Oordeel niet opdat gij niet veroordeeld wordt

Ohh jeee.....een zware blog? Ja en nee....ik ga het zeker niet hebben over de bijbel of hel en verdoemenis want daar geloof ik niet in....zoals jullie inmiddels wel weten maar ik verbaas me er wel steeds meer over dat zoveel mensen hun oordeel over een ander zo snel hebben vast staan.

Oordeel over onbekenden
Oordelen over onbekenden - en daar ben ik soms ook nog wel eens debet aan helaas - als iemand er zo chagrijnig uitziet bijvoorbeeld of als iemand er op een bepaalde manier uitziet of, of, of.....legio redenen en gelegenheden waarbij we ons oordeel klaar hebben staan, is dat niet meestal al veroordelen? Maar weten wij wat er in die anders leven om gaat? Weten wij welke zware lasten er door diegene meegedragen worden waardoor het glimlachen wel is vergaan? Is het niet vaak onze eigen onvrede over o.a. onszelf die we afreageren op de ander? Zouden we niet moeten beginnen met naar onszelf te kijken en onze eigen zaken op orde moeten krijgen???

Oordeel over bekenden
Oordelen over onbekenden is al niet zo fraai, maar erger nog: onze oordelen die we klaar hebben staan voor onze bekenden zijn vaak nog erger. Want: je zus doet de opvoeding verkeerd, je vriendin is veel te slordig en vies, je schoonmoeder zou het zus en zo moeten aanpakken. Het liefste zouden wij ons model zo plakken op die ander. En ik vraag me dan echt oprecht af WAAROM? Waarom zou je in hemelsnaam jouw stempel willen drukken op die ander? Waarom denk jij het beter te weten? Is het niet zo dat iedereen zijn eigen weg heeft te bewandelen? Dat iedereen van zijn eigen fouten mag en misschien wel moet leren? Zou het niet veel fijner zijn als we mild zijn naar die ander? En te beginnen bij onszelf?

Imperfecte wereld
We leven nu eenmaal in een imperfecte wereld met imperfecte mensen. En dat maakt het nou juist zo mooi. Fouten moeten we kunnen maken, maar zodra we oordelen geven we min of meer de signalen af dat onze liefde voorwaardelijk is en dat doet pijn. Moeten we niet gewoon proberen om de dingen die we bij een ander zien naast ons neer te leggen en in plaats daarvan aan te geven dat we er voor die ander zijn indien gewenst? En moeten we niet eens wat vaker kijken naar die enorme balk in onze eigen ogen?

Oordeel niet opdat gij niet veroordeeld wordt
Deze uitspraak heeft er niets mee te maken dat er iemand (lees: de duivel of welk ander monster dan ook) jou het je de rest van je leven zuur maakt maar wel dat je misschien eens je empathie, je watte?.....je inlevingsvermogen moet aanspreken. Hoe zou jij het vinden als anderen alleen maar lelijke dingen over je zouden denken en hoe zou jij het vinden als je naasten waar je heel veel van houdt kritiek op jouw leven hebben waardoor je het gevoel hebt dat hun liefde voorwaardelijk is en dat jij 'minder' bent? Ik denk niet zo fijn.

Oprechte hulp
Dat betekent natuurlijk niet dat jij jouw hulp aan je zus, tante, vriendin niet kunt aanbieden. Maar je hoort het al : aanbieden, niet opdringen. Als je van mening bent dat diegene jouw hulp kan gebruiken, wees dan nederig en oprecht. En als de ander er nog niet klaar voor is, dan is dat zijn/haar pad en daar mag en moet je voor buigen. ieder van ons loopt zijn eigen weg.....hopelijk zonder oordeel en omringt door liefde!  

Is er leven, is er leven na de dood? Naaa de doood...is er leven, is er leven?

Persoonlijk denk ik van wel. Er moet iets zijn. Noem het een onbewust weten. En iedereen heeft zo zijn eigen visie. Soms wordt die visie ingegeven door een godsdienst, soms door een weten, soms door ervaringen in het leven maar zelden die vanuit het hiernamaals;)

Bijna-dood-ervaring
De ervaringen die het dichtst bij komen zijn toch wel die van mensen met een bijna-dood-ervaring. Vaak gebeurt dat met een hartstilstand waar mensen- naar hun beleving - uren /dagen weg zijn in een (vaak) fantastische wereld ...daar waar ze in werkelijkheid slechts minuten weg zijn. Wel cruciale minuten maar dat daar gelaten....

Eindeloos bewustzijn
Het boek Eindeloos bewustzijn van de cardioloog Pim van Lommel is een fascinerend boek over vele patiënten die tijdens hun hartstilstand een soort gelijke ervaring met het hiernamaals hadden. Het boek (soms wat abstract) kan ik zeker aanraden, daar deze ervaringen gedeeld worden door een arts (lees:wetenschapper)....wat op zijn zachtst gezegd verfrissend is.

Leven na de dood
Opgevoed als gereformeerde dame en redelijk actief geweest zijnde in de kerk, is leven na de dood voor mij niet echt een vraag. De manier waarop des temeer. Zal er echt sprake zijn van een een duivel? Een hel? Wordt elke stap die je hier zet, daar uitgemeten met een vergrootglas waarna je - volgens mij altijd - een enorm probleem hebt? Vanuit mijn wezen, mijn zijn, kan ik daar gewoon weg niet in geloven.


Neale
Ik persoonlijk geloof in de keuze tussen twee, namelijk angst & liefde....je kunt kiezen voor liefde of je laten leiden door angst. Door de jaren heen een groot fan geworden van Neale. Neale wie? Neale Donald Walsch van o.a. de boeken Ongewoon gesprek met God. We zijn hier (reïncarnatie) uit keuze. Om te ervaren. We kennen daar geen goed en kwaad. Daar is alles abstract. Hier relatief. Want wees nou eerlijk: door intens verdriet kun je ook intens genieten. De zwarte kant van deze wereld benadrukt de witte....Ying en Yang dus. So far so good.....maar dan.....


Herkenning
Wat mijn struggle is, is dat ik later - als ik klaar ben hier ..... daar ben en op ga in het alles. In het zijn. En dan? Ik ben zo bang (voel je m? bang....) dat ik mijn geliefden zoals ik die hier ken niet meer zal herkennen. Dat ik op ga in een enorm grote energie genaamd liefde maar dat ik ondertussen vergeet wie mijn geliefden hier zijn. Dat ze niet weten hoeveel ik van ze gehouden heb....dat ik ze vergeten ben. Een soort Alzheimer plus :( ..... ik weet het niet maar hoop dat de jaren me meer wijsheid maar vooral vertrouwen zullen geven dat als de tijd daar is dat ik oprecht mag en kan zeggen: treur niet om mij...we zullen elkaar weer zien in een mooiere, betere wereld.....