Pas op! Licht ontvlambaar!!!

Licht ontvlambaar....dat ben ik... bedenk ik me met enig schaamtegevoel. Ik ben als een vulkaan die het ene moment nog rustig op zijn lauweren rust en het volgende moment zomaar vuur kan spuwen....en blijft spuwen en spuwen...en spuwen....

Vrolijk de dag beginnen....
Hoe het werkt? Ik begin meestal - afhankelijk van de snelheid waarmee onze kids naar beneden zijn gegaan - optimistisch en vrolijk de dag. Ik fluit niet hoor en zingen doe ik 's morgens ook niet, want dat is wel echt te optimistisch ;). Ik heb toch echt een goede, warme - liefst zo warm mogelijk - douche nodig eer ik weer een beetje op deze wereld mee kan doen. Afhankelijk van het cijfer van de weegschaal, doe ik dat dan vaak weer in vrolijke stemming!

Het verloop van de dag.....
Dan brengen we onze bloedjes weg, wat meestal hartstikke leuk is.... ECHT ! Vooral bij onze jongste omdat ik nog tig kusjes voor het raam moet werpen, denkbeeldige knuffels door de ruit naar haar toe gooi om vervolgens al zwaaiend uit het beeld te vertrekken richting het raam van de klas van de oudste. Een minzaam wuifje kan er bij hem vanaf maar dat mag de pret van de denkbeeldige kusjes niet drukken. Je merkt al: peace all over the place ;)

De vulkaan begint te borrelen....
Op werk aangekomen is er nog geen vuiltje aan de lucht. Twee bakkies pleur, liters thee en ik ben er weer helemaal. En dan gebeurt het: het onrecht komt om de hoek kijken, die arrogante mail van die man waar je heel aardig uitleg aan hebt gevraagd, die jongen bij de klantenservice die je uitmaakt voor dat mens met dat bijdehante toontje, die klant die zijn afspraken nooit nakomt maar wel van jou alles verwacht.....het borrelen is begonnen.

De vulkaan begint te spuwen.....
En dan is het al te laat .... het borrelen is begonnen, het spuwen moet komen. Ik kan het niet tegenhouden, echt niet. Mijn hoofd wordt rood, mijn mond begint te praten en het mopperen is begonnen. De volumeknop staat op maximale stand en de gemiddelde onwetende voorbijganger duikt weg, bang geraakt te worden door een vliegend voorwerp. Tot ik het kwijt ben. Al naar gelang de hoogte van de irritatiemodus kan het over zijn binnen vijf minuten of een half uur. Het sputteren wordt minder, de kleur wordt weer normaal en de lach is terug. Ik weet het zeker: mijn hartslag moet dan van hoog naar laag zijn gedaald, het lijkt wel een achtbaan.

De slapende vulkaan.....
Meestal zit er dan tegenover mij, mijn lieve collega en partner die het borrelen en de uitbarsting natuurlijk allang had zien aankomen en mij lachend aankijkt. Hij wordt er niet meer warm of koud van (net zo min als mijn kids overigens) en laat mij mijn gang gaan. Ook omdat er ondanks het zgn. temperament ook echt nog wel wat zinnigs uit kan komen. En dan ben ik weer terug....terug bij mijn bakje thee en mijn glimlach. Wat gezegd moest worden is gezegd en de vulkaan slaapt weer. Tot aan het volgende moment dat iemand zich als een hork gedraagt dan ;)