Lief en ik 'zitten' in een - voor ons - nieuwe serie: the 100. Eerste seizoen is even doorbijten - niet in de laatste plaats omdat de hoofdrolspeelster een continue verbaasde blik heeft - maar het onderwerp sprak en spreekt ons wel aan, namelijk nucleaire ramp, aantal overlevenden, 100 gaan terug van de ruimte naar aarde om te kijken of de aarde 100 jaar na dato leefbaar is. Inmiddels aanbelandt in seizoen 2 en het belooft wat te worden.
Our people
Wat opvalt in deze serie is dat er een aantal stammen / volken zijn (niet heel veel maar genoeg om het spannend te maken) die er alles aan doen om hun eigen volk te beschermen. 'We must protect our people'. Wat er op neer komt dat ze allemaal hetzelfde willen en met geweld deze bescherming staande houden. Daar waar vrede en samen werken veel beter zou werken en ze allemaal niet zoveel van elkaar verschillen. Een mooi en triest vergelijk met de 'echte' wereld....
De echte wereld
Is het in onze echte wereld niet veel anders? Zijn wij ook niet bang voor de indringers? In ons geval de vluchtelingen. Zijn we niet ontzettend bang voor ons eigen volk? Krijgen we ook niet het gevoel dat 'we must protect our people'? Maar tegen wat dan? Willen die indringers niet gewoon ook wat wij willen? Eten, drinken en vrede? Is er niet in overvloed? Zijn onze eigen mensen echt zoveel meer waard dan die anderen?
Mijn en Dijn
Het lijkt er op dat we - gedreven uit angst - vasthouden aan het zgn. begrip Mijn en Dijn. Wat van mij is, behoort mij toe. Jij hebt daar geen recht op. Waarom zouden we daar aan vasthouden? Waarom zouden we niet meer kunnen delen en waarom laten we de angst niet los? Natuurlijk gelden onze 'regels' maar ongetwijfeld kom je daar uit als je uit liefde met elkaar wilt delen. Respect en liefde voor elkaar...hoe mooi zou het zijn.
Wakker
En toen? Toen werd ik wakker. Bekeek mijn mobieltje, las over discriminatie, de zwarte pieten discussie, de haat jegens elkaar en besefte me dat Mijn en Dijn hoogtij vieren en er biggelde een traan over mijn wang.....
dinsdag 24 mei 2016
maandag 9 mei 2016
Loslaten vs controle
Je kent ze vast de quotes: Het hele leven is loslaten, je kunt toch niets voorkomen & als het zo moet zijn, dan moet het zo zijn. Et cetera, Et cetera ......
Loslaten
Dat het hele leven loslaten is, dat klopt wel maar of dat makkelijk is? Blijkbaar niet want velen hebben er moeite mee. Zo ook ik, sprak de gek. Voor het eerst je kind(eren) een kwartiertje alleen thuis laten: 'denk erom alleen tv kijken, telefoon naast je houden en niemand open doen!'. Je kind alleen buiten laten spelen, later alleen naar school laten fietsen en nog later alleen de stad in en op kamers. De gevaren die er in al deze fases zijn, zijn ontelbaar. En hoe vaak je je kind ook vertelt met niemand mee te gaan, als ze met puppies of snoep gelokt worden gaan negen van de tien mee zo blijkt uit een experiment (boehoe).
Controle
Dat de mens - en volgens mij met name de vrouw ;) - altijd overal controle op wil/denkt te hebben is natuurlijk niet compleet fout. Volgens mij loopt (en sorry mannen) er niets ....nou in ieder geval niet veel ;) zonder de vrouw en haar geregel. Zo plannen we de afspraken in (ook die voor onze partners), regelen we oppas voor een avondje uit, houden we alle sporten, feestjes en speelafspraken van onze kids bij en regelen we (in ernstige gevallen) onze eigen cadeau's. De vrouw als controlefreak / superheld.
Onmogelijke opgave
Toch blijken we geen robots en kunnen we onmogelijk de controle overal op houden. We blijven mensen, echt ;) . Door de druk op ons werk of misschien wel thuis, hapert onze bovenkamer en staan we ineens MET kinderen op een verlaten schoolplein. Of staan we juist niet bij de tandarts terwijl deze met smart op ons staat te wachten. Het altijd goed doen blijkt dus een onmogelijke opgave en wij moeten proberen soms wat minder streng voor onszelf te zijn. Onszelf wat meer te vertroetelen misschien en accepteren dat fouten gemaakt kunnen worden.
En dan ......
Maar dan. Dan sta je bij de kassa met je kind en betaalt, kijkt om en weg is je kleine. Paniek, blinde paniek. Een onzichtbare hand slaat zich om je hart, je word ijskoud en alle ratio verdwijnt. Je moet je kind zien te vinden. Wat als die kleine niet meer terug komt? Als ze wel onder een auto komt? Ben jij dan te verwijten? Had ik maar......
Is dat terecht? Mijn inziens kun je het noodlot nooit voor zijn en moet je (hoe moeilijk ook) vertrouwen hebben in het lot maar vooral ook in jouw kind. MAARRRR weet jij dat jouw kind nog niet normaal de bocht om kan fietsen zonder op zijn falie te gaan of dusdanig ondernemend is, dat weglopen eerder regel dan uitzondering is? Dan toch maar een jaartje (of wat ;)) wachten eer je loslaat.....kan altijd nog ;)
Loslaten
Dat het hele leven loslaten is, dat klopt wel maar of dat makkelijk is? Blijkbaar niet want velen hebben er moeite mee. Zo ook ik, sprak de gek. Voor het eerst je kind(eren) een kwartiertje alleen thuis laten: 'denk erom alleen tv kijken, telefoon naast je houden en niemand open doen!'. Je kind alleen buiten laten spelen, later alleen naar school laten fietsen en nog later alleen de stad in en op kamers. De gevaren die er in al deze fases zijn, zijn ontelbaar. En hoe vaak je je kind ook vertelt met niemand mee te gaan, als ze met puppies of snoep gelokt worden gaan negen van de tien mee zo blijkt uit een experiment (boehoe).
Controle
Dat de mens - en volgens mij met name de vrouw ;) - altijd overal controle op wil/denkt te hebben is natuurlijk niet compleet fout. Volgens mij loopt (en sorry mannen) er niets ....nou in ieder geval niet veel ;) zonder de vrouw en haar geregel. Zo plannen we de afspraken in (ook die voor onze partners), regelen we oppas voor een avondje uit, houden we alle sporten, feestjes en speelafspraken van onze kids bij en regelen we (in ernstige gevallen) onze eigen cadeau's. De vrouw als controlefreak / superheld.
Onmogelijke opgave
Toch blijken we geen robots en kunnen we onmogelijk de controle overal op houden. We blijven mensen, echt ;) . Door de druk op ons werk of misschien wel thuis, hapert onze bovenkamer en staan we ineens MET kinderen op een verlaten schoolplein. Of staan we juist niet bij de tandarts terwijl deze met smart op ons staat te wachten. Het altijd goed doen blijkt dus een onmogelijke opgave en wij moeten proberen soms wat minder streng voor onszelf te zijn. Onszelf wat meer te vertroetelen misschien en accepteren dat fouten gemaakt kunnen worden.
En dan ......
Maar dan. Dan sta je bij de kassa met je kind en betaalt, kijkt om en weg is je kleine. Paniek, blinde paniek. Een onzichtbare hand slaat zich om je hart, je word ijskoud en alle ratio verdwijnt. Je moet je kind zien te vinden. Wat als die kleine niet meer terug komt? Als ze wel onder een auto komt? Ben jij dan te verwijten? Had ik maar......
Is dat terecht? Mijn inziens kun je het noodlot nooit voor zijn en moet je (hoe moeilijk ook) vertrouwen hebben in het lot maar vooral ook in jouw kind. MAARRRR weet jij dat jouw kind nog niet normaal de bocht om kan fietsen zonder op zijn falie te gaan of dusdanig ondernemend is, dat weglopen eerder regel dan uitzondering is? Dan toch maar een jaartje (of wat ;)) wachten eer je loslaat.....kan altijd nog ;)
donderdag 5 mei 2016
Overgevoelig......
Dat ben ik....ik trek me altijd alles aan. Als iemand de ruimte vult met een negatieve energie dan denk ik direct dat het aan mij ligt. Als een razende ga ik dan in mijn hoofd na wat er de laatste tijd gebeurd is, waar ik eventueel een steek heb laten vallen en als ik dan tot de conclusie kom dat het toch niet aan mij kan liggen maar dat diegene gewoon een rotdag heeft, dan nog blijft er een stemmetje in mijn hoofd tegen me aanpraten in de trant van: weet je zeker dat je niets verkeerd hebt gezegd?
Vermoeiend
Overbodig om aan te geven dat dat heel vermoeiend is. Niet in de laatste plaats voor mezelf maar (schaam) ook wel eens voor anderen. Het draait nu eenmaal niet altijd - meestal niet zelfs - om mij. Dus als iemand een vervelende dag heeft dan is dat niet aan en door mij.
Tijd leert
Dat je in de loop der jaren leert moge duidelijk zijn. Daar waar ik vroeger niet eens de optie in mijn hoofd toe liet dat het aan andere zaken kon liggen, blijft er nu dus een onaangenaam gevoel over. De energie die anderen mee kunnen brengen, zowel positieve als negatieve, zijn voor mij soms nogal heftig. En als ik me krachtig in mijn energie voel staan heb ik er minder last van dan dat mijn hoofd al overuren over van alles en nog wat draait.
Nog heeel veeel te leren
Dat ik dus nog veel te leren heb is evident. Eigenlijk zou ik de energieën van anderen moeten kunnen negeren. Me terug trekken. Mijn eigen kracht vinden. Oefening baart kunst dus. En nog vele lessen.....dus trek ik me iets aan wat niet van mij is? Dan zeg ik nu alvast sorry ;)
Vermoeiend
Overbodig om aan te geven dat dat heel vermoeiend is. Niet in de laatste plaats voor mezelf maar (schaam) ook wel eens voor anderen. Het draait nu eenmaal niet altijd - meestal niet zelfs - om mij. Dus als iemand een vervelende dag heeft dan is dat niet aan en door mij.
Tijd leert
Dat je in de loop der jaren leert moge duidelijk zijn. Daar waar ik vroeger niet eens de optie in mijn hoofd toe liet dat het aan andere zaken kon liggen, blijft er nu dus een onaangenaam gevoel over. De energie die anderen mee kunnen brengen, zowel positieve als negatieve, zijn voor mij soms nogal heftig. En als ik me krachtig in mijn energie voel staan heb ik er minder last van dan dat mijn hoofd al overuren over van alles en nog wat draait.
Nog heeel veeel te leren
Dat ik dus nog veel te leren heb is evident. Eigenlijk zou ik de energieën van anderen moeten kunnen negeren. Me terug trekken. Mijn eigen kracht vinden. Oefening baart kunst dus. En nog vele lessen.....dus trek ik me iets aan wat niet van mij is? Dan zeg ik nu alvast sorry ;)
Abonneren op:
Posts (Atom)