Eigenlijk raak je over opvoeden nooit uitgepraat. Iedereen 'doet' het anders en er is geen goede weg. Natuurlijk hebben we allemaal wel duidelijk voor ogen hoe het bij de ander anders en dus beter kan....maar maken we er zelf soms ook geen potje van?
Opvoeden is m.i. een van de moeilijkste banen op aarde. Je moet namelijk erg consequent zijn, een leider, empathisch, compassie hebben, echt luisteren, een motivator. Als ouder moet je alles zijn. Althans van jezelf ;)
Dat het niet altijd over rozen gaat moge duidelijk zijn. En daar waar ik in deel 1 aangaf dat de vakantie over was, zijn de opvoed perikelen nog lang geen verleden tijd.
Ik denk namelijk veel na, maar echt: veel. Als ons meisje bijvoorbeeld geen broeken meer aan wil omdat jurken en rokken het enige is wat ze aan wil dan kan ik daar natuurlijk een punt van maken maar kan het ook niet doen. Maar als je (God verhoede) de strijd aangaat moet je m winnen, toch?
Wat er dan in me omgaat is een tweestrijd. De een zegt : joh maak je je druk wat het kind aanheeft. Laat haar lekker. Is dat nou zo belangrijk? De ander zegt: ja ho eens even .....haar hele kast ligt vol met kleren. Is niet de bedoeling dat ze maar 3 stuks aantrekt dat is zonde....en als ze buiten speelt is het zonde van de mooie jurk.
Je merkt al: het is altijd heerlijk druk in mijn bovenkamer. Al naar gelang de stem die het hardste roept, die wint. Maar dat is niet echt consequent natuurlijk. Dat komt omdat ik het zelf niet altijd weet. Dat ik nog steeds niet weet welke stem gelijk heeft. Als ik crumpy en moe ben dan heeft die ander gelijk en anders die een. Ik weet: ik maak het mezelf moeilijk.
Als onze kids zelf inspraak willen hebben op bepaalde dingen vind ik dat prima, zeker als het steekhoudend is. Toch denk ik te weten dat onze zoon bijvoorbeeld een meer strakke lijn nodig heeft. Hij zoekt mijn/onze grenzen en wij moeten ze geven. Ik ben behalve sparringspartner nou eenmaal ook opvoeder, dat is nou eenmaal niet altijd leuk. Toch? Ach, we komen er vast wel op allerlei goede en foute manieren. Gelukkig gaat het leven met vallen en opstaan :)
donderdag 20 oktober 2016
dinsdag 18 oktober 2016
Elke 11 de van de maand
En dan hebben we het niet over die tijd van de maand die vrouwen eigen is. Maar die dag van de maand dat je (ik in ieder geval ;)) je weer bedenkt dat je weeeerrr die miljoenen van de jackpot van de staatsloterij mis bent gelopen. Met alle teleurstelling ten gevolge......
Zo rond de 10de van de maand (een paar dagen daarvoor) begint het. Dan begint het te kriebelen...de hoop bouwt zich op, het dagdromen begint, het geld is al uit gegeven...
Ik zou gaan shoppen totdat mijn voeten me niet meer kunnen dragen. Allemaal nieuwe kleding, nieuwe schoenen. Alle geursoorten van Chanel zouden direct in mijn kast eindigen. Ik zou mijn actieve maar vermoeide lijf heeeerlijk laten masseren en elke dag uit eten gaan maar vooral: zouden we gaan reizen. De mooiste reizen naar heerlijke landen.
Want wat blijft je bij als je oud, verschrompelt en in de kreukels je laatste reis gaat maken? De herinneringen. Zouden ze een liedje over moeten maken...de herinnering blijft ;). Maar echt: het interesseert je toch helemaal niks later welke bolide je reed of welke design spullen je had. Mij in ieder geval niet en kan me ook niet indenken dat dat voor anderen iets is wat je als laatste mee neemt. Ooohhh wat was ik blij met mijn Louis Vuitton tas....het kan...maar toch ik zie m ff niet.
Wat wel bij blijft zijn de herinneringen. De reizen die je maakt. De mensen die je onderweg tegen bent gekomen. Wat je allemaal gezien hebt van de wereld. Hoe je gelachen hebt. Dat blijft bij.
Dus koop je met elk lot in de staatsloterij een stukje droom, een stukje (tijdelijk) geluk. Om er elke 11 de van de maand achter te komen dat je weer net zo 'arm' bent als de dag daarvoor. En daarom 'moet' je er gewoon zonder de jackpot proberen er wat van te maken. Leef alsof je m gewonnen hebt!!!
Zo rond de 10de van de maand (een paar dagen daarvoor) begint het. Dan begint het te kriebelen...de hoop bouwt zich op, het dagdromen begint, het geld is al uit gegeven...
Ik zou gaan shoppen totdat mijn voeten me niet meer kunnen dragen. Allemaal nieuwe kleding, nieuwe schoenen. Alle geursoorten van Chanel zouden direct in mijn kast eindigen. Ik zou mijn actieve maar vermoeide lijf heeeerlijk laten masseren en elke dag uit eten gaan maar vooral: zouden we gaan reizen. De mooiste reizen naar heerlijke landen.
Want wat blijft je bij als je oud, verschrompelt en in de kreukels je laatste reis gaat maken? De herinneringen. Zouden ze een liedje over moeten maken...de herinnering blijft ;). Maar echt: het interesseert je toch helemaal niks later welke bolide je reed of welke design spullen je had. Mij in ieder geval niet en kan me ook niet indenken dat dat voor anderen iets is wat je als laatste mee neemt. Ooohhh wat was ik blij met mijn Louis Vuitton tas....het kan...maar toch ik zie m ff niet.
Wat wel bij blijft zijn de herinneringen. De reizen die je maakt. De mensen die je onderweg tegen bent gekomen. Wat je allemaal gezien hebt van de wereld. Hoe je gelachen hebt. Dat blijft bij.
Dus koop je met elk lot in de staatsloterij een stukje droom, een stukje (tijdelijk) geluk. Om er elke 11 de van de maand achter te komen dat je weer net zo 'arm' bent als de dag daarvoor. En daarom 'moet' je er gewoon zonder de jackpot proberen er wat van te maken. Leef alsof je m gewonnen hebt!!!
donderdag 6 oktober 2016
Competitie, bewijsdrang & vriendschap
Zij woont ver weg...of ik ...hoe je het zien wilt. Zij is donker, ik ben blond. We zijn al ruim 20 jaar vriendinnen en wat ben ik blij met haar.
Vorige week samen een middag / avondje sauna gedaan en al rijdend terug naar huis bedacht ik me dat we soms zo vreselijk veel van elkaar weg hebben. Met name op het vlak van competitief gedrag / bewijsdrang.
Voorbeeld van hoe we (ook kunnen) zijn is hieronder goed weergegeven. In haar familie is het eeuwenoude ;) eitje tik een traditie. Hoe het werkt? Eenvoudig: je pakt allebei je (gekookte) ei en tikt met de eieren tegen elkaar aan. Wiens ei nog heel is heeft gewonnen en de ander...nou niet dus.
Een ieder die dit zou doen, doet zijn best en is tuurlijk wel blij als ie het ei van de ander kapot heeft gemaakt maar daarmee is het dan ook wel klaar. Wij niet. Oh nee ....wij zeker niet. Als we tegen elkaar dit enorm uitdagende eitje-tik doen veranderen onze gezichten. Komen de oorlogskleuren op onze wangen en onze ogen schieten vuur. Het gaat hier wel ergens om hè? Eeuwige roem is onze beloning. Ohh wee als je verliest....dagen wordt er nagedacht waar het fout ging. Tot aan de volgende keer natuurlijk ......
Dit is een van de vele voorbeelden. We willen allebei altijd graag de beste zijn. Het o zo goed doen voor een ander. Eigenlijk willen we vliegen. Hier komen superwoman & elektra.
Daar waar mijn conrector aan eind VWO mij meldde dat ik met bloed, zweet en tranen mijn diploma had gehaald (en ik m nu nog het liefste met al mijn diploma's van HEAO & Universiteit voor zijn oren zou willen slaan ;) ) daar was mijn motivatie om m een poepje te laten ruiken. Wat nou ik kan dat niet? Hier zijn ze...mijn diploma's.
Ik zou nog wel tig andere voorbeelden geven maar doe ik niet ;) ...Jullie hebben wel meer te doen :)
Maarrr....ik leg de lat hoog ....met name voor mezelf. Dat doet zij ook, nog hoger zelfs. Ik bewonder haar mateloos om wat voor top (bonus)moeder ze is, om haar perfecte gast vrouw zijn, maar vooral om het kleine meisje wat ik zo vaak mag zien. Dat kleine meisje wat net als ik maar wat probeert te maken van alle warboel en dat net als ik mateloos competitief is met een hoge dosis bewijs drang.
Op naar de volgende 20 jaar :)
Vorige week samen een middag / avondje sauna gedaan en al rijdend terug naar huis bedacht ik me dat we soms zo vreselijk veel van elkaar weg hebben. Met name op het vlak van competitief gedrag / bewijsdrang.
Voorbeeld van hoe we (ook kunnen) zijn is hieronder goed weergegeven. In haar familie is het eeuwenoude ;) eitje tik een traditie. Hoe het werkt? Eenvoudig: je pakt allebei je (gekookte) ei en tikt met de eieren tegen elkaar aan. Wiens ei nog heel is heeft gewonnen en de ander...nou niet dus.
Een ieder die dit zou doen, doet zijn best en is tuurlijk wel blij als ie het ei van de ander kapot heeft gemaakt maar daarmee is het dan ook wel klaar. Wij niet. Oh nee ....wij zeker niet. Als we tegen elkaar dit enorm uitdagende eitje-tik doen veranderen onze gezichten. Komen de oorlogskleuren op onze wangen en onze ogen schieten vuur. Het gaat hier wel ergens om hè? Eeuwige roem is onze beloning. Ohh wee als je verliest....dagen wordt er nagedacht waar het fout ging. Tot aan de volgende keer natuurlijk ......
Dit is een van de vele voorbeelden. We willen allebei altijd graag de beste zijn. Het o zo goed doen voor een ander. Eigenlijk willen we vliegen. Hier komen superwoman & elektra.
Daar waar mijn conrector aan eind VWO mij meldde dat ik met bloed, zweet en tranen mijn diploma had gehaald (en ik m nu nog het liefste met al mijn diploma's van HEAO & Universiteit voor zijn oren zou willen slaan ;) ) daar was mijn motivatie om m een poepje te laten ruiken. Wat nou ik kan dat niet? Hier zijn ze...mijn diploma's.
Ik zou nog wel tig andere voorbeelden geven maar doe ik niet ;) ...Jullie hebben wel meer te doen :)
Maarrr....ik leg de lat hoog ....met name voor mezelf. Dat doet zij ook, nog hoger zelfs. Ik bewonder haar mateloos om wat voor top (bonus)moeder ze is, om haar perfecte gast vrouw zijn, maar vooral om het kleine meisje wat ik zo vaak mag zien. Dat kleine meisje wat net als ik maar wat probeert te maken van alle warboel en dat net als ik mateloos competitief is met een hoge dosis bewijs drang.
Op naar de volgende 20 jaar :)
Abonneren op:
Posts (Atom)