Twijfelaar

Beslissingen nemen was nooit mijn beste eigenschap zullen we maar zeggen. Al heel vroeg - toen er gespijbeld werd op de middelbare school en men mij vroeg mee te gaan - werd ik vanbinnen verscheurd door een allesoverheersende twijfel. Mee gaan betekende: actie, rebellie en spanning. Maar ook: consequenties als gesnaaid worden, boze ouders & leraren. Ik weet niet meer welke keuze ik destijds heb gemaakt, het gevoel daarentegen heb ik nog vele malen mogen/moeten voelen, het leek wel sterker te worden.

Zo heb ik fases gehad dat zelfs een hoofdgerechtje in een restaurant bestellen een crime werd. Halve analyses met voors en tegens aangaande een gerecht is redelijk suf maar vooral ook dodelijk vermoeiend.

Mijn scheiding, hoe pijnlijk zoiets natuurlijk altijd is, was wel het keerpunt op dat gebied. Een enorme beslissing met mega gevolgen. En als je dan uiteindelijk de beslissing hebt genomen en je blijkt het daarna gewoon nog te doen dan sterkt dat wel in het nemen van beslissingen.

Zo bestel ik tegenwoordig een hoofdgerecht op gevoel, waar heeft mijn lichaam behoefte aan? Wat spreekt me het meeste aan? Bestellen was nog nooit zo makkelijk ;)

Maar dan loop je in je leven weer tegen iets mega groots aan en ga je weer twijfelen, wat is wijsheid, welke weg moet je bewandelen? Zoals ik eerder al schreef, heeft mijn vader kanker en krijg ik daar redelijk veel van mee. Een van de keuzes die hij nu moet maken is of hij al dan niet - klakkeloos - mee gaat met de medische wereld, zijn eigen pad volgt of een combi van beiden aanhoudt.

En alhoewel het natuurlijk niet mijn keuzes zijn, wil ik dingen begrijpen, goede adviezen geven, een keuze in mijn hoofd maken en mijn wetenschappelijke brein wil weten. Weten wat kanker doet, weten wat de medicijnen doen, wat doen de alternatieven?? Arghhhhh...wat een wirwar van opties & mogelijkheden! En wat een gevolgen hebben deze keuzes....

En dus ben ik als een malle gaan lezen (dank ook voor de tip Luukje) over het lichaam, de cellen, hoe werkt een mindset, wat kun je als mens zelf wel en wat niet? Moet je je als mens klakkeloos overgeven aan de expert, is eigen inbreng gevraagd? Ik weet het niet, lees me suf en besef me: de twijfelaar is terug!

Kanker en nu?

Alhoewel 1 op 3 mensen kanker schijnt te krijgen, komt de melding keihard aan als het jou of een van jouw dierbaren treft. De eerste reactie is dat het niet KAN kloppen. Kanker komt toch niet aan jouw deur of die van jouw dierbare?

Als je dan eenmaal de melding krijgt - in ons geval onze paps - dat het om kanker gaat en dat de prognose niet al te best is, dan gaat jouw hoofd ontkennen. Ze zullen er wel naast zitten, klopt die score wel?

Eer je überhaupt tijd hebt om er bij stil te staan of het wel klopt, is de medische mallemolen gaan draaien en vaar je op de uitspraken van de arts. Opereren, chemo, bestralen, hormoonpillen. Het ene moment ben je gezond, het moment daarop heb je niet zo lang meer te leven en volg je haast blindelings de adviezen/ behandelmethodes van de dienstdoende arts.

En bij dat laatste wil ik even stil staan. Dat je ineens binnen twee weken geopereerd bent en je als het ware in een ratrace terecht komt is raar. Je bent overgeleverd aan de arts die - en dit is mijn mening - zelden een holistische benadering heeft van de patiënt. Je bent een protocol, een gemiddelde en voor je het weet lig je wekelijks aan de chemo of is jouw prostaat verwijderd.

Door de angst bij de patiënt - en angst werkt vaak verlammend -die  alleen maar af wil van de slechte cellen is er vaak geen weerwoord, wordt er geen second opinion aangevraagd en is de arts gelijk aan God. 

Nu heb ik de laatste jaren (paps heeft al ruim 5 jaar agressieve prostaatkanker, en zit nu boven de statistieken met zijn 5 ipv 2 jaar) heel wat artsen meegemaakt en wat me is opgevallen is dan wel de desinteresse, dan wel onwetendheid dan wel de zakelijkheid die er was. Ik snap het heus dat je niet van elke patiënt een levenswerk kunt maken want dan ben je als arts waarschijnlijk binnen no-time thuis met een burn-out maar waarom kan het niet wat meer holistisch? Waarom wordt de alternatieve manier niet betrokken bij het hele proces?

Waarom wordt er niet eens met de persoon gezeten en gevraagd wat zijn levenspad is geweest, welke stress factoren hij/zij heeft mee gemaakt en wat daaraan veranderd zou kunnen worden? Wat de patiënt zelf wil? Aangeven wat de langdurige consequenties van een behandeling zijn en ze de tijd te geven om rustig keuzes te maken? Misschien ook wel eerlijk aan te geven dat ze het ook niet weten, dat kanker zo onbetrouwbaar is als maar zijn kan?

Het is geen klaagzang hoor maar kanker is ook zo'n geestelijke ziekte dat het me verbaast dat er niet standaard een psycholoog wordt aangeboden aan de persoon die het betreft. Je moet namelijk mentaal elke keer weer het gevecht aan. Elke zoveel maanden, weken krijg  je een check waar je je geestelijk voor op moet laden en als de uitslag dan negatief is moet je je (en met jou jouw dierbaren) geestelijk weer opladen voor de volgende 'strijd' tegen kanker.

En als de pijnen dan meer worden, de chemo's toch niet blijken aan te slaan, de bestraling of operatie alles van binnen kapot heeft gemaakt, dan wordt en blijft de geest zwak. De wil wordt minder, de kanker sterker.

Ik pleit dan ook voor een andere, meer holistische benadering van kanker patiënten. Laat wetenschap en alternatieve geneeswijzen hand in hand gaan en leer van elkaar. Dit ter eer en meerdere glorie van onze zieke mens.

Chaos vs Perfect

Ik geloof niet dat er een grotere chaoot rond loopt dan dat ik ben....alhoewel ik er ook wel een paar ken die aardig in de buurt komen, hahahahah ....als ik me omdraai dan ben ik dingen kwijt. Denk aan mijn koffie kopje dat tot op de dag van vandaag gewoon verdwenen is, poeffff.

Als ik mijn sleutels - of erger nog mijn bankpas- zoek in mijn tas - ooh joy! - en ze niet gelijk vind dan slaat de schrik mij om het hart, ik krijg het warm en denk direct dat ze weg zijn. Waarna ik na twee keer rustig adem halen en mezelf tot de orde roepend ze dan toch ergens onderin een hoekje vind.

Toen ik nog met zussie op kamers woonde - hè zus? -  en ik iets - maakt niet zoveel uit wat eigenlijk - kwijt was.... ik vervolgens half schreeuwend door het huis liep - terwijl ze nog lag te slapen - dat ik DAT kwijt was....en ze zuchtend opstond, hetgeen wat kwijt was ineens oppakte, DAT aan mij gaf en hoofdschuddend terug het bed in verdween.

Het was voor geen van de partijen ideaal zullen we maar zeggen. Een bureau wat bedolven lag onder papieren en zooi, ga maar door. Toen ik - jaren geleden - dan ook tegen een burn-out aan dreigde te lopen besloot ik dat het anders kon en moest.

Ik werd mevrouw Perfect. Ik zorgde ervoor dat ik vaste plekken had waarop ik mijn spullen bewaarde, zorgde dat ik een agenda maakte met zaken die gedaan moesten worden, en was mijn bureau elke dag netjes opgeruimd. Ook mijn huis is - relatief - netjes daar troep voor nog meer chaos in mijn bovenkamer zorgt en dat dus voor niemand werkt als het daar chaos is.

En zo heb ik aan een hele nette versie van mezelf gewerkt de afgelopen jaren. Totdat...totdat de druk omhoog gaat. Er vervelende dingen gebeuren, de werkdruk en de druk die je jezelf oplegt (te) hoog wordt en dan ineens staat ze weer op de stoep: Mevrouw Chaos. Er zitten barstjes in mijn nette ik. Ze slaat er dwars doorheen. 

Of dat erg is? Nou nee. Mevrouw Chaos is een stuk gezelliger dan mevrouw Perfect namelijk en leidt in ieder geval tot leukere situaties dan mevrouw Perfect. Die lacht namelijk niet, tolereert niet veel en is ook nogal saai. En hoewel orde mij nog steeds dient - er komt niets meer van terecht als mevrouw Chaos de scepter alleen maar zwaait - mag ze van mij wel vaker terug komen zonder dat ik me daar druk om maak.

Moet ik alleen wat vaker koffie kopjes kopen ;)

Engelen bestaan niet....

Kennen jullie dat liedje nog? Maar een bruidspaar zoals zij ...zie je eenmaal in je leven en daar blijft het dan ook bij....etc etc. Ik keek er graag naar, Ron's honeymoon quiz. En dat liedje, dat liedje ken ik nog steeds en kan m naar hartenlust mee blèren...

Maarre....is dat ook zo? Dat Engelen niet bestaan? Is het een idefix? Een verzinsel van ons mensen? In de hoop dat er meer is? Dat we niet alleen zijn?

Vroeger was ik nooit zo bezig met de Engelen. Tegenwoordig heb ik hele gesprekken met ze. Zo vraag ik vaak hun hulp - al hebben ze in de zoektocht naar een verloren kopje niet echt hun behulpzaamheid laten blijken en is dat ding nog steeds foetsie ;)  - en voel ik een enorme kracht naast me waar ik veel dankbaarheid, kracht maar vooral ook blijdschap uit haal.

Na het lezen van engelen in mijn haar - een boek over een vrouw die vanaf haar geboorte alleen maar engelen om zich heen heeft en ze ook daadwerkelijk ziet - was ik om. Het boek geeft je een kijkje in een andere wereld, eentje die - voor velen - onzichtbaar naast de onze loopt. Ik vond m prachtig en leerzaam en vanaf die dag - een aantal jaren geleden - zijn de engelen voor mij geen idefix meer.

Ze geven troost, hebben humor en geven vooral oneindig veel licht. Zo was ik tot aan een aantal jaren geleden echt bang in het donker (lekker stoer ook) en rende ik haast naar het toilet als ik nodig moest 's nachts. De laatste jaren boezemt het donker mij geen angst meer in. Ik voel me rustig en veilig.

Ik kan me voorstellen dat mijn biecht betreffende mijn zienswijze over de engelen bij jou over kan komen als kolder, lariekoek en een hersenspinsel van een gek wief maar aan de andere kant: sta er eens voor open dat het wel zo kan zijn. Dat we ze allemaal om ons heen hebben en dat we ze om hulp kunnen vragen. Wat deert het om dat stiekem in jouw hoofd te doen (niemand die het weet) en dat je misschien - als je er bewust mee aan de slag gaat - vaker voelt dat ze er zijn? Is toch alleen maar mooi?

Je moet ze wel vragen vanwege onze vrije wil, we bepalen namelijk of we ze toe willen laten of niet. Ze zijn er altijd ... dus aan jou de keuze!