Ken je dat, dat het voelt alsof je een open wond hebt? Dat alles enorm binnen komt en dat je daarmee zeer kwetsbaar bent?
Nou vind ik het nooit zo erg om mij kwetsbaar op te stellen maar me kwetsbaar te voelen, echt kwetsbaar dat voelt apart. Dat je twijfelt aan jezelf, dat je vragen stelt bij je gedrag, de reacties die je geeft. Welke patronen heb ik? Waar komen ze vandaan en dienen ze mij nog.
Jullie merken al: ik zit midden in mijn studie. Issie zwaar? Ja en nee. Het is super interessant, ik zuig de info op en ben 100% aanwezig maar dat maakt het natuurlijk ook wel echt zwaar. Je keert echt naar binnen. En dat maakt zelfs een blog schrijven lastiger.
Ik ben meer naar binnen gekeerd en daardoor is bloggen (wat een vorm van extrovert is natuurlijk) ook minder vanzelfsprekend. Tel daarbij op dat er ook minder tijd is en voila: minder blogs.
Het voelt dus allemaal wel zwaar maar zonder depri te zijn. Het voelt echt okay. In ieder geval het gevoel hebben dat je leeft en aan jezelf werken is altijd mooi.
Dus mocht je wat minder van me meekrijgen dan weet je waaraan het ligt: ben tijdelijk (open) wonden aan het likken ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten