik om m onzichtbaar voor anderen te plaatsen. En ook nu was mijn tatoeëerder heerlijk eigenwijs. De plek moet zo zijn anders kwam de engel niet tot zijn recht. En ook nu heeft hij weer gelijk gekregen. De plek is prachtig, de engel is prachtig en zichtbaar - in de zomer dan - en ik ben er dankbaar voor.

Want mijn engel haalt mij uit mijn vooroordelen over mezelf, over hoe ik moet zijn voor anderen wat ik hoor te zijn voor anderen. Ik ben er blij mee, ik vind m mooi en ik durf m zelfs te laten zien - soms dan -want mensen oordelen nou eenmaal. Daar kunnen ze niets aan doen : het is hun brein. Dus laat ik dan vooral mijn eigen pad bewandelen. MET zichtbare engel......soms dan ;) 

Als Buddha op jouw pad komt, dood hem dan

En dat op de donderdag...lekker begin van een blog ook ;)...zussie en ik hadden het vorige week over deze - op het eerste gezicht - nogal boute uitdrukking en hoe te begrijpen/ te lezen.

Waar het kort gezegd op neer komt is dat je - zelfs - van Buddha geen heilige, geen standbeeld moet maken. Dat je zelf moet blijven nadenken, voelen en begrijpen waarheen jouw weg leidt. Dit is even een vrije interpretatie van Rietje.

Zo lees ik de laatste tijd - zoals jullie wellicht weten - nogal wat inspirerende boeken. Van Neale Donald Walsh tot Mo Gwadat en vele anderen. Als je zo'n boek leest en het interesseert je, dan kun je daarin op gaan. Dan kan zo'n iemand jouw voorbeeld worden, maar meer nog: je kunt diegene zien als een soort heilige waarvan alles wat hij/zij zegt de waarheid is. 

En juist dat, dat kan nooit de bedoeling zijn. Je eigen weg lopen, je eigen kompas varen en op jouw eigen gevoel vertrouwen is essentieel. Want ook degene waar je tegenop kijkt, of dat nou een goeroe of jouw buurvrouw is, heeft met dezelfde problemen te maken als jij en ik. Ook de goeroe heeft slechte dagen, ook Mo Gwadat die de logica van geluk geschreven heeft, is onlangs gescheiden.

Maak geen standbeeld van anderen, neem mee wat je kunt gebruiken, wees kritisch en zet anderen niet op een voetstuk. Want ook jij bent geweldig! Hou gewoon meer van jezelf en vertrouw erop dat je het super doet. Gebruik de Buddha's, de Neales en de Mo's om jouw leven rijker te maken maar vaar je eigen koers! En als Buddha op jouw pad komt: dood m dan! ;)

Yin & Yang

Yin ..het vrouwelijke aspect, Yang ...het mannelijke. Behalve tegenstellingen zijn het met namen aanvullende waarden. Het een vult het ander aan, waardoor er evenwicht ontstaat.

Als ik kijk naar mijn leven, dan was en is het niet vaak Yin en Yang die in balans zijn. Soms meer Yin, vaak meer Yang, of is het omgekeerd ;)?

Mijn reactie is de beweging. Zolang ik ga, dan voel ik me prettig. Mijn tred is dan ook meestal ferm en snel. Ik probeer meer uren uit een dag te halen dan erin zitten. Oh kijk nog even dat  doen, en dat niet vergeten. Ik zus ook nog wel even erbij doen en als we dan toch bezig zijn....

Zo wil ik graag op gewicht blijven en denk ik na bij wat ik eet en drink en wil ik dus nog meer bewegen. Ik sport elke dag maar tijd voor meditatie en yoga (de andere kant van de medaille dus): nee dat heb ik niet. De weg naar binnen is best lastig merk ik dan ook.

En in plaats van meditatie ben ik begonnen met lezen, echt lezen. Boeken die me inzicht geven, die mij uitdagen om bij dingen stil te staan. Met een andere bril het leven te bekijken. Dan bedenk ik me dat het weliswaar geen yoga of meditatie is maar wel even aan de handrem trekken en het evenwicht, de balans verkrijgen.

En jij? Wat doe jij om jouw leven in balans te krijgen? Is het bij jou meer Yin of meer Yang ? :)

Wat is... Dat is !!!

Ken je dat? Dat er een gevoel overvalt en dat je er een waarde aan mee wilt geven? Waarom voel je je ineens zo boos, zo verdrietig? Ik heb altijd de neiging om al die gevoelens te analyseren (hoe bedoel je vermoeiend?) en daar dan een waarde aan mee te geven.

Stel : ik voel me onrustig...dan gaat het hoofd als volgt : Ja hoor, er komt weer ellende aan. Weet je nog de vorige keren dat je je zo voelde? Bereid je maar voor op de shit-storm! Regenjas al aan? Kom ik help je wel! En dan draait mijn brein dus overuren met als gevolg dat de onrust toeneemt. 

Terwijl als het nu zo zou gaan....onrust, verdriet, boosheid....dat het hoofd zegt: ahhh hallo! Verwerking van oud zeer, kom maar binnen, even doorlopen, dan naar rechts en dan even uitrusten. Dan voelt het zo anders. Geen gedachten die overuren draaien maar : okay....ik voel me ruk maar prima. Zal wel weer overwaaien. Door het de ruimte te geven en te laten zijn wat is, verdwijnen deze gevoelens eerder dan dat ik er waarde en een oordeel aan mee geef.

Klinkt natuurlijk een stuk makkelijker dan het is maar het is het oefenen waard. Bewustzijn helpt ook mee. Dat je herkent dat je je onrustig of naar voelt en het gewoon laat zijn zonder oordeel en zonder angst.

Ik ben er achter dat ik met name onrustig word als zich gevoelens aandienen die ik met mijn hoofd niet kan ordenen en analyseren. Ik heb dus in het kader van mindfulness nog heel wat te leren en mezelf toe te spreken dat wat is... dat is!

Twijfelaar

Beslissingen nemen was nooit mijn beste eigenschap zullen we maar zeggen. Al heel vroeg - toen er gespijbeld werd op de middelbare school en men mij vroeg mee te gaan - werd ik vanbinnen verscheurd door een allesoverheersende twijfel. Mee gaan betekende: actie, rebellie en spanning. Maar ook: consequenties als gesnaaid worden, boze ouders & leraren. Ik weet niet meer welke keuze ik destijds heb gemaakt, het gevoel daarentegen heb ik nog vele malen mogen/moeten voelen, het leek wel sterker te worden.

Zo heb ik fases gehad dat zelfs een hoofdgerechtje in een restaurant bestellen een crime werd. Halve analyses met voors en tegens aangaande een gerecht is redelijk suf maar vooral ook dodelijk vermoeiend.

Mijn scheiding, hoe pijnlijk zoiets natuurlijk altijd is, was wel het keerpunt op dat gebied. Een enorme beslissing met mega gevolgen. En als je dan uiteindelijk de beslissing hebt genomen en je blijkt het daarna gewoon nog te doen dan sterkt dat wel in het nemen van beslissingen.

Zo bestel ik tegenwoordig een hoofdgerecht op gevoel, waar heeft mijn lichaam behoefte aan? Wat spreekt me het meeste aan? Bestellen was nog nooit zo makkelijk ;)

Maar dan loop je in je leven weer tegen iets mega groots aan en ga je weer twijfelen, wat is wijsheid, welke weg moet je bewandelen? Zoals ik eerder al schreef, heeft mijn vader kanker en krijg ik daar redelijk veel van mee. Een van de keuzes die hij nu moet maken is of hij al dan niet - klakkeloos - mee gaat met de medische wereld, zijn eigen pad volgt of een combi van beiden aanhoudt.

En alhoewel het natuurlijk niet mijn keuzes zijn, wil ik dingen begrijpen, goede adviezen geven, een keuze in mijn hoofd maken en mijn wetenschappelijke brein wil weten. Weten wat kanker doet, weten wat de medicijnen doen, wat doen de alternatieven?? Arghhhhh...wat een wirwar van opties & mogelijkheden! En wat een gevolgen hebben deze keuzes....

En dus ben ik als een malle gaan lezen (dank ook voor de tip Luukje) over het lichaam, de cellen, hoe werkt een mindset, wat kun je als mens zelf wel en wat niet? Moet je je als mens klakkeloos overgeven aan de expert, is eigen inbreng gevraagd? Ik weet het niet, lees me suf en besef me: de twijfelaar is terug!

Kanker en nu?

Alhoewel 1 op 3 mensen kanker schijnt te krijgen, komt de melding keihard aan als het jou of een van jouw dierbaren treft. De eerste reactie is dat het niet KAN kloppen. Kanker komt toch niet aan jouw deur of die van jouw dierbare?

Als je dan eenmaal de melding krijgt - in ons geval onze paps - dat het om kanker gaat en dat de prognose niet al te best is, dan gaat jouw hoofd ontkennen. Ze zullen er wel naast zitten, klopt die score wel?

Eer je überhaupt tijd hebt om er bij stil te staan of het wel klopt, is de medische mallemolen gaan draaien en vaar je op de uitspraken van de arts. Opereren, chemo, bestralen, hormoonpillen. Het ene moment ben je gezond, het moment daarop heb je niet zo lang meer te leven en volg je haast blindelings de adviezen/ behandelmethodes van de dienstdoende arts.

En bij dat laatste wil ik even stil staan. Dat je ineens binnen twee weken geopereerd bent en je als het ware in een ratrace terecht komt is raar. Je bent overgeleverd aan de arts die - en dit is mijn mening - zelden een holistische benadering heeft van de patiënt. Je bent een protocol, een gemiddelde en voor je het weet lig je wekelijks aan de chemo of is jouw prostaat verwijderd.

Door de angst bij de patiënt - en angst werkt vaak verlammend -die  alleen maar af wil van de slechte cellen is er vaak geen weerwoord, wordt er geen second opinion aangevraagd en is de arts gelijk aan God. 

Nu heb ik de laatste jaren (paps heeft al ruim 5 jaar agressieve prostaatkanker, en zit nu boven de statistieken met zijn 5 ipv 2 jaar) heel wat artsen meegemaakt en wat me is opgevallen is dan wel de desinteresse, dan wel onwetendheid dan wel de zakelijkheid die er was. Ik snap het heus dat je niet van elke patiënt een levenswerk kunt maken want dan ben je als arts waarschijnlijk binnen no-time thuis met een burn-out maar waarom kan het niet wat meer holistisch? Waarom wordt de alternatieve manier niet betrokken bij het hele proces?

Waarom wordt er niet eens met de persoon gezeten en gevraagd wat zijn levenspad is geweest, welke stress factoren hij/zij heeft mee gemaakt en wat daaraan veranderd zou kunnen worden? Wat de patiënt zelf wil? Aangeven wat de langdurige consequenties van een behandeling zijn en ze de tijd te geven om rustig keuzes te maken? Misschien ook wel eerlijk aan te geven dat ze het ook niet weten, dat kanker zo onbetrouwbaar is als maar zijn kan?

Het is geen klaagzang hoor maar kanker is ook zo'n geestelijke ziekte dat het me verbaast dat er niet standaard een psycholoog wordt aangeboden aan de persoon die het betreft. Je moet namelijk mentaal elke keer weer het gevecht aan. Elke zoveel maanden, weken krijg  je een check waar je je geestelijk voor op moet laden en als de uitslag dan negatief is moet je je (en met jou jouw dierbaren) geestelijk weer opladen voor de volgende 'strijd' tegen kanker.

En als de pijnen dan meer worden, de chemo's toch niet blijken aan te slaan, de bestraling of operatie alles van binnen kapot heeft gemaakt, dan wordt en blijft de geest zwak. De wil wordt minder, de kanker sterker.

Ik pleit dan ook voor een andere, meer holistische benadering van kanker patiënten. Laat wetenschap en alternatieve geneeswijzen hand in hand gaan en leer van elkaar. Dit ter eer en meerdere glorie van onze zieke mens.

Chaos vs Perfect

Ik geloof niet dat er een grotere chaoot rond loopt dan dat ik ben....alhoewel ik er ook wel een paar ken die aardig in de buurt komen, hahahahah ....als ik me omdraai dan ben ik dingen kwijt. Denk aan mijn koffie kopje dat tot op de dag van vandaag gewoon verdwenen is, poeffff.

Als ik mijn sleutels - of erger nog mijn bankpas- zoek in mijn tas - ooh joy! - en ze niet gelijk vind dan slaat de schrik mij om het hart, ik krijg het warm en denk direct dat ze weg zijn. Waarna ik na twee keer rustig adem halen en mezelf tot de orde roepend ze dan toch ergens onderin een hoekje vind.

Toen ik nog met zussie op kamers woonde - hè zus? -  en ik iets - maakt niet zoveel uit wat eigenlijk - kwijt was.... ik vervolgens half schreeuwend door het huis liep - terwijl ze nog lag te slapen - dat ik DAT kwijt was....en ze zuchtend opstond, hetgeen wat kwijt was ineens oppakte, DAT aan mij gaf en hoofdschuddend terug het bed in verdween.

Het was voor geen van de partijen ideaal zullen we maar zeggen. Een bureau wat bedolven lag onder papieren en zooi, ga maar door. Toen ik - jaren geleden - dan ook tegen een burn-out aan dreigde te lopen besloot ik dat het anders kon en moest.

Ik werd mevrouw Perfect. Ik zorgde ervoor dat ik vaste plekken had waarop ik mijn spullen bewaarde, zorgde dat ik een agenda maakte met zaken die gedaan moesten worden, en was mijn bureau elke dag netjes opgeruimd. Ook mijn huis is - relatief - netjes daar troep voor nog meer chaos in mijn bovenkamer zorgt en dat dus voor niemand werkt als het daar chaos is.

En zo heb ik aan een hele nette versie van mezelf gewerkt de afgelopen jaren. Totdat...totdat de druk omhoog gaat. Er vervelende dingen gebeuren, de werkdruk en de druk die je jezelf oplegt (te) hoog wordt en dan ineens staat ze weer op de stoep: Mevrouw Chaos. Er zitten barstjes in mijn nette ik. Ze slaat er dwars doorheen. 

Of dat erg is? Nou nee. Mevrouw Chaos is een stuk gezelliger dan mevrouw Perfect namelijk en leidt in ieder geval tot leukere situaties dan mevrouw Perfect. Die lacht namelijk niet, tolereert niet veel en is ook nogal saai. En hoewel orde mij nog steeds dient - er komt niets meer van terecht als mevrouw Chaos de scepter alleen maar zwaait - mag ze van mij wel vaker terug komen zonder dat ik me daar druk om maak.

Moet ik alleen wat vaker koffie kopjes kopen ;)

Engelen bestaan niet....

Kennen jullie dat liedje nog? Maar een bruidspaar zoals zij ...zie je eenmaal in je leven en daar blijft het dan ook bij....etc etc. Ik keek er graag naar, Ron's honeymoon quiz. En dat liedje, dat liedje ken ik nog steeds en kan m naar hartenlust mee blèren...

Maarre....is dat ook zo? Dat Engelen niet bestaan? Is het een idefix? Een verzinsel van ons mensen? In de hoop dat er meer is? Dat we niet alleen zijn?

Vroeger was ik nooit zo bezig met de Engelen. Tegenwoordig heb ik hele gesprekken met ze. Zo vraag ik vaak hun hulp - al hebben ze in de zoektocht naar een verloren kopje niet echt hun behulpzaamheid laten blijken en is dat ding nog steeds foetsie ;)  - en voel ik een enorme kracht naast me waar ik veel dankbaarheid, kracht maar vooral ook blijdschap uit haal.

Na het lezen van engelen in mijn haar - een boek over een vrouw die vanaf haar geboorte alleen maar engelen om zich heen heeft en ze ook daadwerkelijk ziet - was ik om. Het boek geeft je een kijkje in een andere wereld, eentje die - voor velen - onzichtbaar naast de onze loopt. Ik vond m prachtig en leerzaam en vanaf die dag - een aantal jaren geleden - zijn de engelen voor mij geen idefix meer.

Ze geven troost, hebben humor en geven vooral oneindig veel licht. Zo was ik tot aan een aantal jaren geleden echt bang in het donker (lekker stoer ook) en rende ik haast naar het toilet als ik nodig moest 's nachts. De laatste jaren boezemt het donker mij geen angst meer in. Ik voel me rustig en veilig.

Ik kan me voorstellen dat mijn biecht betreffende mijn zienswijze over de engelen bij jou over kan komen als kolder, lariekoek en een hersenspinsel van een gek wief maar aan de andere kant: sta er eens voor open dat het wel zo kan zijn. Dat we ze allemaal om ons heen hebben en dat we ze om hulp kunnen vragen. Wat deert het om dat stiekem in jouw hoofd te doen (niemand die het weet) en dat je misschien - als je er bewust mee aan de slag gaat - vaker voelt dat ze er zijn? Is toch alleen maar mooi?

Je moet ze wel vragen vanwege onze vrije wil, we bepalen namelijk of we ze toe willen laten of niet. Ze zijn er altijd ... dus aan jou de keuze!