Hoe mijn tattoo's mij kracht geven

Ik was een tiener & volop in mijn pubertijd toen ik een vurige wens had naar navelpiercings en tattoo's. Nu was dat thuis not done en daarom kreeg ik dan ook het dringende advies vooral te wachten tot ik 18 was. Dat deed ik, ik ging studeren in Haarlem en weg was de behoefte. Resultaat: geen piercings, geen tattoo's, wel veel bier drinken ;).

En toen, jaaaren later was daar ineens ons hartje, dat kleine hartje van mijn dierbare zus en mij. In de zij, vlak boven de borst als getuige van ons liefde voor elkaar. Dat hartje waar ik zo nu en dan naar kijk en die mijn liefde voor haar weergeeft. Het staat symbool voor wat we samen mee hebben gemaakt en dat het leven onze liefde voor elkaar niet klein heeft gekregen en geloof me: het leven heeft het geprobeerd. 

En voor ik het wist was daar de draak. De draak die staat voor enthousiasme, zelfvertrouwen, levendigheid, trots en extrovert (de negatieve eigenschappen laten we gemakshalve even weg ;)). Die draak die mij eraan herinnert dat ik er mag zijn, dat het niet erg is als ik mijn eigen weg ga en dat ik op mezelf mag vertrouwen. Hij is extra groot omdat ik het anders misschien wel zou kunnen vergeten. Het geeft me kracht en vertrouwen iets wat ik zeker nodig heb.

En tot slot komt er ooit nog de engel. Want wat ben ik (en wij) geholpen door de jaren heen. Daar waar ik niet wist hoe we erdoorheen moesten komen, daar waar de wegen onbegaanbaar leken en bijna niet te doen, daar waren ze. De engelen, geduldig, trouw en altijd aanwezig als een onzichtbare troost. Dan weer op mijn schouder, dan weer als arm om me heen, dan weer weg vegend van mijn tranen.  De engel - het moeten er meer zijn geweest - die de steun en toeverlaat in mijn leven is en zijn. Die het dragelijk maken als de wegen onbegaanbaar lijken.

Dat, dat zijn mijn tattoo's en wat ben ik er blij mee.