Je kent ze vast de quotes: Het hele leven is loslaten, je kunt toch niets voorkomen & als het zo moet zijn, dan moet het zo zijn. Et cetera, Et cetera ......
Loslaten
Dat het hele leven loslaten is, dat klopt wel maar of dat makkelijk is? Blijkbaar niet want velen hebben er moeite mee. Zo ook ik, sprak de gek. Voor het eerst je kind(eren) een kwartiertje alleen thuis laten: 'denk erom alleen tv kijken, telefoon naast je houden en niemand open doen!'. Je kind alleen buiten laten spelen, later alleen naar school laten fietsen en nog later alleen de stad in en op kamers. De gevaren die er in al deze fases zijn, zijn ontelbaar. En hoe vaak je je kind ook vertelt met niemand mee te gaan, als ze met puppies of snoep gelokt worden gaan negen van de tien mee zo blijkt uit een experiment (boehoe).
Controle
Dat de mens - en volgens mij met name de vrouw ;) - altijd overal controle op wil/denkt te hebben is natuurlijk niet compleet fout. Volgens mij loopt (en sorry mannen) er niets ....nou in ieder geval niet veel ;) zonder de vrouw en haar geregel. Zo plannen we de afspraken in (ook die voor onze partners), regelen we oppas voor een avondje uit, houden we alle sporten, feestjes en speelafspraken van onze kids bij en regelen we (in ernstige gevallen) onze eigen cadeau's. De vrouw als controlefreak / superheld.
Onmogelijke opgave
Toch blijken we geen robots en kunnen we onmogelijk de controle overal op houden. We blijven mensen, echt ;) . Door de druk op ons werk of misschien wel thuis, hapert onze bovenkamer en staan we ineens MET kinderen op een verlaten schoolplein. Of staan we juist niet bij de tandarts terwijl deze met smart op ons staat te wachten. Het altijd goed doen blijkt dus een onmogelijke opgave en wij moeten proberen soms wat minder streng voor onszelf te zijn. Onszelf wat meer te vertroetelen misschien en accepteren dat fouten gemaakt kunnen worden.
En dan ......
Maar dan. Dan sta je bij de kassa met je kind en betaalt, kijkt om en weg is je kleine. Paniek, blinde paniek. Een onzichtbare hand slaat zich om je hart, je word ijskoud en alle ratio verdwijnt. Je moet je kind zien te vinden. Wat als die kleine niet meer terug komt? Als ze wel onder een auto komt? Ben jij dan te verwijten? Had ik maar......
Is dat terecht? Mijn inziens kun je het noodlot nooit voor zijn en moet je (hoe moeilijk ook) vertrouwen hebben in het lot maar vooral ook in jouw kind. MAARRRR weet jij dat jouw kind nog niet normaal de bocht om kan fietsen zonder op zijn falie te gaan of dusdanig ondernemend is, dat weglopen eerder regel dan uitzondering is? Dan toch maar een jaartje (of wat ;)) wachten eer je loslaat.....kan altijd nog ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten