Het is bijna zover ....dan word ik 40. En daar is niets mis mee. Of toch wel? Uitspraken als: 40 is het nieuwe 20 juich ik van harte toe want anders voel je je gelijk zo oud ;)....dus kom maar op met de spreuken die relativeren c.q. ontkennen wat eigenlijk gewoon zo is: je bent een oude doos aan het worden...
Ervaring
In wezen heb ik geen moeite, echt niet hoor, echt niet....om ouder te worden c.q. te zijn. Fijn juist. Heb al van dichterbij mee mogen maken dat het ook anders kan dus ben oprecht dankbaar dat ik bijna 40 ben. Plus ik heb natuurlijk een dosis ervaring die ik nog duidelijk niet had toen ik 20 was.
Anders
Naarmate de jaren vorderen, stijgt je zelfvertrouwen (meestal), hoef je niet meer zo nodig door iedereen aardig gevonden te worden (ahum) en zie je dingen bewuster. Vooral dat laatste maakt dat het leven anders is voor mij en daardoor heeft het leven voor mij meer waarde / inhoud. Ik neem zaken zo min mogelijk als vanzelfsprekend en probeer van elke dag een feestje te maken.
MAAR.....!!!!!
De uitspraak 40 is het nieuwe 20 is natuurlijk lariekoek, geneuzel en zeker niet waar. Als ik de 20 - ers mag geloven hebben ze op seksueel gebied alles al uitgeprobeerd waar wij nu nog over dimdammen om het eens uit te proberen. Is de app taal van 20 ers totaal anders dan die van ons. Uit betrouwbare bron begrijp ik dat alle leestekens taboe zijn en letterlijk: ouderwets. Daar ga je met je 40 is het nieuwe 20. Daaaaaggggg ;)
Snapchat
En zo is het, dat alle oudere mensen (ik hou m netjes ;)) op Facebook zitten. De jeugd zit daar al lang niet meer. Was het eerst Instagram, nu zit iedereen op Snapchat. En ik snap er geen biet van. Hoe kom je nou aan een 'publiek' - behalve dan die drie halve (oude) koppen die wel met hun tijd mee gaan? Wie vindt het nou leuk als ik zomaar ineens een foto van mijn dochter app die dan een dag later verdwenen is? Of dat je een foto (al dan niet met tekst) bij mijn verhaal zet.
Hulp gevraagd dus
En als 40 WEL het nieuwe 20 is dan kan ik alle hulp gebruiken op het gebied van iig snapchat. Kom maar op met de tips, alle hulp is welkom. Ik wil natuurlijk wel bijblijven ...maarre....grote kans dat wanneer ik het begrijp ..de 20 ers weer wat anders hebben gevonden. HELLUP ;)
vrijdag 19 februari 2016
dinsdag 16 februari 2016
Obsessie
Ik moet het toegeven ..... ik heb een obsessie...misschien wel meerdere maar in ieder geval deze. Deze obsessie is er een die velen - met name vrouwen - hebben. Het is er een met mijn gewicht.
Relatie
Eerder liet ik het al eens doorschemeren dat mijn humeur afhankelijk kan zijn van het getal op de weegschaal. Mijn relatie met de weegschaal varieert van zeer goed tot zeer matig (de laatste tijd). Komt ie onder een bepaald punt wat ik mijn hoofd heb zitten dan is onze relatie uitstekend en loop ik fluitend (mocht ik kunnen fluiten dan) naar beneden ......komt ie boven dat punt dan zakt mijn hoofd naar beneden, prevel ik binnensmonds allerlei verwensingen naar mijn 'vriend' de weegschaal en neem ik me voor dat er vandaag meer bewogen dient te worden en zet ik mijn hoop op morgen....of die avond. Ik zeg nog net geen gedag tegen mijn weegschaal....of deed ik dat nou toch?
Vroeger
Er was een tijd en die tijd was tot aan mijn dertigste, dat de weegschaal en ik geen relatie hadden. GEEN. Wat was dat eigenlijk een mooie tijd, niet? Ik at waar ik zin in had en deed waar ik zin in had. Bewegen....ik? Van broodje naar broodje ja. Achteraf nog een wonder dat ik niet veel zwaarder was. Aan de andere kant: ik voelde me altijd prima.
Foto's
Het was eigenlijk nooit de spiegel maar de foto's die me altijd aan het twijfelen brachten dat ik nou niet bepaald het uiterlijk en figuur van Cindy Crawford (want dat is mijn tijd...hahhahaha) had. De onderkin lachte me toe..combineer dat met rood stekeltjes haar (over zelfverminking gesproken) en de ramp was compleet. Toch heeft het erg lang geduurd eer ik de knop omzette. Ik weet nog wat het was. Een rokje nog niet zo lang gekocht in (denk ik) maatje 42 zat aan alle kanten te strak. Nu was het genoeg, klaar, over. Slot op den mond en de kilo's moesten eraf.
Mijn eerste dieet
En zo kwam het dat mijn eerste dieet ooit (alhoewel ik eerder eens een poging had ondernomen om af te vallen door bier af te zweren en daarvoor in de plaats liters wijn te drinken, maar op de een of andere manier werkte die aanpak niet) van start ging. De hele dag door appels eten en 's avonds stond ik mezelf een wijntje en avond eten toe (alleen nu een maal opscheppen ipv twee of drie). Het werkte ! Jeuh! De kilo's gingen eraf en wat was ik blij!
De obsessie kwam
Ik viel uiteindelijk twintig kilo af. Ruim 12 door een dieet. De rest door stress. Die laatste oorzaak was toch minder aangenaam. Hoe fijn was het dat iedereen zag dat je zoveel kwijt was en hoe enthousiast men reageerde. In combinatie met de stress in mijn leven had en heb ik een opdracht: noooooiiitt meer dik worden. Ik moet de controle houden, Dit is in ieder geval iets waar ik wel invloed op heb. En zo is de obsessie geboren.
De obsessie in leven houden
En ik weet serieus niet of ik er ooit van kom of wil komen. De wil in mijn hoofd is zo groot dat ik er alles aan doe om lichamelijk goed in mijn vel te zitten. Anderhalf jaar geleden met redelijk fanatiek sporten begonnen waaronder elke dag work-outs, elke week Krav Maga en als het lukt elke week tennis. Ik merk dat ik sterker word / ben maar spieren wegen meer dan vet en daar komt mijn obsessie dus weer om de hoek kijken....ik word er narrig van. Dat getal moet naar beneden.
Ander perspectief
En daar zit m nou de crux. Ik moet daarmee ophouden van mezelf. Als ik bijvoorbeeld de zangeres Pink zie en hoe strak ze in haar vel zit maar niet mager is, denk ik : mooi. Waarom kan ik dan niet wat aardiger zijn voor mezelf? Ik moet dingen vanuit een ander perspectief gaan zien en dat is lastig. Maar dat wordt wel mijn nieuwe opgave aan mezelf. Zou dat dan mijn nieuwe obsessie worden? Ik ga het maar proberen ;)
Relatie
Eerder liet ik het al eens doorschemeren dat mijn humeur afhankelijk kan zijn van het getal op de weegschaal. Mijn relatie met de weegschaal varieert van zeer goed tot zeer matig (de laatste tijd). Komt ie onder een bepaald punt wat ik mijn hoofd heb zitten dan is onze relatie uitstekend en loop ik fluitend (mocht ik kunnen fluiten dan) naar beneden ......komt ie boven dat punt dan zakt mijn hoofd naar beneden, prevel ik binnensmonds allerlei verwensingen naar mijn 'vriend' de weegschaal en neem ik me voor dat er vandaag meer bewogen dient te worden en zet ik mijn hoop op morgen....of die avond. Ik zeg nog net geen gedag tegen mijn weegschaal....of deed ik dat nou toch?
Vroeger
Er was een tijd en die tijd was tot aan mijn dertigste, dat de weegschaal en ik geen relatie hadden. GEEN. Wat was dat eigenlijk een mooie tijd, niet? Ik at waar ik zin in had en deed waar ik zin in had. Bewegen....ik? Van broodje naar broodje ja. Achteraf nog een wonder dat ik niet veel zwaarder was. Aan de andere kant: ik voelde me altijd prima.
Foto's
Het was eigenlijk nooit de spiegel maar de foto's die me altijd aan het twijfelen brachten dat ik nou niet bepaald het uiterlijk en figuur van Cindy Crawford (want dat is mijn tijd...hahhahaha) had. De onderkin lachte me toe..combineer dat met rood stekeltjes haar (over zelfverminking gesproken) en de ramp was compleet. Toch heeft het erg lang geduurd eer ik de knop omzette. Ik weet nog wat het was. Een rokje nog niet zo lang gekocht in (denk ik) maatje 42 zat aan alle kanten te strak. Nu was het genoeg, klaar, over. Slot op den mond en de kilo's moesten eraf.
Mijn eerste dieet
En zo kwam het dat mijn eerste dieet ooit (alhoewel ik eerder eens een poging had ondernomen om af te vallen door bier af te zweren en daarvoor in de plaats liters wijn te drinken, maar op de een of andere manier werkte die aanpak niet) van start ging. De hele dag door appels eten en 's avonds stond ik mezelf een wijntje en avond eten toe (alleen nu een maal opscheppen ipv twee of drie). Het werkte ! Jeuh! De kilo's gingen eraf en wat was ik blij!
De obsessie kwam
Ik viel uiteindelijk twintig kilo af. Ruim 12 door een dieet. De rest door stress. Die laatste oorzaak was toch minder aangenaam. Hoe fijn was het dat iedereen zag dat je zoveel kwijt was en hoe enthousiast men reageerde. In combinatie met de stress in mijn leven had en heb ik een opdracht: noooooiiitt meer dik worden. Ik moet de controle houden, Dit is in ieder geval iets waar ik wel invloed op heb. En zo is de obsessie geboren.
De obsessie in leven houden
En ik weet serieus niet of ik er ooit van kom of wil komen. De wil in mijn hoofd is zo groot dat ik er alles aan doe om lichamelijk goed in mijn vel te zitten. Anderhalf jaar geleden met redelijk fanatiek sporten begonnen waaronder elke dag work-outs, elke week Krav Maga en als het lukt elke week tennis. Ik merk dat ik sterker word / ben maar spieren wegen meer dan vet en daar komt mijn obsessie dus weer om de hoek kijken....ik word er narrig van. Dat getal moet naar beneden.
Ander perspectief
En daar zit m nou de crux. Ik moet daarmee ophouden van mezelf. Als ik bijvoorbeeld de zangeres Pink zie en hoe strak ze in haar vel zit maar niet mager is, denk ik : mooi. Waarom kan ik dan niet wat aardiger zijn voor mezelf? Ik moet dingen vanuit een ander perspectief gaan zien en dat is lastig. Maar dat wordt wel mijn nieuwe opgave aan mezelf. Zou dat dan mijn nieuwe obsessie worden? Ik ga het maar proberen ;)
donderdag 11 februari 2016
Pas op! Licht ontvlambaar!!!
Licht ontvlambaar....dat ben ik... bedenk ik me met enig schaamtegevoel. Ik ben als een vulkaan die het ene moment nog rustig op zijn lauweren rust en het volgende moment zomaar vuur kan spuwen....en blijft spuwen en spuwen...en spuwen....
Vrolijk de dag beginnen....
Hoe het werkt? Ik begin meestal - afhankelijk van de snelheid waarmee onze kids naar beneden zijn gegaan - optimistisch en vrolijk de dag. Ik fluit niet hoor en zingen doe ik 's morgens ook niet, want dat is wel echt te optimistisch ;). Ik heb toch echt een goede, warme - liefst zo warm mogelijk - douche nodig eer ik weer een beetje op deze wereld mee kan doen. Afhankelijk van het cijfer van de weegschaal, doe ik dat dan vaak weer in vrolijke stemming!
Het verloop van de dag.....
Dan brengen we onze bloedjes weg, wat meestal hartstikke leuk is.... ECHT ! Vooral bij onze jongste omdat ik nog tig kusjes voor het raam moet werpen, denkbeeldige knuffels door de ruit naar haar toe gooi om vervolgens al zwaaiend uit het beeld te vertrekken richting het raam van de klas van de oudste. Een minzaam wuifje kan er bij hem vanaf maar dat mag de pret van de denkbeeldige kusjes niet drukken. Je merkt al: peace all over the place ;)
De vulkaan begint te borrelen....
Op werk aangekomen is er nog geen vuiltje aan de lucht. Twee bakkies pleur, liters thee en ik ben er weer helemaal. En dan gebeurt het: het onrecht komt om de hoek kijken, die arrogante mail van die man waar je heel aardig uitleg aan hebt gevraagd, die jongen bij de klantenservice die je uitmaakt voor dat mens met dat bijdehante toontje, die klant die zijn afspraken nooit nakomt maar wel van jou alles verwacht.....het borrelen is begonnen.
De vulkaan begint te spuwen.....
En dan is het al te laat .... het borrelen is begonnen, het spuwen moet komen. Ik kan het niet tegenhouden, echt niet. Mijn hoofd wordt rood, mijn mond begint te praten en het mopperen is begonnen. De volumeknop staat op maximale stand en de gemiddelde onwetende voorbijganger duikt weg, bang geraakt te worden door een vliegend voorwerp. Tot ik het kwijt ben. Al naar gelang de hoogte van de irritatiemodus kan het over zijn binnen vijf minuten of een half uur. Het sputteren wordt minder, de kleur wordt weer normaal en de lach is terug. Ik weet het zeker: mijn hartslag moet dan van hoog naar laag zijn gedaald, het lijkt wel een achtbaan.
De slapende vulkaan.....
Meestal zit er dan tegenover mij, mijn lieve collega en partner die het borrelen en de uitbarsting natuurlijk allang had zien aankomen en mij lachend aankijkt. Hij wordt er niet meer warm of koud van (net zo min als mijn kids overigens) en laat mij mijn gang gaan. Ook omdat er ondanks het zgn. temperament ook echt nog wel wat zinnigs uit kan komen. En dan ben ik weer terug....terug bij mijn bakje thee en mijn glimlach. Wat gezegd moest worden is gezegd en de vulkaan slaapt weer. Tot aan het volgende moment dat iemand zich als een hork gedraagt dan ;)
Vrolijk de dag beginnen....
Hoe het werkt? Ik begin meestal - afhankelijk van de snelheid waarmee onze kids naar beneden zijn gegaan - optimistisch en vrolijk de dag. Ik fluit niet hoor en zingen doe ik 's morgens ook niet, want dat is wel echt te optimistisch ;). Ik heb toch echt een goede, warme - liefst zo warm mogelijk - douche nodig eer ik weer een beetje op deze wereld mee kan doen. Afhankelijk van het cijfer van de weegschaal, doe ik dat dan vaak weer in vrolijke stemming!
Het verloop van de dag.....
Dan brengen we onze bloedjes weg, wat meestal hartstikke leuk is.... ECHT ! Vooral bij onze jongste omdat ik nog tig kusjes voor het raam moet werpen, denkbeeldige knuffels door de ruit naar haar toe gooi om vervolgens al zwaaiend uit het beeld te vertrekken richting het raam van de klas van de oudste. Een minzaam wuifje kan er bij hem vanaf maar dat mag de pret van de denkbeeldige kusjes niet drukken. Je merkt al: peace all over the place ;)
De vulkaan begint te borrelen....
Op werk aangekomen is er nog geen vuiltje aan de lucht. Twee bakkies pleur, liters thee en ik ben er weer helemaal. En dan gebeurt het: het onrecht komt om de hoek kijken, die arrogante mail van die man waar je heel aardig uitleg aan hebt gevraagd, die jongen bij de klantenservice die je uitmaakt voor dat mens met dat bijdehante toontje, die klant die zijn afspraken nooit nakomt maar wel van jou alles verwacht.....het borrelen is begonnen.
De vulkaan begint te spuwen.....
En dan is het al te laat .... het borrelen is begonnen, het spuwen moet komen. Ik kan het niet tegenhouden, echt niet. Mijn hoofd wordt rood, mijn mond begint te praten en het mopperen is begonnen. De volumeknop staat op maximale stand en de gemiddelde onwetende voorbijganger duikt weg, bang geraakt te worden door een vliegend voorwerp. Tot ik het kwijt ben. Al naar gelang de hoogte van de irritatiemodus kan het over zijn binnen vijf minuten of een half uur. Het sputteren wordt minder, de kleur wordt weer normaal en de lach is terug. Ik weet het zeker: mijn hartslag moet dan van hoog naar laag zijn gedaald, het lijkt wel een achtbaan.
De slapende vulkaan.....
Meestal zit er dan tegenover mij, mijn lieve collega en partner die het borrelen en de uitbarsting natuurlijk allang had zien aankomen en mij lachend aankijkt. Hij wordt er niet meer warm of koud van (net zo min als mijn kids overigens) en laat mij mijn gang gaan. Ook omdat er ondanks het zgn. temperament ook echt nog wel wat zinnigs uit kan komen. En dan ben ik weer terug....terug bij mijn bakje thee en mijn glimlach. Wat gezegd moest worden is gezegd en de vulkaan slaapt weer. Tot aan het volgende moment dat iemand zich als een hork gedraagt dan ;)
Abonneren op:
Posts (Atom)