Een betere wereld begint bij jezelf....

Het jaar 2016 is bijna voorbij. En dan is een terugblik natuurlijk niet zo gek. Persoonlijk was het voor de verandering eens geen naar jaar. Wel bewogen, druk maar met veel positieve energie. Super dankbaar voor afgelopen jaar dus. Sowieso loop ik (kwijl, kwijl ;)) de laatste tijd over van dankbaarheid. Mijn hart maakt geregeld een sprongetje ....heerlijk!

Toch kan ik niet met droge ogen beweren dat het globaal gezien zo'n top jaar was. Ik lees eigenlijk geen kranten en nieuws meer omdat het altijd zo in en in triest is. Niet omdat ik naïef ben, niet omdat ik aan struisvogelpolitiek doe maar omdat het me naar beneden trekt. Het maakt me zo verdrietig. Dus probeer ik vrolijk, met veel dankbaarheid en liefde de dag te beginnen en met een beetje mazzel maak ik m blij af ;)

Want de aanslagen vliegen je de laatste jaren natuurlijk wel om de oren. Bloedige oorlogen waar onschuldige burgers de dupe zijn. Veel bloed, veel geweld en het is een beetje wij vs. zij. Althans in de media en misschien is het ook echt wel zo. En juist dat lijkt me zo funest voor de wereld. We verschillen allemaal niet zoveel van elkaar en we streven allemaal (althans dat beweren we) hetzelfde na: namelijk vrede, verdraagzaamheid en liefde. Helaas is dat in de praktijk blijkbaar moeilijker tot uitvoering te brengen dan gedacht.

We zijn zo - althans zo lijkt het - ontevreden met ons leven. We hebben zo veel. Meesten van ons hebben te eten, te drinken, familie, een warm dak boven ons hoofd en toch zijn we aan het mopperen. We geven anderen de schuld van wat ons overkomt. Echt contact hebben we niet met elkaar en de leegte in ons groeit alleen maar verder. Kan een oorlog deze leegte vullen? Kan een een wij vs. zij dit oplossen? Of juist niet?

Wat als we in 2017 nou eens anders beginnen? En nee we kunnen niet allemaal in de politiek zitten maar we kunnen wel zelf de wereld veranderen. En de wereld verandert echt niet ten positieve als we allemaal massaal op Wilders gaan stemmen. Denk in de verbondenheid en niet in de tegenstelling. We vinden elkaar juist daar waar het hart zit. We groeien door contact met elkaar, echt contact.

Dus waarom nemen we ons niet gewoon voor om vanaf 1 januari 2017 iedereen gewoon hartelijk gedag te zeggen met een glimlach wel te verstaan. En hou dat gewoon eens vol. Dus in plaats van diëten, stoppen met roken of meer bewegen zet je dit jaar met stip op 1: iedereen die ik tegen kom zeg ik hartelijk gedag, knoop een gesprek aan met elkaar, wees lief. Zeg tegen jezelf: ik maak eens een praatje met die buitenlandse mevrouw en probeer zelf de verschillen tussen mij en die ander te verkleinen. Want daar waar je iemand kent, daar verandert er iets. Als iedereen dat nou zou doen? Dan ontstaat er een verbondenheid. Dan kun je een verschil maken. En dan begint 2017 met een dosis meer liefde. Want dat is wat de wereld nodig heeft. Geen geweren en haat.

Ik begin alvast. Vandaag. En jij? Fijn 2017! Liefs Rilana

Midlifecrisis

Je hoort het wel eens. De buurman ging een pakje peuken halen en is nooit weer gezien. Of papa die ineens een motor koopt, zijn haar laat groeien en een andere vader is. Tante die huis en haard achter liet om een leven aan de ander kant van de aarde opnieuw te beginnen. Conclusie: midlifecrisis.

Even opgezocht en de midlifecrisis komt voor tussen 30 - 50 jaar en duurt tussen de 1 en 10 jaar.... (mannen doen er wat langer over dan vrouwen). Het is een staat waarin er sprake is van zelf actualisatie. Wie ben ik? Waar ben ik? Is dit alles? Sterfelijkheid, bewustwording, wat doe ik met de rest van de tijd die mij gegeven is?

Zo las ik dat men soms alles achter zich laat om ergens anders (op een andere wijze) een compleet nieuw leven te starten. Een poel van ellende achter latend. Want vaak zijn er kinderen en een wederhelft mee gepaard.

Je begint je leven zo optimistisch. Dan kom je in een sleur van werken, verantwoordelijkheid, tegenslag, ziekte en dood. En denkt: is dit alles? Is dit alles wat er is? Moet ik zo 80 of 90 worden? Wat is de zin van dit alles?

Natuurlijk zijn er altijd mooie dingen maar je moet ze wel kunnen zien en ook niet onbelangrijk: je moet wel mooie dingen blijven doen. Maar vooral: doe dingen die bij jou passen. Zorg dat je leven in balans is. Als je alleen maar doet wat anderen van je verwachten en jezelf beetje bij beetje inlevert, gaat het een keer fout. Je kunt niet alleen maar zijn wat een ander van je verwacht. 

Wil je eigenlijk graag sporten maar heb je legio redenen om het niet te doen? Ga dan gewoon wel sporten. Neem die tijd voor jezelf, want als jij je beter voelt dan gaat het thuis waarschijnlijk ook beter. Jezelf ontkennen is dus niet zo handig. En echt: je bent nooit, maar dan ook nooit te oud om uit je sleur te stappen.

Ga erop uit, vind jouw balans en maak een feestje van het leven! Dan ben je net op tijd voor jij of je partner m smeren en zit er weer kleur aan/in je leven. Hoe leuk!!!
 
Je kinderen blijven dan misschien nog steeds wel zaniken en als het tegenzit je partner ook ;) maar probeer gewoon van elke dag een feestje te maken. Wees niet bang wat die ander ervan vindt maar leef je leven. Dit leven is er maar 1 x en dat moet je de moeite waard laten zijn.

Vat vol tegenstellingen

Ik heb het altijd al super gevonden ....tegenstellingen. Zo zag ik het al helemaal voor me dat als ik later 'groot' was in mijn mantelpakje van werk thuis kwam, mijn kleding verwisselde voor mijn leren motorpak, mijn bril af deed (in mijn fantasie kon ik wel tegen lenzen...hahahhahah), mijn blonde lange lokken uitschudde (jaaa net als in een reclame ;)) en dan op de motor weg scheurde.

Helaas heb ik nog steeds geen motor rijbewijs en zijn mijn lokken geminimaliseerd, maar mijn leren pekske is er en als we dan willen (eens per jaar als het al lukt) dan moet ik terug denken aan die gedachte van vroeger. En dat ik die drive om tegendraads te willen zijn, beetje afzetten en dergelijke er nog steeds is. 

Saai worden bijvoorbeeld leek en lijkt me (nog steeds) verschrikkelijk maar dan toch leef ik een redelijk burgerlijk leven met letterlijk huisje, boompje, beestje. Wat maakt dan dat je niet saai bent? Wat maakt dan dat je 'leeft'? 

Dat is voor iedereen anders natuurlijk en met kinderen ontkom je gewoon niet meer aan ritme. Sterker nog: die hebben juist ritme nodig. Totdat ze tieners zijn en het thuis maar burgerlijk vinden ;). Zo kan ik zo intens genieten van een lange wandeling met man, kinderen & hond aan het strand. De zee die oneindig oogt, de hond die helemaal in zijn element is. Daarna stranden bij een tentje waar we een borrel kunnen doen en mijn leven is perfect. Niets meer aan doen.

Maar dingen ontdekken, ondernemen, dingen doen die eng zijn en helemaal buiten je comfortzone zijn: heerlijk. Zo probeer ik elke keer iets anders te doen, zoals bijvoorbeeld elke dag koud af douchen maar ook andere dingen die niet in de lijn liggen. Wil je weten wat dan moet je me dat maar vragen ;)...Maar goed...het gevoel dat je leeft kun je dus op meerdere manieren ervaren. In Barcelona een weekend bij dierbare vrienden even zonder kids de kroeg in en doen alsof je twintig bent. Wauw! Het leven ten volle opzuigen dat maakt het voor me anders en nooit saai, ook al zit ik thuis op de bank met een Netflix serie en bakkie thee :)

Wat ben jij? Een Troll of een Bergen?

Samen met zoon luisteren we naar de nieuwe liedjes van Leonard Cohen. Wat (mij) opvalt is dat er nogal wat goddelijke teksten in zijn liedjes zitten verweven. Wat ik dan weer heel mooi vind, maar dat terzijde. Zo zingt hij over water into wine, the snake en vele andere dingen die menigeen, die nog wat van de bijbel weet, bekend moet voorkomen.

Zoon: "mam wat is er dan met die slang?" En dus begin ik het verhaal over Adam en Eva en de slang. En hoewel ik al jaren denk te weten dat het verhaal een metafoor is heb ik er nooit bij stil gestaan wat voor metafoor dan. Stoute Eva die de appel pakt en eet waarna ze Adam verleidt hetzelfde te doen waarna het nooit meer goed gekomen is met de mens. Ze werden uit het paradijs gegooid en gedrenkt in zonde vervolgden ze hun weg.

Dankzij dit verhaal heeft de vrouw het al jaren gedaan (lekker dan ;)) en gaan wij er nog steeds vanuit dat we niet meer in het paradijs leven. Al vertellende aan zoon bedacht ik me een aantal dingen. Wat als we nou nog wel in het paradijs leven? Wat als we net zoals de Bergens uit de film Trolls denken dat we nooit meer gelukkig kunnen worden? (De Bergens denken gelukkig te worden van het eten van Trolls) Wat als onze Trolls geld is?

Want als ik de hond uit laat achter mijn huis en ik zie de bladeren aan de bomen in de kleuren rood, bruin, geel en groen dan is dat overweldigend mooi. En als je van reizen houdt en in andere landen bent geweest, dan zie je hoe prachtig de wereld is. Hoe prachtig de dieren zijn en hoeveel ons gegeven is.

Maar wat zijn we vaak grauw. En wat mopperen we veel en wat geven we vaak anderen de schuld van alles. We zijn net Bergens. De Bergens zijn grauw, narrig en denken dus geen recht te hebben op blijdschap. We denken ook vaak dat we nooit recht hebben op geluk. Alleen als we geld 'eten' dan worden we gelukkig. Dus doen we alles om eraan te komen en maken we juist dat wat ons gegeven is, het mooiste paradijs wat er is ...kapot. 

Wie laat ons zien dat onze blijdschap in onszelf zit? Dat we geen geld nodig hebben om plezier te maken. Plezier met je kids (het kan, echt!), met je partner of gewoon alleen. Misschien als we anders kunnen kijken naar de wereld, elkaar en naar geld, dat de wereld vanzelf weer mooier wordt. Krijgen wij ook weer kleur en beseffen we dat geld ons echt niet gelukkig maakt.

Opvoeden..... a hell of a job 2

Eigenlijk raak je over opvoeden nooit uitgepraat. Iedereen 'doet' het anders en er is geen goede weg. Natuurlijk hebben we allemaal wel duidelijk voor ogen hoe het bij de ander anders en dus beter kan....maar maken we er zelf soms ook geen potje van?

Opvoeden is m.i. een van de moeilijkste banen op aarde. Je moet namelijk erg consequent zijn, een leider, empathisch, compassie hebben, echt luisteren, een motivator. Als ouder moet je alles zijn. Althans van jezelf ;)

Dat het niet altijd over rozen gaat moge duidelijk zijn. En daar waar ik in deel 1 aangaf dat de vakantie over was, zijn de opvoed perikelen nog lang geen verleden tijd. 

Ik denk namelijk veel na, maar echt: veel. Als ons meisje bijvoorbeeld geen broeken meer aan wil omdat jurken en rokken het enige is wat ze aan wil dan kan ik daar natuurlijk een punt van maken maar kan het ook niet doen. Maar als je (God verhoede) de strijd aangaat moet je m winnen, toch?

Wat er dan in me omgaat is een tweestrijd. De een zegt : joh maak je je druk wat het kind aanheeft. Laat haar lekker. Is dat nou zo belangrijk? De ander zegt: ja ho eens even .....haar hele kast ligt vol met kleren. Is niet de bedoeling dat ze maar 3 stuks aantrekt dat is zonde....en als ze buiten speelt is het zonde van de mooie jurk.

Je merkt al: het is altijd heerlijk druk in mijn bovenkamer. Al naar gelang de stem die het hardste roept, die wint. Maar dat is niet echt consequent natuurlijk. Dat komt omdat ik het zelf niet altijd weet. Dat ik nog steeds niet weet welke stem gelijk heeft. Als ik crumpy en moe ben dan heeft die ander gelijk en anders die een. Ik weet: ik maak het mezelf moeilijk.

Als onze kids zelf inspraak willen hebben op bepaalde dingen vind ik dat prima, zeker als het steekhoudend is. Toch denk ik te weten dat onze zoon bijvoorbeeld een meer strakke lijn nodig heeft. Hij zoekt mijn/onze grenzen en wij moeten ze geven. Ik ben behalve sparringspartner nou eenmaal ook opvoeder, dat is nou eenmaal niet altijd leuk. Toch? Ach, we komen er vast wel op allerlei goede en foute manieren. Gelukkig gaat het leven met vallen en opstaan :)

Elke 11 de van de maand

En dan hebben we het niet over die tijd van de maand die vrouwen eigen is. Maar die dag van de maand dat je (ik in ieder geval ;)) je weer bedenkt dat je weeeerrr die miljoenen van de jackpot van de staatsloterij mis bent gelopen. Met alle teleurstelling ten gevolge...... 

Zo rond de 10de van de maand (een paar dagen daarvoor) begint het. Dan begint het te kriebelen...de hoop bouwt zich op, het dagdromen begint, het geld is al uit gegeven...

Ik zou gaan shoppen totdat mijn voeten me niet meer kunnen dragen. Allemaal nieuwe kleding, nieuwe schoenen. Alle geursoorten van Chanel zouden direct in mijn kast eindigen. Ik zou mijn actieve maar vermoeide lijf heeeerlijk laten masseren en elke dag uit eten gaan maar vooral: zouden we gaan reizen. De mooiste reizen naar heerlijke landen.

Want wat blijft je bij als je oud, verschrompelt en in de kreukels je laatste reis gaat maken? De herinneringen. Zouden ze een liedje over moeten maken...de herinnering blijft ;). Maar echt: het interesseert je toch helemaal niks later welke bolide je reed of welke design spullen je had. Mij in ieder geval niet en kan me ook niet indenken dat dat voor anderen iets is wat je als laatste mee neemt. Ooohhh wat was ik blij met mijn Louis Vuitton tas....het kan...maar toch ik zie m ff niet.

Wat wel bij blijft zijn de herinneringen. De reizen die je maakt. De mensen die je onderweg tegen bent gekomen. Wat je allemaal gezien hebt van de wereld. Hoe je gelachen hebt. Dat blijft bij. 

Dus koop je met elk lot in de staatsloterij een stukje droom, een stukje (tijdelijk) geluk. Om er elke 11 de van de maand achter te komen dat je weer net zo 'arm' bent als de dag daarvoor. En daarom 'moet' je er gewoon zonder de jackpot proberen er wat van te maken. Leef alsof je m gewonnen hebt!!!

 

Competitie, bewijsdrang & vriendschap

Zij woont ver weg...of ik ...hoe je het zien wilt. Zij is donker, ik ben blond. We zijn al ruim 20 jaar vriendinnen en wat ben ik blij met haar.

Vorige week samen een middag / avondje sauna gedaan en al rijdend terug naar huis bedacht ik me dat we soms zo vreselijk veel van elkaar weg hebben. Met name op het vlak van competitief gedrag / bewijsdrang.

Voorbeeld van hoe we (ook kunnen) zijn is hieronder goed weergegeven. In haar familie is het eeuwenoude ;) eitje tik een traditie. Hoe het werkt? Eenvoudig: je pakt allebei je (gekookte) ei en tikt met de eieren tegen elkaar aan. Wiens ei nog heel is heeft gewonnen en de ander...nou niet dus.

Een ieder die dit zou doen, doet zijn best en is tuurlijk wel blij als ie het ei van de ander kapot heeft gemaakt maar daarmee is het dan ook wel klaar. Wij niet. Oh nee ....wij zeker niet. Als we tegen elkaar dit enorm uitdagende eitje-tik doen veranderen onze gezichten. Komen de oorlogskleuren op onze wangen en onze ogen schieten vuur. Het gaat hier wel ergens om hè? Eeuwige roem is onze beloning. Ohh wee als je verliest....dagen wordt er nagedacht waar het fout ging. Tot aan de volgende keer natuurlijk ......

Dit is een van de vele voorbeelden. We willen allebei altijd graag de beste zijn. Het o zo goed doen voor een ander. Eigenlijk willen we vliegen. Hier komen superwoman & elektra.

Daar waar mijn conrector aan eind VWO mij meldde dat ik met bloed, zweet en tranen mijn diploma had gehaald (en ik m nu nog het liefste met al mijn diploma's van HEAO & Universiteit voor zijn oren zou willen slaan ;) ) daar was mijn motivatie om m een poepje te laten ruiken. Wat nou ik kan dat niet? Hier zijn ze...mijn diploma's.

Ik zou nog wel tig andere voorbeelden geven maar doe ik niet ;) ...Jullie hebben wel meer te doen :)

Maarrr....ik leg de lat hoog ....met name voor mezelf. Dat doet zij ook, nog hoger zelfs. Ik bewonder haar mateloos om wat voor top (bonus)moeder ze is, om haar perfecte gast vrouw zijn, maar vooral om het kleine meisje wat ik zo vaak mag zien. Dat kleine meisje wat net als ik maar wat probeert te maken van alle warboel en dat net als ik mateloos competitief is met een hoge dosis bewijs drang. 

Op naar de volgende 20 jaar :)

Opvoeden ......a hell of a job... ;)

Zoon is inmiddels ruim 7 en al een hele knaap...vindt hij zelf :). Het is een ontzettend lief jong - vinden wij ;) - maar luisteren doet ie eigenlijk al jaren niet. En het wordt er niet beter op....

Zoon is met name bezig met zijn wereld. Nou is dat kinderen eigen...daar ben je nu eenmaal kind voor maar het zou toch zeker wel fijn zijn als ie af en toe de illusie van luisteren zou verspreiden. Voelen wij ons ook weer wat beter ;).....

Voor de vakantie weet ik het aan moe zijn, de zes weken vrij zouden m goed doen. We zijn inmiddels zes weken later en de vakantie heeft m ongetwijfeld goed gedaan maar luisteren doet ie nog steeds niet.

Als ouder heb je het maar zwaar ;) ....je wilt graag harmonie in huis en vooral niet te streng zijn, engeltjes van kinderen hebben in de hoop dat als je enorm zen en liefdevol bent dat de kids dit oppakken en braaf doen wat er gevraagd wordt. En hey...zoveel vragen we niet. Maar het is toch wel handig dat wanneer meneer naar school moet, dat ie meekomt in plaats van tv te blijven kijken of spelletjes doen en ons dus keihard negeert.....

Daar waar ie voorheen alleen maar niet luisterde en na een aantal keer liefdevol bulderden of ie nou toch wilde komen ....hij dan eindelijk kwam, is het inmiddels zover dat ik DE blik krijg. Een blik die hangt tussen : mens val neer en zoek het even lekker uit. 

En dan....dan komt opvoeden toch echt om de hoek kijken. Ik moet, ik zal ........ ik ga.....grenzen aangeven. Daar waar dochter (6 -) een bloedje hekel heeft aan bulderen en voor die tijd doet wat er van haar gevraagd wordt, heeft zoon onze keiharde grenzen nodig en wij dus ook. Dus hebben we de drie waarschuwingsregel maar weer afgestoft en in leven geroepen. Hij mag een uur per dag tv/elektronica en na drie waarschuwingen wordt dat gereduceerd naar een half uur (om het daarna af te bouwen naar 0). Maar het belangrijkste: geen Pokemon Go. 

Zo ook vanochtend. Moeders kreeg weer DE blik omdat hij (het was verschrikkelijk) de TV uit moest doen omdat we naar school moesten en hij de hond in de bench moest doen. Onderweg mag ie altijd Pokemon Go spelen. Nu dus niet. Dikke tranen biggelden over zijn wangen....het leven en vooral ik was enorm oneerlijk. Met gebogen hoofd liep ie de school in....de toon is gezet. De grenzen zijn er. De vakantie is echt over ;)

De vrije denker ......

Zonder al teveel te willen opscheppen ;) denk ik dat je mij best kunt categoriseren als een vrije denker. Ik ben de mening toegedaan dat iedereen vooral zelf moet weten wat hij / zij doet zolang je de ander maar niet tot last bent.

De kerk
Vroeger ging ik met enige regelmaat naar de de kerk (lees: elke week...hahahaha) en vond dat nooit erg. Het was destijds onderdeel van mijn leven en ik voelde me er thuis. Op een groot ding na en dat was de redenatie dat je een enkele reis hel krijgt als je niet in God gelooft en zelfs als je van een ander geloof bent dan heb je pech. Iets in het kader van: my way or the highway....euh hell dus. Kon ik me niet zo in vinden. Noem het een onderbuik gevoel wat zich ontwikkelde tot een weten dat dat nooit mijn God kan zijn.

Leven zonder kerk
Inmiddels voel ik me ook niet meer erg thuis in de kerk. Ik mis een bepaalde flexibiliteit en heb soms het gevoel dat de kerk en met name haar denkbeelden nog ergens in de middeleeuwen zitten....zonder hopelijk daarbij mensen te beledigen of zeggen dat ze het niet goed doen. In tegendeel. Ik heb zoveel respect voor mensen die nog wel naar de kerk gaan. Ik voel me er alleen niet meer thuis en tja dan is het tijd om te gaan.

Vrije denken buiten de kerk
Toch vind je ook buiten de kerk nog steeds de normen en waarden en denkbeelden die er binnen de kerk gelden. Veel mensen oordelen anderen om wat ze aan de buitenkant zien. Homo? Bahhh.....Donkere huidskleur? Crimineel...Andere voorkeur qua seksleven? Goddeloos....etcetera, etcetera....We leggen graag ons beeld op aan die van een ander. Het zou toch wel fantastisch zijn als ze zich zus en zo zouden gedragen.

Neale Donald Walsh
Volgens Neale Donald Walsh ligt ons denkbeeld en hoe we met anderen omgaan verankert in hoe we God zien (kan zijn laatste boek: God's Message to the World, You've got me all wrong van harte aanbevelen). Zijn mening (en ik kan daarin bijna helemaal mee gaan) is dat alles in de jaren is herzien (denk aan wetenschappen, op medisch gebied maar ook op alle andere gebieden) op het geloof na. Ik geloof dat hij een puntje (of wat) heeft en kan me zeker in zijn visie vinden.

Vrije denken dus....
Want wat maakt het nu werkelijk uit of iemand op zijn eigen sekse valt? Wie doet hij of zij er kwaad mee? Wat maakt het nu uit of iemand in zijn vrije tijd in een jurk wil lopen als ie een man is? Zolang je iemand anders maar niet lastig valt (ruim begrip ....maar het komt erop neer dat je rekening houdt met een ander) en kwaad doet wat maakt het dan uit wat een ander doet? Iedereen heeft zijn eigen pad te lopen dus wees blij dat hij of zij het niet doet zoals jij. En als je een partner hebt, probeer m dan niet te veranderen naar jouw maatstaven maar geniet van de dingen waar je in eerste instantie op viel. Kijk naar wat je wel hebt. Geniet vooral van het leven! Zuig het op. Kijk eens om je heen. Zie de prachtige natuur, je blije kids (als ze niet moe zijn ;)) en laat los. Geniet en gun de ander zijn wereld. Dat is pas ware vrijheid :)



 

Is dit nu later....

Een van mijn favoriete liedjes. Het weerspiegelt zo goed hoe het leven voor veel mensen (ver)loopt. Alle plannen, dromen en ideeën die je vroeger had..opgegaan in rook. Je kijkt in de spiegel en denkt: is dit nu later???

Daar waar je in je jeugd en twintiger jaren nog vol goede moed aan het leven begon en dacht dat je alles kon wat je maar wilde, kom je er rond je 40ste achter dat het leven je toch niet gegeven heeft wat je ervan hoopte. Je leven is om gevlogen, je denkt nog alle tijd van de wereld te hebben en BAM ineens ben je 40, 50 en is je leven opgegaan aan de dingen van de dag. Sommigen raken depressief, anderen verbitterd, weer anderen komen in de zgn. midlife crisis. Haren los en gaan met die banaan. 

Toch lijkt me dat je prima nog het roer om kunt gooien, mocht je dat willen. Is het leven niet wat je ervan gedacht had? Doe er dan wat aan. Ga niet zitten nukken, geef niet de hele wereld de schuld van wat je niet hebt maar pak jezelf bij elkaar en doe er wat aan!! Je bent nooit te laat om wat van je leven te maken. Laat iedereen maar kletsen! Wil je schrijven? SCHRIJF! Wil je altijd al coach worden? Ga studeren en wordt coach!

Deze week is het 4 jaar geleden dat een dierbare vriendin van me overleed aan kanker. Ze mocht maar 35 jaar worden. Zij zal altijd 35 blijven daar waar het leven aan mij voorbij trekt. Ik denk erg vaak aan haar. Juist meer dan minder. Denk dan aan wat zij zou doen en hoe dol ik op haar was. Hoe jammer het is dat ze zoveel niet meer mee kan maken.

Het kan dus zomaar over zijn. Dus make it count. Laat je niet gek maken door anderen & jezelf maar kijk naar wat je wel hebt en als je iets wilt bereiken dan moet je er gewoon voor gaan.  

Dat als je zingt: is dit nu later? Je met een glimlach op je gezicht kunt zeggen: jazeker :)

Control....Alt...Delete

Ideaal dat je met deze toetsen de hele boel kunt resetten. Nu is deze knop bij mij altijd moeilijk te vinden omdat ik mezelf net zo'n duracell pop voel die maar blijft lopen daar waar de rest allang op zijn of haar rug ligt....

Druk, druk, druk....
Ik heb er eigenlijk altijd een hekel aan als mensen claimen zo druk te zijn en nu betrap ik mezelf erop dat ik de laatste tijd - als mensen er naar vragen - hetzelfde (ietwat irritante dus) antwoord geef. Dat ik druk, druk, druk ben en overloop. Zucht....

Werk, verhuizing, kids & MR
Werk vraagt redelijk wat tijd van me en dat is maar goed ook. Daar tussendoor hebben we even een verhuizing-kje van de zaak zitten. Tel daarbij op de kids met al hun sporten : zwemmen, voetbal, zwemmen, judo & hockey. Wij met onze sporten: Krav Maga, tennis & hockey. En last but not least: mijn lidmaatschap bij de MR op school. Dat zorgde de laatste tijd voor nogal wat extra werk en tijd. Op het laatst zat ik meer op school dan de kids ;)

Geen NEE kunnen zeggen
Komt bij dat ik lastig NEE kan zeggen. Iedereen altijd graag wil helpen en soms denk dat ik superwoman Elektra ben (hoe cool zou dat zijn zeg!!! maar dat terzijde ;)) en er dan achter kom dat ik toch wel ietwat vermoeid ben. Mijn lichaam kan namelijk inmiddels wel NEE zeggen en deed dat dit weekend dan ook. Spierpijn, keelpijn, hoofd vol watten en Rietje viel om half negen K.O. haar nestje in. Hoe fijn :)))

Daarom Control, Alt ...Delete
Dus ga ik toch maar eens kijken of deze combi ook bij mij werkt en zo de duracell batterij de komende drie weken op kan laden. Even zo min mogelijk. Even geen blogs. Even genieten van wat is. Even in het NU. Dat kan ik wel. Heus ;)....Dus tot over drie weken. Hopelijk 'zie' ik jullie dan weer terug. 

Geluk....waar vind je dat?

Volgens mij zijn veel mensen, zo niet allemaal ...op zoek naar hetzelfde, namelijk: geluk!

De meeste mensen zoeken dat buiten zichzelf. Ze zijn gericht op de buitenwereld. Zo ook ik. Althans dat deed ik (en misschien stiekem nog wel eens als ik mijmerend in bed lig wat ik met de gewonnen miljoenen van de staatsloterij ga doen).

Geluk zoeken in de ander
Zo zocht ik het geluk in de ander. Wat uiteindelijk eindigde in een scheiding, want die ander kan jouw gaten, jouw leegte niet vullen. Die ander kan jouw geluk niet zijn.

Geluk zoeken in materie
Geluk kun je ook zoeken in materie.. De euforie van nieuw verworven spullen werkt wel verslavend. Je wordt zo blij als je die jeans, schoenen, nieuwe bank of auto op de kop hebt weten te tikken. Maar dan? Blijft dat gevoel van euforie overeind? Meestal niet want na een paar dagen c.q. weken  - afhankelijk van jouw aankoop c.q. mate van blijdschap - vervallen de jeans, de schoenen, bank of auto in jouw normale 'hoekje' ....jouw vanzelfsprekendheid 'hoekje' en poef: weg geluk.

Geluk zoeken in macht / aanzien
Vind je dan het geluk in macht/aanzien? Als mensen tegen je opkijken, je soort van aanbidden om de plek die je inneemt in deze wereld? Dat klinkt natuurlijk leuk en men zal - afhankelijk van jouw positie - alles doen om jou te 'pleasen' maar hoogstwaarschijnlijk gaat het niet om jouw persoontje en zal macht meestal een bepaalde mate van afstand creëren. Niet echt puur geluk, of wel?
  
Geluk zoeken op reis
Wat maakt dan wel gelukkig? Waar vind je het geluk dan? Kun je geluk vinden op reis misschien? Ik denk wel - al naar gelang het soort reis je gemaakt hebt - dat een reis je bij kan blijven, je kan laten groeien, je geestelijke inzichten kan geven en een ervaring voor je kan zijn die je nooit meer los laat. Dat is dus wel degelijk geluk. Maar is het blijvend? En daarbij: het is de meesten van ons niet gegeven om dagelijks de hort op te zijn. We hebben een gezin, werk, verplichtingen en zijn 'slaaf' van het systeem.

Waar vind je het dan????
Daar waar je jezelf naar binnen keert. Daar waar je - oprecht - dankbaar bent voor wat jou gegeven is. Niet te kijken naar wat de ander wel en jij niet hebt. Daar, voorbij de de dankbaarheid vind je het geluk. Het komt met golven binnen. Wanneer je je kinderen lachend en huppelend voor je ziet, overvalt je een warme gloed van dankbaarheid. Daar waar je wandelt in de bossen, aan het strand. Daar waar de geuren van de natuur je neus binnen sijpelen en daar waar de zon of de regen je huid raakt. Daar vind je geluk. Puur geluk. Want het leven bestaat uit een aaneenschakeling van verdriet, teleurstelling en verlies maar ook uit cadeaus, elke dag weer. In de vorm van een glimlach, een arm om je heen, warme woorden en een knuffel. Je moet het alleen wel willen zien.

Geluk.....waar vind je dat? Van binnen. Daar waar de dankbaarheid je overspoelt.