Je kent ze vast ook : de verhalen dat als je maar positief denkt,dat je dan dingen voor elkaar krijgt, dat de wereld dan veranderd en alles ineens mooi en prachtig is. Heel leuk allemaal maar in het verhaal vergeten ze wel een belangrijk element: Ik en Jij.
We hebben namelijk sinds onze kindertijd een bepaalde overtuiging van onszelf en van de wereld en die overtuiging, die verandert niet. Die is er ingesleten, een patroon waar je je als mens niet van bewust bent maar wel naar handelt. Dag in dag uit.
Dus als je veranderingen teweeg wilt brengen dan is een bewustzijn op wat je als mens nou doet en wat onderbewust de overtuigingen over jezelf zijn, van elementair belang.
Zo denk ik al geruime tijd na over wat ik kan doen in begeleidingswerk naast mijn werk in de verzekeringen. Daarom volg ik al twee jaar een coaching opleiding en heb ik nog zeker een jaar te gaan. Wat mij opvalt is dat ik geen idee heb welke kant ik op wil (wat voor een control freak nogal lastig is😉) maar vooral dat er een stemmetje in mijn hoofd zit die mij te pas en te onpas laat weten dat er toch niemand op mij zit te wachten. En juist dat stemmetje moet ik kwijt zien te raken. Want die zorgt ervoor dat ik niet daar kom waar ik zou moeten c.q. willen komen.
Als ik begeleidingswerk doe dan zegt dat stemmetje namelijk – hij is nogal venijnig – dat anderen toch beter zijn en dat ik voor aap sta. Het was dit jaar zelfs zo erg dat ik niet meer durfde te begeleiden en serieus dacht: dit werk is niets voor mij.
Waar ik dit jaar ook achter ben gekomen dat het een stemmetje is van heeeeeeeeel lang geleden. Een overtuiging over mijzelf dat anderen beter zijn en ik niet goed genoeg ben. Zonder het bewustzijn op dit stemmetje, deze overtuiging met name, zijn alle veranderingen en positief denken een wassen neus. Want met hoeveel tjakka gevoel ik de dag dan ook mag beginnen, ergens onderweg komt ie weer op mijn schouder zitten en vertelt (altijd als niemand het hoort 😉) dat ik niet goed genoeg ben en wie ik wel denk te zijn.
Sinds dit jaar – dankzij mijn opleiding dus – ben ik mij hier heel bewust van en kan ik voor het eerst – dankzij oefeningen – dit stemmetje serieus nemen en luisteren. Even stil staan en even terug gaan naar vroeger. Naar dat kleine meisje van weleer. Ik pak in gedachten haar hand vast en vertel haar dat ze het fantastisch doet, dat ze er mag zijn. En samen met haar, niet zonder haar kan ik veranderingen in mijn leven aan brengen. Niet gestoeld op positief zijn maar op bewust zijn van wat is en de lef om hier iets aan te veranderen.
Dussss…..pas maar op …ergens – wanneer weet ik niet – kom ik je begeleiden 😉 samen met mijn kleine Ri want die is goed genoeg. Hoe zit dat bij jou?
Liefs
Rilana
Geen opmerkingen:
Een reactie posten