Ik wil er eigenlijk niet aan....dat het weertype mijn - enorm vrolijke ;) - humeur beïnvloedt. Ik denk altijd dat ongeacht of het nu buiten stormachtig, koud, nat of prachtig is, dat mijn humeur helemaal zen is.
De werkelijkheid
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik wel degelijk 'last' heb van de donkere wolken, de kou die in mijn botten zit. Mijn vingers die de hele dag erg koud en doods aanvoelen. Mijn gemoed is wat zwaarmoediger en ik vit de hele week op mijn weegschaal. Alhoewel ik me afvraag of deze twee zaken met elkaar in verbinding staan...hahahhhahaa...
Zon
Als de zon schijnt is alles mooier. Het gras is groener, de bomen stralen meer uit, de lucht is prachtig. Ennnnn de mensen lachen meer & dus is het humeur opgeknapt. Ook dat van mij......
Barcelona
Zo waren we laatst in Barca en zo warm was het niet eens. Maar geen wolkje aan de lucht, ongeveer 16 graden (wat voor ons als zomer voelt ;)) en het leven lacht je toe. Heus niet omdat we even geen kids hadden om voor te zorgen en heus niet omdat we konden uitslapen en zeker niet omdat we twee dagen lang alleen maar met vrienden uit eten zijn geweest. Het was de ZON ;)
Vitamine D
Maar een tekort aan Vitamine D (dus zon) is wel degelijk merkbaar. We kunnen er dus niks aan doen. Onze lichamen hebben het gewoon hard nodig. Want het is goed voor je brein, spieren, weerstand, het remmen van ontstekingen en het ontwikkelen van sterke botten.
Weer vs humeur
Ik kijk nog eens goed naar buiten, zie de donkere hemel, voel mijn koude vingers en bedenk me geen moment. Met mijn dode vingers boek ik een reis naar een zonnig, warm land. Helaas krijg ik elke keer een melding: the computer says NOOOOO......dan maar een foto van Curacao als achtergrondfoto op mijn laptop. Goed voor mijn humeur!
donderdag 23 februari 2017
donderdag 16 februari 2017
Een ode aan de lach
Wanneer doen we dat? Ongeremd, tranen trekkend lachen? Volgens mij verleren we dat met de jaren. Als ik even terug ga in de tijd dan denk ik dat ik nog nooit zoveel en zo hard gelachen heb als tijdens mijn studie.
Onbezorgd
Ook al denken studenten dat ze het heeeeeeeel erg zwaar hebben...man wat hebben ze een vrijheid. Beetje studeren, al dan niet een bijbaantje, veel uitslapen en nog meer feesten. Heerlijk onbezorgd. Ik weet dat het tegenwoordig allemaal wat minder makkelijk (financieel) is dan in 'mijn' tijd maar iets zegt me dat er volop tijd en plezier over blijft voor de gemiddelde student. Heerlijk onbezorgd dus. Ik weet nog dat de moeder van mijn toenmalige vriend aangaf hoe zalig ze het vond om een weekje bij ons in Engeland te zijn waar we toen studeerden en hoe onbezorgd het was. Dat snap ik nu veel beter omdat je veel meer verantwoordelijkheid hebt als je kids hebt en het wel bekende huisje-boompje-beestje.
Lachen anno toen
Want wat heb ik gelachen. Toen mijn beste mattie en ik 's nachts op de fiets naar Zandvoort reden, in de plaatselijke coffeeshop onze tijd doorbrachten en op het strand de sterrenhemel bewonderden. 's Morgens vroeg terug fietsten met een gevonden verkeersbord en ruzie kregen met de huisbaas van mattie.
Mattie die al pratend tegen een lantaarn aanliep of die als enige op zijn verjaardag de taxi naar de stad miste en moest lopen. Of toen we op de ski's met pruiken in alle kleuren van de regenboog de pistes af suisden. Dat ik er bij de diploma-uitreiking achter kwam dat de HEAO een heuse Bieb had (COOL!) en waar ik al TV kijkend me verbaasde dat iemand zijn hoofd eraf was gebeten door een haai (althans dat dacht ik) en toch een interview kon geven. Of de eerste (en zo goed als de laatste) keer dat ik wilde uitproberen hoe het was om een jointje te roken en vervolgens paranoia werd, waarop ik de kat van mijn hospita liet vliegen (in de veronderstelling dat ik haar een tikje gaf).
Dat ik een peptalk gaf aan de zwerver in London. De fantastische film die we maakten, genaamd : the Turkey who did not believe in ghosts....een absoluut meesterwerk was het. Of het werkstuk wat we moesten maken in Engeland, waarop mattie en ik ons 'onderzoek' in een plaatselijke pub deden en onze bronvermelding bestond uit de boeken : Fietsen zonder lichtmanagement van P. Bell & Rampetampenmanagement van M. Sluyter....wat hadden we een lol en wat hoopten we vurig dat we niet gesnaaid werden.
Het wildplassen (sorry!) tegen een fiets van een meneer die vriendelijk vroeg of ie m even weg mocht halen (oeps). Mijn persoonlijke levensverhaal welke ik afstak bij de dame van de 0900-nummerinformatie (voor het vinden van een telefoonnummer, zo deden we dat toen). Of mijn toenmalige huisgenootje die niet graag praatte in de ochtend en mijn toenmalige lief aangaf dat dat niet gaf: hij praatte wel tegen haar. Het zero tolerance beleid in ons studentenhuis. Wat voor geen meter werkte .....ik kan wel door blijven gaan....wat heb ik gelachen en wat ben ik daar dankbaar voor.
Lachen anno nu
En nu dan? Toegegeven...er viel bij ons op papier de laatste jaren weinig te lachen maar een van de grote krachten die ons erdoorheen heeft gesleept de laatste jaren is - behalve veel praten - humor. Lief en ik kunnen werkelijk nog steeds omvallen van het lachen om bepaalde gebeurtenissen (beetje zwarte en harde humor mag wel)....dan lopen de tranen me nog steeds over de wangen. En hoewel het leven inderdaad een stuk minder onbezorgd is, is dit wel een pleidooi voor de lach. Probeer het allemaal niet te serieus te nemen en lach!
Onbezorgd
Ook al denken studenten dat ze het heeeeeeeel erg zwaar hebben...man wat hebben ze een vrijheid. Beetje studeren, al dan niet een bijbaantje, veel uitslapen en nog meer feesten. Heerlijk onbezorgd. Ik weet dat het tegenwoordig allemaal wat minder makkelijk (financieel) is dan in 'mijn' tijd maar iets zegt me dat er volop tijd en plezier over blijft voor de gemiddelde student. Heerlijk onbezorgd dus. Ik weet nog dat de moeder van mijn toenmalige vriend aangaf hoe zalig ze het vond om een weekje bij ons in Engeland te zijn waar we toen studeerden en hoe onbezorgd het was. Dat snap ik nu veel beter omdat je veel meer verantwoordelijkheid hebt als je kids hebt en het wel bekende huisje-boompje-beestje.
Lachen anno toen
Want wat heb ik gelachen. Toen mijn beste mattie en ik 's nachts op de fiets naar Zandvoort reden, in de plaatselijke coffeeshop onze tijd doorbrachten en op het strand de sterrenhemel bewonderden. 's Morgens vroeg terug fietsten met een gevonden verkeersbord en ruzie kregen met de huisbaas van mattie.
Mattie die al pratend tegen een lantaarn aanliep of die als enige op zijn verjaardag de taxi naar de stad miste en moest lopen. Of toen we op de ski's met pruiken in alle kleuren van de regenboog de pistes af suisden. Dat ik er bij de diploma-uitreiking achter kwam dat de HEAO een heuse Bieb had (COOL!) en waar ik al TV kijkend me verbaasde dat iemand zijn hoofd eraf was gebeten door een haai (althans dat dacht ik) en toch een interview kon geven. Of de eerste (en zo goed als de laatste) keer dat ik wilde uitproberen hoe het was om een jointje te roken en vervolgens paranoia werd, waarop ik de kat van mijn hospita liet vliegen (in de veronderstelling dat ik haar een tikje gaf).
Dat ik een peptalk gaf aan de zwerver in London. De fantastische film die we maakten, genaamd : the Turkey who did not believe in ghosts....een absoluut meesterwerk was het. Of het werkstuk wat we moesten maken in Engeland, waarop mattie en ik ons 'onderzoek' in een plaatselijke pub deden en onze bronvermelding bestond uit de boeken : Fietsen zonder lichtmanagement van P. Bell & Rampetampenmanagement van M. Sluyter....wat hadden we een lol en wat hoopten we vurig dat we niet gesnaaid werden.
Het wildplassen (sorry!) tegen een fiets van een meneer die vriendelijk vroeg of ie m even weg mocht halen (oeps). Mijn persoonlijke levensverhaal welke ik afstak bij de dame van de 0900-nummerinformatie (voor het vinden van een telefoonnummer, zo deden we dat toen). Of mijn toenmalige huisgenootje die niet graag praatte in de ochtend en mijn toenmalige lief aangaf dat dat niet gaf: hij praatte wel tegen haar. Het zero tolerance beleid in ons studentenhuis. Wat voor geen meter werkte .....ik kan wel door blijven gaan....wat heb ik gelachen en wat ben ik daar dankbaar voor.
Lachen anno nu
En nu dan? Toegegeven...er viel bij ons op papier de laatste jaren weinig te lachen maar een van de grote krachten die ons erdoorheen heeft gesleept de laatste jaren is - behalve veel praten - humor. Lief en ik kunnen werkelijk nog steeds omvallen van het lachen om bepaalde gebeurtenissen (beetje zwarte en harde humor mag wel)....dan lopen de tranen me nog steeds over de wangen. En hoewel het leven inderdaad een stuk minder onbezorgd is, is dit wel een pleidooi voor de lach. Probeer het allemaal niet te serieus te nemen en lach!
donderdag 2 februari 2017
Killer Body
Fajah Lourens heeft een killer body. Je kunt er lang en je kunt er kort over praten maar dat ze een prachtig, getraind lichaam heeft (kan je smaak niet zijn natuurlijk) moge duidelijk zijn. Daar zitten wat uurtjes afzien in. En dan heb ik het niet eens over de maximale 1400 calorieën die ze blijkbaar hooguit nuttigt terwijl ze zich suf traint. Pffff...krijg nu al trek ....
Discipline
Dus om zo'n killerbody te hebben, daar is heel wat discipline voor nodig en daar ze haar eigen product is, zal ze het moeten blijven volhouden. Zelf ben ik ooit van een kilootje of 73 (in een ver verleden gelukkig) terug gegaan naar een kilootje of 55 en eerlijk is eerlijk: ook daar is veel discipline voor nodig om dat op pijl te houden. Zo sport ik elke dag en let ik zeker op wat ik eet en hoeveel. Een gebakje zul je me niet snel zien weg eten .... lekkers bij de borrel vind ik daarentegen niet te versmaden. Laat staan mijn dagelijkse wijntje....mmmm heerlijk ;)
Balans
Ik denk dat er altijd een bepaalde vorm van balans moet zijn in het leven. Je hebt een lichaam waar je zuinig mee om dient te gaan, tenminste als je dat lichaam lang wilt houden. Dat houdt dus in dat je voldoende beweegt, niet teveel drinkt en eet, niet teveel rookt en daarbij je koppie ook gezond houdt. Jouw 'zijn' en jouw lichaam moeten blij zijn met elkaar ;)
Killer Body
Dat er heel wat vrouwen (jong en oud) zijn die ook zo'n killer body willen dat snap ik wel. Want als ik zonder nog meer moeite te doen zo'n body zou kunnen krijgen dan zou ik dat ook wel willen. Maar reëel is het voor de meeste vrouwen niet. En de vraag is dus ook of het gezond is. Ik denk het eerlijk gezegd niet maar hey: ik ben maar een leek.
Zelf Beeld
Waar het denk ik om gaat dat je eigen zelfbeeld anders moet, dat de grootste vijand jijzelf bent. Als je denkt dat een killer body het enig zaligmakende is dan heb je wel een probleem. Want er is niet zoveel lol meer aan als je alleen maar moet trainen en op je eten moet letten. Er is zoveel meer in het leven dan dat. Want geef nou eens toe : beoordeel jij die ander alleen op zijn of haar uiterlijk? Je kijkt waarschijnlijk eerder hoe iemand over komt, of iemand straalt. En of zijn of haar achterwerk dan wat groter is zal je een biet zijn. Je schoonheid komt van binnen en niet van buiten. Als ik slecht in mijn vel zit dan zie ik de hele wereld als een doedelzak en dus ook mijn verschijnen. Ik kijk dan waarschijnlijk narrig de wereld in, of onzeker, of teruggetrokken en dat trekt nou niet bepaald andere mensen aan. We zijn ons lichaam niet! We zijn de energie die we uitstralen! Dus als ik met een lach en veel energie de ander benader dan blijf dat die ander bij. Dan ben je mooi en daar kan echt geen killer body tegenop.
Anders
Dus laten we onszelf veranderen, laten we stoppen zo zelf kritisch te zijn. Laten we beginnen onszelf te omarmen en accepteren hoe we zijn. Het hele handeltje zakt toch in door de zwaartekracht. We kunnen nou niet eenmaal voor altijd jong zijn. Onze rimpels, onze hangende ledematen laten ons en anderen zien wat we hebben meegemaakt in het leven. Daar mogen en moeten we juist trots op zijn. En als we liever voor onszelf zijn dan geven we ook het juiste voorbeeld voor onze kinderen. Dat ze weten dat het niet uitmaakt hoe je eruit ziet, dat ze genoeg zelfvertrouwen hebben dat ze weten dat echte schoonheid van binnen uit komt en dat je lief voor jezelf moet zijn. Want de grootste criticasters dat zijn we zelf en ik kan het weten ;)
Discipline
Dus om zo'n killerbody te hebben, daar is heel wat discipline voor nodig en daar ze haar eigen product is, zal ze het moeten blijven volhouden. Zelf ben ik ooit van een kilootje of 73 (in een ver verleden gelukkig) terug gegaan naar een kilootje of 55 en eerlijk is eerlijk: ook daar is veel discipline voor nodig om dat op pijl te houden. Zo sport ik elke dag en let ik zeker op wat ik eet en hoeveel. Een gebakje zul je me niet snel zien weg eten .... lekkers bij de borrel vind ik daarentegen niet te versmaden. Laat staan mijn dagelijkse wijntje....mmmm heerlijk ;)
Balans
Ik denk dat er altijd een bepaalde vorm van balans moet zijn in het leven. Je hebt een lichaam waar je zuinig mee om dient te gaan, tenminste als je dat lichaam lang wilt houden. Dat houdt dus in dat je voldoende beweegt, niet teveel drinkt en eet, niet teveel rookt en daarbij je koppie ook gezond houdt. Jouw 'zijn' en jouw lichaam moeten blij zijn met elkaar ;)
Killer Body
Dat er heel wat vrouwen (jong en oud) zijn die ook zo'n killer body willen dat snap ik wel. Want als ik zonder nog meer moeite te doen zo'n body zou kunnen krijgen dan zou ik dat ook wel willen. Maar reëel is het voor de meeste vrouwen niet. En de vraag is dus ook of het gezond is. Ik denk het eerlijk gezegd niet maar hey: ik ben maar een leek.
Zelf Beeld
Waar het denk ik om gaat dat je eigen zelfbeeld anders moet, dat de grootste vijand jijzelf bent. Als je denkt dat een killer body het enig zaligmakende is dan heb je wel een probleem. Want er is niet zoveel lol meer aan als je alleen maar moet trainen en op je eten moet letten. Er is zoveel meer in het leven dan dat. Want geef nou eens toe : beoordeel jij die ander alleen op zijn of haar uiterlijk? Je kijkt waarschijnlijk eerder hoe iemand over komt, of iemand straalt. En of zijn of haar achterwerk dan wat groter is zal je een biet zijn. Je schoonheid komt van binnen en niet van buiten. Als ik slecht in mijn vel zit dan zie ik de hele wereld als een doedelzak en dus ook mijn verschijnen. Ik kijk dan waarschijnlijk narrig de wereld in, of onzeker, of teruggetrokken en dat trekt nou niet bepaald andere mensen aan. We zijn ons lichaam niet! We zijn de energie die we uitstralen! Dus als ik met een lach en veel energie de ander benader dan blijf dat die ander bij. Dan ben je mooi en daar kan echt geen killer body tegenop.
Anders
Dus laten we onszelf veranderen, laten we stoppen zo zelf kritisch te zijn. Laten we beginnen onszelf te omarmen en accepteren hoe we zijn. Het hele handeltje zakt toch in door de zwaartekracht. We kunnen nou niet eenmaal voor altijd jong zijn. Onze rimpels, onze hangende ledematen laten ons en anderen zien wat we hebben meegemaakt in het leven. Daar mogen en moeten we juist trots op zijn. En als we liever voor onszelf zijn dan geven we ook het juiste voorbeeld voor onze kinderen. Dat ze weten dat het niet uitmaakt hoe je eruit ziet, dat ze genoeg zelfvertrouwen hebben dat ze weten dat echte schoonheid van binnen uit komt en dat je lief voor jezelf moet zijn. Want de grootste criticasters dat zijn we zelf en ik kan het weten ;)
Abonneren op:
Posts (Atom)