Wanneer doen we dat? Ongeremd, tranen trekkend lachen? Volgens mij verleren we dat met de jaren. Als ik even terug ga in de tijd dan denk ik dat ik nog nooit zoveel en zo hard gelachen heb als tijdens mijn studie.
Onbezorgd
Ook al denken studenten dat ze het heeeeeeeel erg zwaar hebben...man wat hebben ze een vrijheid. Beetje studeren, al dan niet een bijbaantje, veel uitslapen en nog meer feesten. Heerlijk onbezorgd. Ik weet dat het tegenwoordig allemaal wat minder makkelijk (financieel) is dan in 'mijn' tijd maar iets zegt me dat er volop tijd en plezier over blijft voor de gemiddelde student. Heerlijk onbezorgd dus. Ik weet nog dat de moeder van mijn toenmalige vriend aangaf hoe zalig ze het vond om een weekje bij ons in Engeland te zijn waar we toen studeerden en hoe onbezorgd het was. Dat snap ik nu veel beter omdat je veel meer verantwoordelijkheid hebt als je kids hebt en het wel bekende huisje-boompje-beestje.
Lachen anno toen
Want wat heb ik gelachen. Toen mijn beste mattie en ik 's nachts op de fiets naar Zandvoort reden, in de plaatselijke coffeeshop onze tijd doorbrachten en op het strand de sterrenhemel bewonderden. 's Morgens vroeg terug fietsten met een gevonden verkeersbord en ruzie kregen met de huisbaas van mattie.
Mattie die al pratend tegen een lantaarn aanliep of die als enige op zijn verjaardag de taxi naar de stad miste en moest lopen. Of toen we op de ski's met pruiken in alle kleuren van de regenboog de pistes af suisden. Dat ik er bij de diploma-uitreiking achter kwam dat de HEAO een heuse Bieb had (COOL!) en waar ik al TV kijkend me verbaasde dat iemand zijn hoofd eraf was gebeten door een haai (althans dat dacht ik) en toch een interview kon geven. Of de eerste (en zo goed als de laatste) keer dat ik wilde uitproberen hoe het was om een jointje te roken en vervolgens paranoia werd, waarop ik de kat van mijn hospita liet vliegen (in de veronderstelling dat ik haar een tikje gaf).
Dat ik een peptalk gaf aan de zwerver in London. De fantastische film die we maakten, genaamd : the Turkey who did not believe in ghosts....een absoluut meesterwerk was het. Of het werkstuk wat we moesten maken in Engeland, waarop mattie en ik ons 'onderzoek' in een plaatselijke pub deden en onze bronvermelding bestond uit de boeken : Fietsen zonder lichtmanagement van P. Bell & Rampetampenmanagement van M. Sluyter....wat hadden we een lol en wat hoopten we vurig dat we niet gesnaaid werden.
Het wildplassen (sorry!) tegen een fiets van een meneer die vriendelijk vroeg of ie m even weg mocht halen (oeps). Mijn persoonlijke levensverhaal welke ik afstak bij de dame van de 0900-nummerinformatie (voor het vinden van een telefoonnummer, zo deden we dat toen). Of mijn toenmalige huisgenootje die niet graag praatte in de ochtend en mijn toenmalige lief aangaf dat dat niet gaf: hij praatte wel tegen haar. Het zero tolerance beleid in ons studentenhuis. Wat voor geen meter werkte .....ik kan wel door blijven gaan....wat heb ik gelachen en wat ben ik daar dankbaar voor.
Lachen anno nu
En nu dan? Toegegeven...er viel bij ons op papier de laatste jaren weinig te lachen maar een van de grote krachten die ons erdoorheen heeft gesleept de laatste jaren is - behalve veel praten - humor. Lief en ik kunnen werkelijk nog steeds omvallen van het lachen om bepaalde gebeurtenissen (beetje zwarte en harde humor mag wel)....dan lopen de tranen me nog steeds over de wangen. En hoewel het leven inderdaad een stuk minder onbezorgd is, is dit wel een pleidooi voor de lach. Probeer het allemaal niet te serieus te nemen en lach!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten