Alhoewel 1 op 3 mensen kanker schijnt te krijgen, komt de melding keihard aan als het jou of een van jouw dierbaren treft. De eerste reactie is dat het niet KAN kloppen. Kanker komt toch niet aan jouw deur of die van jouw dierbare?
Als je dan eenmaal de melding krijgt - in ons geval onze paps - dat het om kanker gaat en dat de prognose niet al te best is, dan gaat jouw hoofd ontkennen. Ze zullen er wel naast zitten, klopt die score wel?
Eer je überhaupt tijd hebt om er bij stil te staan of het wel klopt, is de medische mallemolen gaan draaien en vaar je op de uitspraken van de arts. Opereren, chemo, bestralen, hormoonpillen. Het ene moment ben je gezond, het moment daarop heb je niet zo lang meer te leven en volg je haast blindelings de adviezen/ behandelmethodes van de dienstdoende arts.
En bij dat laatste wil ik even stil staan. Dat je ineens binnen twee weken geopereerd bent en je als het ware in een ratrace terecht komt is raar. Je bent overgeleverd aan de arts die - en dit is mijn mening - zelden een holistische benadering heeft van de patiënt. Je bent een protocol, een gemiddelde en voor je het weet lig je wekelijks aan de chemo of is jouw prostaat verwijderd.
Door de angst bij de patiënt - en angst werkt vaak verlammend -die alleen maar af wil van de slechte cellen is er vaak geen weerwoord, wordt er geen second opinion aangevraagd en is de arts gelijk aan God.
Nu heb ik de laatste jaren (paps heeft al ruim 5 jaar agressieve prostaatkanker, en zit nu boven de statistieken met zijn 5 ipv 2 jaar) heel wat artsen meegemaakt en wat me is opgevallen is dan wel de desinteresse, dan wel onwetendheid dan wel de zakelijkheid die er was. Ik snap het heus dat je niet van elke patiënt een levenswerk kunt maken want dan ben je als arts waarschijnlijk binnen no-time thuis met een burn-out maar waarom kan het niet wat meer holistisch? Waarom wordt de alternatieve manier niet betrokken bij het hele proces?
Waarom wordt er niet eens met de persoon gezeten en gevraagd wat zijn levenspad is geweest, welke stress factoren hij/zij heeft mee gemaakt en wat daaraan veranderd zou kunnen worden? Wat de patiënt zelf wil? Aangeven wat de langdurige consequenties van een behandeling zijn en ze de tijd te geven om rustig keuzes te maken? Misschien ook wel eerlijk aan te geven dat ze het ook niet weten, dat kanker zo onbetrouwbaar is als maar zijn kan?
Het is geen klaagzang hoor maar kanker is ook zo'n geestelijke ziekte dat het me verbaast dat er niet standaard een psycholoog wordt aangeboden aan de persoon die het betreft. Je moet namelijk mentaal elke keer weer het gevecht aan. Elke zoveel maanden, weken krijg je een check waar je je geestelijk voor op moet laden en als de uitslag dan negatief is moet je je (en met jou jouw dierbaren) geestelijk weer opladen voor de volgende 'strijd' tegen kanker.
En als de pijnen dan meer worden, de chemo's toch niet blijken aan te slaan, de bestraling of operatie alles van binnen kapot heeft gemaakt, dan wordt en blijft de geest zwak. De wil wordt minder, de kanker sterker.
Ik pleit dan ook voor een andere, meer holistische benadering van kanker patiënten. Laat wetenschap en alternatieve geneeswijzen hand in hand gaan en leer van elkaar. Dit ter eer en meerdere glorie van onze zieke mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten