donderdag 28 mei 2020

Veranderingen en positief zijn...


 Je kent ze vast ook : de verhalen dat als je maar positief denkt,dat je dan dingen voor elkaar krijgt, dat de wereld dan veranderd en alles ineens mooi en prachtig is. Heel leuk allemaal maar in het verhaal vergeten ze wel een belangrijk element: Ik en Jij.

We hebben namelijk sinds onze kindertijd een bepaalde overtuiging van onszelf en van de wereld en die overtuiging, die veranderniet. Die is er ingesleten, een patroon waar je je als mens niet van bewust bent maar wel naar handelt. Dag in dag uit. 

Dus als je veranderingen teweeg wilt brengen dan is een bewustzijn op wat je als mens nou doet en wat onderbewust de overtuigingen over jezelf zijn, van elementair belang.

Zo denk ik al geruime tijd na over wat ik kan doen in begeleidingswerk naast mijn werk in de verzekeringen. Daarom volg ik al twee jaar een coaching opleiding en heb ik nog zeker een jaar te gaan. Wat mij opvalt is dat ik geen idee heb welke kant ik op wil (wat voor een control freak nogal lastig is😉) maar vooral dat er een stemmetje in mijn hoofd zit die mij te pas en te onpas laat weten dat er toch niemand op mij zit te wachten. En juist dat stemmetje moet ik kwijt zien te raken. Want die zorgt ervoor dat ik niet daar kom waar ik zou moeten c.q. willen komen.

Als ik begeleidingswerk doe dan zegt dat stemmetje namelijk – hij is nogal venijnig – dat anderen toch beter zijn en dat ik voor aap sta. Het was dit jaar zelfs zo erg dat ik niet meer durfde te begeleiden en serieus dacht: dit werk is niets voor mij.

Waar ik dit jaar ook achter ben gekomen dat het een stemmetje is van heeeeeeeeel lang geleden. Een overtuiging over mijzelf dat anderen beter zijn en ik niet goed genoeg ben. Zonder het bewustzijn op dit stemmetje, deze overtuiging met name, zijn alle veranderingen en positief denken een wassen neus. Want met hoeveel tjakka gevoel ik de dag dan ook mag beginnen, ergens onderweg komt ie weer op mijn schouder zitten en vertelt (altijd als niemand het hoort ðŸ˜‰) dat ik niet goed genoeg ben en wie ik wel denk te zijn.

Sinds dit jaar – dankzij mijn opleiding dus – ben ik mij hier heel bewust van en kan ik voor het eerst – dankzij oefeningen – dit stemmetje serieus nemen en luisteren. Even stil staan en even terug gaan naar vroeger. Naar dat kleine meisje van weleer. Ik pak in gedachten haar hand vast en vertel haar dat ze het fantastisch doet, dat ze er mag zijn. En samen met haar, niet zonder haar kan ik veranderingen in mijn leven aan brengen. Niet gestoeld op positief zijn maar op bewust zijn van wat is en de lef om hier iets aan te veranderen.

Dussss…..pas maar op …ergens – wanneer weet ik niet – kom ik je begeleiden ðŸ˜‰ samen met mijn kleine Ri want die is goed genoeg. Hoe zit dat bij jou?

Liefs

Rilana

dinsdag 12 mei 2020

Angst vs Liefde


Ik propageer al jaren (aan wie het horen wil ðŸ˜‰) dat je twee emoties hebt waaruit je kunt leven. Uit die van de liefde en die van de angst. Beslissingen gebaseerd op angst zijn meestal niet de briljantste en angst (langdurige angst, ook wel stress) maakt ziek.

Zo dat gezegd hebbende, leef ik zelf al weken in een bepaalde vorm van angst. Eerst kwam ik hals-over-kop terug van skivakantie en werd een aantal dagen later ziek. De angst omdat dit een onbekend virus betrof was groot. Toen bleek dat ik dit ziek zijn wel ging redden, was daar de angst om het door te geven aan geliefden en dan was /is de angst om ouders en schoonouders te kunnen besmetten enorm. Ik had de indruk dat ik door überhaupt al adem te halen een ander dood neer kon laten vallen. En dat terwijl ik weet na twee maanden met mijn eigen liefjes dat dat wel meevalt.

En wat mij bezig houdt hieraan is dat de angst zo’n enorme vat op je kan hebben. Niemand wil de oorzaak zijn een ander leed toe te berokkenen. Jezelf is een, maar een geliefde? No way.

Niet alleen ik ben bang (geweest)….het zijn er velen. En natuurlijk moet je goed je koppie gebruiken als je echt ziek bent. Dan blijf je thuis en kom je niet bij anderen in de buurt. Lijkt mij logisch.

Maar we zijn binnen een tijdsbestek van twee maanden in een gekke (in mijn ogen een enorm treurige) wereld terecht gekomen. We zijn bang geworden voor elkaar. Aanrakingen zijn uit den boze en alles gaat pas weer terug naar normaal als er een vaccin is? Echt?

Als er meerdere mensen bij mijn thuis zijn dan word ik volgens het strafrecht beboet? Serieus? Ik mag andere mensen niet meer knuffelen…er wordt een wet aangenomen om deze 1,5 meter samenleving te reguleren. We worden met zijn allen een soort van opgehokt en thuis eten we, we drinken meer dan goed voor ons is en we zijn met zijn allen in een algehele vorm van stress. We worden dus minder fit, alcoholverslaafd (uiteraard met een dikke knipoog) , we bewegen nauwelijks en zijn bang. Dan heb ik het niet eens over wat het economisch doet want dan kan ik nog wel even door gaan.

Terwijl we juist een fit lichaam nodig hebben om dit virus aan te kunnen doen we alles wat ons ziek kan maken en de helende werking van lief hebben en aangeraakt worden mag al helemaal niet meer. Mensen sterven eenzaam zonder aanrakingen van anderen.

We schreeuwen haast om een vaccin, een vaccin wat niet is uitgetest en eigenlijk nog jaren zou moeten duren eer je er iets zinnigs over kunt zeggen (over de werkingen en bijwerkingen welteverstaan). 

In deze algehele staat van angst waar de wereld zich momenteel in begeeft, kun je haast niet meer helder nadenken. Het is aangetoond dat je niet de meest heldere beslissingen neemt in angst. Wat ik vooral ook mis, is een bepaalde vorm van nuance. Een andere kijk op hoe de dingen nu gaan wordt haast niet getolereerd. Mensen die een andere mening (onderbouwd en wel) hebben en andere oplossingen worden dan wel weg gehoond, dan wel worden van het internet verwijderd. Mensen kunnen elkaar verklikken via een speciale telefoonlijn? Serieus? We staan lijnrecht tegenover elkaar en zijn beslist niet aardig. 

Ondertussen is de controle van de overheid groter en groter. Vrijheid van meningsuiting ver te zoeken en mag ik dus niet langer zelf beslissen wie ik in mijn huis ontvang, althans hoeveel mensen. En we juichen dit toe? Echt?

Ik pleit voor meer liefde en minder leven vanuit de angst. Ook al is de angst er natuurlijk wel. En daarbij ben ik natuurlijk eerst langs mijn eigen krochten gegaan. Mijzelf eens goed toegesproken, mijn angsten onder ogen gezien en ook gekeken naar in welke wereld ik wil leven.

En dat is niet de wereld waarin we gecontroleerd worden door een overheid, niet een anderhalve meter samenleving en zeker niet een samenleving waarin men elkaar alleen maar in haat kan benaderen.

Om in een andere staat van zijn te komen, denk ik dat massaal mediteren op een zelfde tijdstip een oplossing zou kunnen zijn. Er is aangetoond dat wanneer meerdere mensen op een zelfde tijdstip mediteren er veranderingen teweeg gebracht worden. Daarom nodig ik je uit om via Stadverlichting (via Tijn Touber) mee te mediteren voor een andere wereld. Eentje in een andere bewustzijnsniveau, eentje van liefde en met elkaar. Ongeacht welke mening je bent toebedeeld.

Liefs

Rilana

woensdag 27 februari 2019

Zennnnnnn

Ken je dat? Dat je de hele dag loopt te rennen en te vliegen van afspraak naar afspraak? Met klotsende oksels de dag door rent? En dat je dan 's avonds bellen blazend op de bank ligt en beseft dat dat weeeer een dag was?

Nou ik heb dat nooit ;) …. dat je veel deadlines hebt, dat is niet zo bijzonder. Dat hebben we volgens mij allemaal. Wel van belang is hoe je ermee omgaat. En ik - zei de gek - ga daar meestal niet zo handig mee om. Ik vergeet het nu en ben in mijn hoofd al bij afspraak 2, 3 & 4. Dat maakt dat ik mij opgejaagd voel en dus alles behalve zennnnn.

Wat ik zelf al langer denk te weten is dat meditatie voor mij geen slecht idee zou zijn. En wat ik ook al langer doe is mijzelf voor de gek houden. Geen tijd voor, niet nodig, sporten kan ook etc. etc.

Nu is sporten natuurlijk ook echt heel lekker en ik zou niet zonder meer willen maar echt zennn word je er niet van (zeker niet van Krav Maga ;)) dus ben ik deze week dan echt begonnen. Ik heb een app gedownload waar je enormmmm zen van wordt en waar de beginselen van het mediteren worden aangeleerd. Stapje voor stapje (dus niet gelijk een half uur) en ik moet eerlijk bekennen: het is best leuk en ontspannend vooral.

Daarbij heb ik mij voorgenomen de processen tussen mijn deadlines anders te benaderen. Meer in het nu zijn en genieten van wat ik op dat moment doe in plaats van mij inwendig op te fokken. Ook dat gaat  - bij vlagen - stukken beter. 

Zo had ik vorige week de verjaardag van mijn lief en liep mijn studie een kwartier uit (waardoor ik mijn trein dreigde te missen en een uur later bij jarige lief zou zijn). Normaal zou ik inwendig al hebben lopen mopperen, deze keer besloot ik me eraan toe te geven. En wat bleek? Ik had ineens een trein die vertraagd was precies op het tijdsstip wat voor mij top was. Ik was op tijd thuis en compleet zennnnn, dat begrijp je ;)

dinsdag 29 januari 2019

Open wond

Ken je dat, dat het voelt alsof je een open wond hebt? Dat alles enorm binnen komt en dat je daarmee zeer kwetsbaar bent?

Nou vind ik het nooit zo erg om mij kwetsbaar op te stellen maar me kwetsbaar te voelen, echt kwetsbaar dat voelt apart. Dat je twijfelt aan jezelf, dat je vragen stelt bij je gedrag, de reacties die je geeft. Welke patronen heb ik? Waar komen ze vandaan en dienen ze mij nog.

Jullie merken al: ik zit midden in mijn studie. Issie zwaar? Ja en nee. Het is super interessant, ik zuig de info op en ben 100% aanwezig maar dat maakt het natuurlijk ook wel echt zwaar. Je keert echt naar binnen. En dat maakt zelfs een blog schrijven lastiger.

Ik ben meer naar binnen gekeerd en daardoor is bloggen (wat een vorm van extrovert is natuurlijk) ook minder vanzelfsprekend. Tel daarbij op dat er ook minder tijd is en voila: minder blogs.

Het voelt dus allemaal wel zwaar maar zonder depri te zijn. Het voelt echt okay. In ieder geval het gevoel hebben dat je leeft en aan jezelf werken is altijd mooi. 

Dus mocht je wat minder van me meekrijgen dan weet je waaraan het ligt: ben tijdelijk (open) wonden aan het likken ;)

 

donderdag 17 januari 2019

Nieuwe ronden, nieuwe kansen

Een nieuw jaar is aangebroken, een jaar waarin je weer opnieuw kunt beginnen. Oude zaken achter je laten en nieuwe beginnen. De goede voornemens vliegen je om de oren. Minder alcohol, stoppen met roken, afvallen, vaker nee zeggen....

Toch vervallen we vaak weer in onze oude patronen en zijn de voornemens vaak na een aantal weken alweer vervallen. Gevolg: een naar gevoel over jezelf. Je hebt het (wederom) niet volgehouden en erg blij word je er niet van. Snel maar een biertje tegen de schrik ;)

Maar serieus...waarom gaat het toch zo vaak fout? En waarom werken goede voornemens veelal niet? Ik denk omdat we vergeten om te denken. Dus niet om na te denken maar omdenken ;)....Dat we niet echt afscheid willen nemen van de oude patronen die we o zo goed kennen. Als je het maar tijdelijk doet en terug gaat naar waar je vandaan kwam dan eindig je op dezelfde weg waar je altijd liep.

Verandering van patronen vraagt om discipline maar vooral ook omdenken. Je neemt afscheid van jouw luie ik en gaat niet maar 4 weken bewegen maar het is de start van elke dag bewegen. Je stopt niet maar even met roken maar elke nieuwe dag zeg je tegen jezelf dat je m vandaag niet opsteekt. En daarmee verdwijnen dus patronen als bank hangen, zak chips leeg eten, en in plaats van een sigaret bij jouw wijntje wordt het een stukje wortel ;)


Zo ben ik ruim 13 geleden gestopt met roken en daarmee gewoon niet meer begonnen - okay op een enorm leuke stap dag een jaar of 5 geleden na dan maar dat was alleen toen ..... en ook qua eten en bewegen heb ik het roer om gegooid.

Tuurlijk houd ik ook enorm van al het eten. En tuurlijk miste ik mijn sigaret in het begin ook echt. Maar de crux zit m erin om het om te gooien en dan gewoon elke dag weer volhouden. Iedereen kan het, iedereen heeft het in zich. Geen excuses, gewoon doen en dan volhouden.

Nieuwe ronden, nieuwe kansen! Succes :) 

dinsdag 20 november 2018

Impact

Ik geloof dat ik het allemaal een beetje onderschat heb, de verbouwing en dan met name wat erbij komt kijken. Dat je geen benedenverdieping meer hebt en geen keuken, vooruit dan maar.

Maar je bent ook het rustpunt van de dag kwijt. Even met de beentjes omhoog op de bank. Wie had gedacht dat je dat zo zou waarderen? Lekker even neerploffen op de bank, of samen tafelen, samen ontbijten in het weekend, muziekje erbij ....super simpele dingen die je na een ruime zes weken zonder ENORM gaat waarderen.

En dan hebben we het maar niet over het feit dat er continue mensen in je huis zijn. Waarvan de 1 een stuk sympathieker is dan de ander, het tussen mijn en de stukadoors nooit meer goed komt ;) maar wat een lieverds en goede werkmensen waren er van onze aannemer. 

De honden die tot twee keer toe bijna iemand te grazen hebben genomen, al met al dus best veel reuring in de tent en het heeft dus stiekem wel een enorme impact dus.

Maar het mooie van alles is, is dat je na een pak en beet een week of wat je alles weer vergeten bent. Dan zit je - en ik fantaseer die situatie even - aan je nieuwe bar, een wijntje in de ene hand, een toastje in de ander...je speelt heerlijke muziek op de achtergrond, de kids en honden zijn blij en je denkt: zo'n verbouwing? Appeltje, eitje, doen we zo  weer ;)

dinsdag 23 oktober 2018

Ongeluk in een klein hoekje

Wie kent die uitspraak nu niet? Een ongeluk zit in een klein hoekje....al die quotes die er zijn zijn zo ontzettend cliché maar ook zo ontzettend waar.

Zo liepen we vanochtend met de honden, zeggen een meisje op de fiets die langs rijdt gedag en een paar tellen later horen we een enorme klap. Gek hoe je brein dan werkt. Je hoort de klap en legt dan niet gelijk de link met dat meisje dat net nog langs fietste. Ze was hooguit een jaar of 14.


Totdat lief me aanstootte en te kennen gaf dat die auto daar waarschijnlijk hetzelfde meisje had aangereden. Ik duwde Saar - de hond - in handen van lief snelde me de weg op. Daar lag ze. Gelukkig leek het mee te vallen. Haar achterwiel was aan gort maar behalve een halve shock viel het mee met haar. Ook de dame die haar had aangereden was in shock. Ze had het meisje niet gezien in de schemermorgen.

Behalve een kapotte fiets, een gezonde dosis schrik bleek het deze morgen allemaal mee te vallen. Daar waar het voor andere ouders een aantal weken geleden helemaal niet mee viel en hun kind nooit meer thuis kwam.

Hoe vaak nemen wij het leven niet voor lief? Hangen we aan negatieve aspecten van het leven? Vergeten we elkaar te groeten, zijn we bezig met onze eigen - vaak negatieve - gedachten en waarderen we niet (altijd) wat we hebben?

We leven er vaak onbewust op los, tot het leven ons links of rechts inhaalt en we beseffen dat wat we hadden juist zo prachtig was. Onlangs is onze dochter 8 geworden, ze straalt, ze is vrolijk (en tuurlijk soms ook een enorme heks ;)) en laat een deel van het leven zien waar ik ontzettend blij van wordt.

Leef je leven. Ten volle. Geniet van wat je ziet, hoort, wie er om je heen zijn en wees dankbaar. Want voor je het weet tikt het leven je op de vingers. Enjoy, just enjoy <3