Dat we allemaal onze eigen angsten hebben dat moge duidelijk zijn. Niemand ontkomt eraan en erover praten doen de meesten niet (graag). Is natuurlijk ook niet stoer als je bang bent. En dus overschreeuwen we onze angsten, negeren we ze, laten we ons er soms compleet door leiden of worden we letterlijk en figuurlijk gegijzeld door de angsten die we in ons leven ervaren.
Het gekke aan angst is dat het net een monster is dat alleen maar groter wordt. Bijvoorbeeld als je een keer een nacht niet in slaap komt, naar het plafond ligt te staren en elk uur voorbij ziet gaan. Als dit geen standaard probleem van je was maar eenmalig kan het zijn dat de volgende nacht de angst bestaat dat je bang bent weer niet in slaap te kunnen komen. Je hartslag gaat omhoog, je hebt stress en weet haast al zeker: deze nacht gaat het weer fout. Als het dan inderdaad fout gaat dan stapelen de angsten op en de derde nacht zul je waarschijnlijk helemaal geen oog dicht doen. Dit voorbeeld is natuurlijk gechargeerd maar wel een voorbeeld van hoe onze angsten kunnen groeien, je voedt ze als het ware.
Zo heb ik de afgelopen jaren veel stress gehad van een vervelende zaak die liep. Ik heb er zoveel verdriet en angsten van gehad en nog is dat niet helemaal weg. Maar wat ik me onlangs wel besefte is dit: hoeveel echte ellende heb ik - buiten mijn angstaanvallen, mijn innerlijke strijd, het gevoel van onrecht en ook onmacht - echt gehad in mijn dagelijks leven? De uitspraak: men leidt het meest onder dat wat men vreest doet zeker opgeld. Want de meeste angsten, het meeste lijden (afgezien van ziekte en overlijden) bevindt zich in onze hoofden.
Want al die tijd dat je lijdt onder wat er nog komen gaat vergeet je nu te leven. Daarmee ben je geen struisvogel en daarmee negeer je niet welke problemen er zijn maar door te zien en te genieten wat er vandaag wel is in plaats van welk drama er morgen zou kunnen komen is wel een keuze die jou verder kan brengen.
Laat de kracht van het nu daarom winnen van de angst over morgen <3
dinsdag 27 juni 2017
donderdag 1 juni 2017
Het leven door een roze bril
Wat mij - met name de laatste jaren, zal wel met leeftijd te maken hebben ;) - opvalt is dat nogal wat mensen het tot kunst hebben verheven om in alles het negatieve te zien.
En hoe makkelijk het is als er een gebeurtenis plaats vindt om dan te blijven hangen in wat er niet goed was ...je krijgt dan een hele waslijst met ellende maar het positieve daar wordt bijna overheen gewalst.
Een voorbeeld betreft de Kynologenclub waar ik met onze Tom wekelijks heen ga (en gezien het ontbreken aan voorkomen van de hond als je roept ook nog wel jaren zal komen). Ik kwam daar een meisje die ik ken van Krav Maga tegen en ze gaf aan dat er nogal wat negatieve recensies waren en dat ze zich er niets van aan had getrokken - niet in de laatste plaats omdat daar alleen OV kwam .... dat daargelaten - maar dat ze toch heel tevreden was. Ik deel haar mening. De mensen zijn er erg betrokken met de honden en je leert ook nog iets....althans ik wel ;)
Maar goed...terug naar de kern: waarom nemen mensen toch wel de moeite om iemand of een bedrijf af te kraken maar zullen ze zelden de moeite nemen om het aan te prijzen? Dan moet je blijkbaar wel heeeeeeeeeel tevreden zijn wil je dus positief over iets of iemand willen praten.
Zelf heb ik na nogal wat tegenslagen de afgelopen jaren een andere kijk op het leven gekregen, althans een bewustere. Door alle ellende die we over ons heen hebben gekregen bedacht ik me dat je altijd een keuze hebt in het leven. Je kunt een bittere, zure dame of heer worden of je zet jouw schouders eronder en kijkt naar wat er wel is. Ik weet dat wat ik nu zeg niet nieuw is maar het is zo ontzettend makkelijk om tegen alles aan te kijken als: zie je nou wel? Het gaat ook nooit goed, het is allemaal volkomen k....
En dat terwijl er aan de andere kant ook ontzettend veel is waar je wel blij over kunt zijn, waar je wel kracht uit kunt halen. Dankbaarheid speelt daarbij een grote rol. Dankbaarheid is de kern om je leven om te gooien. Niet alleen voor wat is maar ook voor wat er (nog) niet is. Door dankbaarheid als een mantra in jouw leven te gooien verander je jouw wereld. Het is alsof je jouw roze bril elke nacht op je nachtkastje zet en die elke ochtend trouw opzet.
Daarmee verdwijnt verdriet niet, daarmee zijn de wonden niet spontaan geheeld maar het geeft je wel kracht om het leven aan te kunnen en te genieten van wat je gegeven is. Vaak moet ik denken aan die jochies in een arm land die niets hebben - qua materie dan - maar met een brede lach samen dansen en het leven vieren. Hoe prachtig.
Ik heb gekozen om mijn roze bril elke dag op het nachtkastje te leggen en m de volgende dag weer op te zetten. Zo kan ik dansend door het leven...En jij?
En hoe makkelijk het is als er een gebeurtenis plaats vindt om dan te blijven hangen in wat er niet goed was ...je krijgt dan een hele waslijst met ellende maar het positieve daar wordt bijna overheen gewalst.
Een voorbeeld betreft de Kynologenclub waar ik met onze Tom wekelijks heen ga (en gezien het ontbreken aan voorkomen van de hond als je roept ook nog wel jaren zal komen). Ik kwam daar een meisje die ik ken van Krav Maga tegen en ze gaf aan dat er nogal wat negatieve recensies waren en dat ze zich er niets van aan had getrokken - niet in de laatste plaats omdat daar alleen OV kwam .... dat daargelaten - maar dat ze toch heel tevreden was. Ik deel haar mening. De mensen zijn er erg betrokken met de honden en je leert ook nog iets....althans ik wel ;)
Maar goed...terug naar de kern: waarom nemen mensen toch wel de moeite om iemand of een bedrijf af te kraken maar zullen ze zelden de moeite nemen om het aan te prijzen? Dan moet je blijkbaar wel heeeeeeeeeel tevreden zijn wil je dus positief over iets of iemand willen praten.
Zelf heb ik na nogal wat tegenslagen de afgelopen jaren een andere kijk op het leven gekregen, althans een bewustere. Door alle ellende die we over ons heen hebben gekregen bedacht ik me dat je altijd een keuze hebt in het leven. Je kunt een bittere, zure dame of heer worden of je zet jouw schouders eronder en kijkt naar wat er wel is. Ik weet dat wat ik nu zeg niet nieuw is maar het is zo ontzettend makkelijk om tegen alles aan te kijken als: zie je nou wel? Het gaat ook nooit goed, het is allemaal volkomen k....
En dat terwijl er aan de andere kant ook ontzettend veel is waar je wel blij over kunt zijn, waar je wel kracht uit kunt halen. Dankbaarheid speelt daarbij een grote rol. Dankbaarheid is de kern om je leven om te gooien. Niet alleen voor wat is maar ook voor wat er (nog) niet is. Door dankbaarheid als een mantra in jouw leven te gooien verander je jouw wereld. Het is alsof je jouw roze bril elke nacht op je nachtkastje zet en die elke ochtend trouw opzet.
Daarmee verdwijnt verdriet niet, daarmee zijn de wonden niet spontaan geheeld maar het geeft je wel kracht om het leven aan te kunnen en te genieten van wat je gegeven is. Vaak moet ik denken aan die jochies in een arm land die niets hebben - qua materie dan - maar met een brede lach samen dansen en het leven vieren. Hoe prachtig.
Ik heb gekozen om mijn roze bril elke dag op het nachtkastje te leggen en m de volgende dag weer op te zetten. Zo kan ik dansend door het leven...En jij?
Abonneren op:
Posts (Atom)