Althans dat dacht ik. Ik vond dat ze zeurden, klaagden, erg negatief konden zijn, ze altijd haast hebben (met wat dan???) en erg lelijk konden doen. En alhoewel ik dat soms nog zo voel is het veranderd ....want....
Ik heb wel wat met mensen. Ik heb zelfs heel veel met mensen. Ik hou van mensen en geloof dat er in ieder iets moois zit. Ieder huisje heeft zijn kruisje daar ben ik van overtuigd en je kunt nooit vanaf de buitenkant zien wie welk kruis te dragen heeft, daarom hoop en denk ik met een (meestal ;)) vriendelijke manier van doen dat je ook mensen die in het putje zitten wat positiefs mee te geven.
Ik help daarom ook graag anderen. Ennnn in onze kennissen en bekenden kring zitten ook veel oudere mensen. En die hebben hulp nodig. Zo ook een dame die we kennen. Ze is net 80 en een prachtige, statige vrouw. Sinds een jaar of acht weduwe en prima in staat om haar eigen bonen te doppen. Altijd gedaan. Geen anderen nodig.
Of toch wel? Want ze heeft een probleem met haar been, is naar de dokter en de specialist geweest en werd er niet veel wijzer van. Ze bleef met een naar gevoel zitten. Ze zou door haar tegoed bij verzekeraar zijn (begin van het jaar is dat wat onwaarschijnlijk) en ze zat er echt mee. Lang verhaal kort: ik ben met haar mee geweest naar de dokter, help haar met formulieren die ze binnen krijgt en ga (vanzelfsprekend) mee naar de specialist.
De reden waarom ik dit vertel, is dat ze alles wel zelf wil doen maar het gewoon niet allemaal meer kan. De vragenlijst bezorgde haar veel stress, ze wist niet goed wat te antwoorden en bepaalde zaken was ze vergeten en bleven niet hangen. Haar verdrietige blik en stem dat ze niet meer alles onthield zal ik niet snel vergeten.
Ik bedacht me hoe naar het moet zijn als je alles kunt en dat je beetje bij beetje erachter komt dat dat niet meer het geval is. Dat jouw lichaam je in de steek laat. Je bovenkamer niet meer top functioneert en dat je hoe langer hoe meer afhankelijk wordt van anderen. Anderen die geen tijd en zin hebben om je te helpen.
Dus is compassie gevraagd. Niet alleen voor 'jonge en fitte' mensen maar juist voor onze oudere generatie. De generatie die niet veel meer om handen hebben, die met alle ongemakken zitten die je je maar kunt bedenken en die het gevoel hebben niet meer mee te tellen. Voor de mensen die onze maatschappij hebben opgebouwd en die zo vaak alleen zijn. Voor de mensen waar niet (meer) naar omgekeken wordt en die het maar uit moeten zoeken, daar waar ze ons als meeste nodig hebben. Zullen we daarom nog liever zijn voor onze oudere medemens? Ze verdienen het <3
