Mijn en Dijn

Lief en ik 'zitten' in een - voor ons - nieuwe serie: the 100. Eerste seizoen is even doorbijten - niet in de laatste plaats omdat de hoofdrolspeelster een continue verbaasde blik heeft - maar het onderwerp sprak en spreekt ons wel aan, namelijk nucleaire ramp, aantal overlevenden, 100 gaan terug van de ruimte naar aarde om te kijken of de aarde 100 jaar na dato leefbaar is. Inmiddels aanbelandt in seizoen 2 en het belooft wat te worden.

Our people
Wat opvalt in deze serie is dat er een aantal stammen / volken zijn (niet heel veel maar genoeg om het spannend te maken) die er alles aan doen om hun eigen volk te beschermen. 'We must protect our people'. Wat er op neer komt dat ze allemaal hetzelfde willen en met geweld deze bescherming staande houden. Daar waar vrede en samen werken veel beter zou werken en ze allemaal niet zoveel van elkaar verschillen. Een mooi en triest vergelijk met de 'echte' wereld....

De echte wereld
Is het in onze echte wereld niet veel anders? Zijn wij ook niet bang voor de indringers? In ons geval de vluchtelingen. Zijn we niet ontzettend bang voor ons eigen volk? Krijgen we ook niet het gevoel dat 'we must protect our people'? Maar tegen wat dan? Willen die indringers niet gewoon ook wat wij willen? Eten, drinken en vrede? Is er niet in overvloed? Zijn onze eigen mensen echt zoveel meer waard dan die anderen?

Mijn en Dijn   
Het lijkt er op dat we - gedreven uit angst - vasthouden aan het zgn. begrip Mijn en Dijn. Wat van mij is, behoort mij toe. Jij hebt daar geen recht op. Waarom zouden we daar aan vasthouden? Waarom zouden we niet meer kunnen delen en waarom laten we de angst niet los? Natuurlijk gelden onze 'regels' maar ongetwijfeld kom je daar uit als je uit liefde met elkaar wilt delen. Respect en liefde voor elkaar...hoe mooi zou het zijn.


Wakker
En toen? Toen werd ik wakker. Bekeek mijn mobieltje, las over discriminatie, de zwarte pieten discussie, de haat jegens elkaar en besefte me dat Mijn en Dijn hoogtij vieren en er biggelde een traan over mijn wang.....