donderdag 28 mei 2020

Veranderingen en positief zijn...


 Je kent ze vast ook : de verhalen dat als je maar positief denkt,dat je dan dingen voor elkaar krijgt, dat de wereld dan veranderd en alles ineens mooi en prachtig is. Heel leuk allemaal maar in het verhaal vergeten ze wel een belangrijk element: Ik en Jij.

We hebben namelijk sinds onze kindertijd een bepaalde overtuiging van onszelf en van de wereld en die overtuiging, die veranderniet. Die is er ingesleten, een patroon waar je je als mens niet van bewust bent maar wel naar handelt. Dag in dag uit. 

Dus als je veranderingen teweeg wilt brengen dan is een bewustzijn op wat je als mens nou doet en wat onderbewust de overtuigingen over jezelf zijn, van elementair belang.

Zo denk ik al geruime tijd na over wat ik kan doen in begeleidingswerk naast mijn werk in de verzekeringen. Daarom volg ik al twee jaar een coaching opleiding en heb ik nog zeker een jaar te gaan. Wat mij opvalt is dat ik geen idee heb welke kant ik op wil (wat voor een control freak nogal lastig is๐Ÿ˜‰) maar vooral dat er een stemmetje in mijn hoofd zit die mij te pas en te onpas laat weten dat er toch niemand op mij zit te wachten. En juist dat stemmetje moet ik kwijt zien te raken. Want die zorgt ervoor dat ik niet daar kom waar ik zou moeten c.q. willen komen.

Als ik begeleidingswerk doe dan zegt dat stemmetje namelijk – hij is nogal venijnig – dat anderen toch beter zijn en dat ik voor aap sta. Het was dit jaar zelfs zo erg dat ik niet meer durfde te begeleiden en serieus dacht: dit werk is niets voor mij.

Waar ik dit jaar ook achter ben gekomen dat het een stemmetje is van heeeeeeeeel lang geleden. Een overtuiging over mijzelf dat anderen beter zijn en ik niet goed genoeg ben. Zonder het bewustzijn op dit stemmetje, deze overtuiging met name, zijn alle veranderingen en positief denken een wassen neus. Want met hoeveel tjakka gevoel ik de dag dan ook mag beginnen, ergens onderweg komt ie weer op mijn schouder zitten en vertelt (altijd als niemand het hoort ๐Ÿ˜‰) dat ik niet goed genoeg ben en wie ik wel denk te zijn.

Sinds dit jaar – dankzij mijn opleiding dus – ben ik mij hier heel bewust van en kan ik voor het eerst – dankzij oefeningen – dit stemmetje serieus nemen en luisteren. Even stil staan en even terug gaan naar vroeger. Naar dat kleine meisje van weleer. Ik pak in gedachten haar hand vast en vertel haar dat ze het fantastisch doet, dat ze er mag zijn. En samen met haar, niet zonder haar kan ik veranderingen in mijn leven aan brengen. Niet gestoeld op positief zijn maar op bewust zijn van wat is en de lef om hier iets aan te veranderen.

Dussss…..pas maar op …ergens – wanneer weet ik niet – kom ik je begeleiden ๐Ÿ˜‰ samen met mijn kleine Ri want die is goed genoeg. Hoe zit dat bij jou?

Liefs

Rilana

dinsdag 12 mei 2020

Angst vs Liefde


Ik propageer al jaren (aan wie het horen wil ๐Ÿ˜‰) dat je twee emoties hebt waaruit je kunt leven. Uit die van de liefde en die van de angst. Beslissingen gebaseerd op angst zijn meestal niet de briljantste en angst (langdurige angst, ook wel stress) maakt ziek.

Zo dat gezegd hebbende, leef ik zelf al weken in een bepaalde vorm van angst. Eerst kwam ik hals-over-kop terug van skivakantie en werd een aantal dagen later ziek. De angst omdat dit een onbekend virus betrof was groot. Toen bleek dat ik dit ziek zijn wel ging redden, was daar de angst om het door te geven aan geliefden en dan was /is de angst om ouders en schoonouders te kunnen besmetten enorm. Ik had de indruk dat ik door รผberhaupt al adem te halen een ander dood neer kon laten vallen. En dat terwijl ik weet na twee maanden met mijn eigen liefjes dat dat wel meevalt.

En wat mij bezig houdt hieraan is dat de angst zo’n enorme vat op je kan hebben. Niemand wil de oorzaak zijn een ander leed toe te berokkenen. Jezelf is een, maar een geliefde? No way.

Niet alleen ik ben bang (geweest)….het zijn er velen. En natuurlijk moet je goed je koppie gebruiken als je echt ziek bent. Dan blijf je thuis en kom je niet bij anderen in de buurt. Lijkt mij logisch.

Maar we zijn binnen een tijdsbestek van twee maanden in een gekke (in mijn ogen een enorm treurige) wereld terecht gekomen. We zijn bang geworden voor elkaar. Aanrakingen zijn uit den boze en alles gaat pas weer terug naar normaal als er een vaccin is? Echt?

Als er meerdere mensen bij mijn thuis zijn dan word ik volgens het strafrecht beboet? Serieus? Ik mag andere mensen niet meer knuffelen…er wordt een wet aangenomen om deze 1,5 meter samenleving te reguleren. We worden met zijn allen een soort van opgehokt en thuis eten we, we drinken meer dan goed voor ons is en we zijn met zijn allen in een algehele vorm van stress. We worden dus minder fit, alcoholverslaafd (uiteraard met een dikke knipoog) , we bewegen nauwelijks en zijn bang. Dan heb ik het niet eens over wat het economisch doet want dan kan ik nog wel even door gaan.

Terwijl we juist een fit lichaam nodig hebben om dit virus aan te kunnen doen we alles wat ons ziek kan maken en de helende werking van lief hebben en aangeraakt worden mag al helemaal niet meer. Mensen sterven eenzaam zonder aanrakingen van anderen.

We schreeuwen haast om een vaccin, een vaccin wat niet is uitgetest en eigenlijk nog jaren zou moeten duren eer je er iets zinnigs over kunt zeggen (over de werkingen en bijwerkingen welteverstaan). 

In deze algehele staat van angst waar de wereld zich momenteel in begeeft, kun je haast niet meer helder nadenken. Het is aangetoond dat je niet de meest heldere beslissingen neemt in angst. Wat ik vooral ook mis, is een bepaalde vorm van nuance. Een andere kijk op hoe de dingen nu gaan wordt haast niet getolereerd. Mensen die een andere mening (onderbouwd en wel) hebben en andere oplossingen worden dan wel weg gehoond, dan wel worden van het internet verwijderd. Mensen kunnen elkaar verklikken via een speciale telefoonlijn? Serieus? We staan lijnrecht tegenover elkaar en zijn beslist niet aardig. 

Ondertussen is de controle van de overheid groter en groter. Vrijheid van meningsuiting ver te zoeken en mag ik dus niet langer zelf beslissen wie ik in mijn huis ontvang, althans hoeveel mensen. En we juichen dit toe? Echt?

Ik pleit voor meer liefde en minder leven vanuit de angst. Ook al is de angst er natuurlijk wel. En daarbij ben ik natuurlijk eerst langs mijn eigen krochten gegaan. Mijzelf eens goed toegesproken, mijn angsten onder ogen gezien en ook gekeken naar in welke wereld ik wil leven.

En dat is niet de wereld waarin we gecontroleerd worden door een overheid, niet een anderhalve meter samenleving en zeker niet een samenleving waarin men elkaar alleen maar in haat kan benaderen.

Om in een andere staat van zijn te komen, denk ik dat massaal mediteren op een zelfde tijdstip een oplossing zou kunnen zijn. Er is aangetoond dat wanneer meerdere mensen op een zelfde tijdstip mediteren er veranderingen teweeg gebracht worden. Daarom nodig ik je uit om via Stadverlichting (via Tijn Touber) mee te mediteren voor een andere wereld. Eentje in een andere bewustzijnsniveau, eentje van liefde en met elkaar. Ongeacht welke mening je bent toebedeeld.

Liefs

Rilana