maandag 25 september 2017

De stemmen in jouw hoofd

Heb jij ze ook? Die stemmen - soms 1, soms meer - in jouw hoofd die van alles vinden? En die zelden iets positiefs vinden? Of ben ik rijp voor een enkeltje inrichting?

Dat je jezelf niet snel mooi, leuk, aardig genoeg vindt? Dat je van mening bent dat die ander: cooler, slimmer, mooier, en aardiger is en zijn leven zeker meer op orde heeft dan jij?

Dat jij met 40 + nog steeds niet weet wat je later worden wilt en dat die stemmetjes je er smalend op wijzen dat je een loser bent?

Ik overdrijf misschien een beetje, is ook leuk :) maar ik ben vast niet de enige die van binnen hele gesprekken heeft en die gesprekken zijn zelden positief. Gelukkig zijn ze er niet altijd om me rottig te laten voelen. Vaak komen ze als je niet lekker in je vel zit en eigenlijk wel een oppepper kunt gebruiken.

Maar neeee, neee niks oppepper. Ze graven alvast jouw graf en maken dat gat van onzekerheid met alle plezier groter.

Wat zou het heerlijk zijn als we wat minder zouden luisteren naar die stemmen en ze voorgoed de mond zouden snoeren. Dat we WEL leuk, slim en grappig genoeg zijn. Dat de buitenkant van die ander ook maar een buitenkant is en dat ze ook zorgen hebben net zoals jij alleen dat laten ze niet zien.

Dat ze ook stemmetjes hebben die zeggen dat ze er niet toe doen en dat ze heus ook vaker een offday hebben dan je zou denken.

Wat te doen? Simpel! De stemmetjes het zwijgen opleggen en wel direct. Als een mantra laten weten dat je wel cool, slim en leuk bent. Dat je poep hebt aan wat anderen van je denken en dat je hoe langer hoe meer lekker gaat doen wat jezelf wilt. Dat het super tof is als je met 40+ nog niet weet wat je later worden wilt omdat dan de hele wereld nog voor je open ligt. Wauw dat is cool! Hey stemmen waar blijven jullie nou ;)?

donderdag 14 september 2017

Hoe mijn tattoo's mij kracht geven

Ik was een tiener & volop in mijn pubertijd toen ik een vurige wens had naar navelpiercings en tattoo's. Nu was dat thuis not done en daarom kreeg ik dan ook het dringende advies vooral te wachten tot ik 18 was. Dat deed ik, ik ging studeren in Haarlem en weg was de behoefte. Resultaat: geen piercings, geen tattoo's, wel veel bier drinken ;).

En toen, jaaaren later was daar ineens ons hartje, dat kleine hartje van mijn dierbare zus en mij. In de zij, vlak boven de borst als getuige van ons liefde voor elkaar. Dat hartje waar ik zo nu en dan naar kijk en die mijn liefde voor haar weergeeft. Het staat symbool voor wat we samen mee hebben gemaakt en dat het leven onze liefde voor elkaar niet klein heeft gekregen en geloof me: het leven heeft het geprobeerd. 

En voor ik het wist was daar de draak. De draak die staat voor enthousiasme, zelfvertrouwen, levendigheid, trots en extrovert (de negatieve eigenschappen laten we gemakshalve even weg ;)). Die draak die mij eraan herinnert dat ik er mag zijn, dat het niet erg is als ik mijn eigen weg ga en dat ik op mezelf mag vertrouwen. Hij is extra groot omdat ik het anders misschien wel zou kunnen vergeten. Het geeft me kracht en vertrouwen iets wat ik zeker nodig heb.

En tot slot komt er ooit nog de engel. Want wat ben ik (en wij) geholpen door de jaren heen. Daar waar ik niet wist hoe we erdoorheen moesten komen, daar waar de wegen onbegaanbaar leken en bijna niet te doen, daar waren ze. De engelen, geduldig, trouw en altijd aanwezig als een onzichtbare troost. Dan weer op mijn schouder, dan weer als arm om me heen, dan weer weg vegend van mijn tranen.  De engel - het moeten er meer zijn geweest - die de steun en toeverlaat in mijn leven is en zijn. Die het dragelijk maken als de wegen onbegaanbaar lijken.


Dat, dat zijn mijn tattoo's en wat ben ik er blij mee.