Obsessie

Ik moet het toegeven ..... ik heb een obsessie...misschien wel meerdere maar in ieder geval deze. Deze obsessie is er een die velen - met name vrouwen - hebben. Het is er een met mijn gewicht.

Relatie
Eerder liet ik het al eens doorschemeren dat mijn humeur afhankelijk kan zijn van het getal op de weegschaal. Mijn relatie met de weegschaal varieert van zeer goed tot zeer matig (de laatste tijd). Komt ie onder een bepaald punt wat ik mijn hoofd heb zitten dan is onze relatie uitstekend en loop ik fluitend (mocht ik kunnen fluiten dan) naar beneden ......komt ie boven dat punt dan zakt mijn hoofd naar beneden, prevel ik binnensmonds allerlei verwensingen naar mijn 'vriend' de weegschaal en neem ik me voor dat er vandaag meer bewogen dient te worden en zet ik mijn hoop op morgen....of die avond. Ik zeg nog net geen gedag tegen mijn weegschaal....of deed ik dat nou toch?

Vroeger
Er was een tijd en die tijd was tot aan mijn dertigste, dat de weegschaal en ik geen relatie hadden. GEEN. Wat was dat eigenlijk een mooie tijd, niet? Ik at waar ik zin in had en deed waar ik zin in had. Bewegen....ik? Van broodje naar broodje ja. Achteraf nog een wonder dat ik niet veel zwaarder was. Aan de andere kant: ik voelde me altijd prima.

Foto's
Het was eigenlijk nooit de spiegel maar de foto's die me altijd aan het twijfelen brachten dat ik nou niet bepaald het uiterlijk en figuur van Cindy Crawford (want dat is mijn tijd...hahhahaha) had. De onderkin  lachte me toe..combineer dat met rood stekeltjes haar (over zelfverminking gesproken) en de ramp was compleet. Toch heeft het erg lang geduurd eer ik de knop omzette. Ik weet nog wat het was. Een rokje nog niet zo lang gekocht in (denk ik) maatje 42 zat aan alle kanten te strak. Nu was het genoeg, klaar, over. Slot op den mond en de kilo's moesten eraf. 

Mijn eerste dieet
En zo kwam het dat mijn eerste dieet ooit (alhoewel ik eerder eens een poging had ondernomen om af te vallen door bier af te zweren en daarvoor in de plaats liters wijn te drinken, maar op de een of andere manier werkte die aanpak niet) van start ging. De hele dag door appels eten en 's avonds stond ik mezelf een wijntje en avond eten toe (alleen nu een maal opscheppen ipv twee of drie). Het werkte ! Jeuh! De kilo's gingen eraf en wat was ik blij! 

De obsessie kwam
Ik viel uiteindelijk twintig kilo af. Ruim 12 door een dieet. De rest door stress. Die laatste oorzaak was toch minder aangenaam.  Hoe fijn was het dat iedereen zag dat je zoveel kwijt was en hoe enthousiast men reageerde. In combinatie met de stress in mijn leven had en heb ik een opdracht: noooooiiitt meer dik worden. Ik moet de controle houden, Dit is in ieder geval iets waar ik wel invloed op heb. En zo is de obsessie geboren.

De obsessie in leven houden
En ik weet serieus niet of ik er ooit van kom of wil komen. De wil in mijn hoofd  is zo groot dat ik er alles aan doe om lichamelijk goed in mijn vel te zitten. Anderhalf jaar geleden met redelijk fanatiek sporten begonnen waaronder elke dag work-outs, elke week Krav Maga en als het lukt elke week tennis. Ik merk dat ik sterker word / ben maar spieren wegen meer dan vet en daar komt mijn obsessie dus weer om de hoek kijken....ik word er narrig van. Dat getal moet naar beneden.

Ander perspectief
En daar zit m nou de crux. Ik moet daarmee ophouden van mezelf. Als ik bijvoorbeeld de zangeres Pink zie en hoe strak ze in haar vel zit maar niet mager is, denk ik : mooi. Waarom kan ik dan niet wat aardiger zijn voor mezelf? Ik moet dingen vanuit een ander perspectief gaan zien en dat is lastig. Maar dat wordt wel mijn nieuwe opgave aan mezelf. Zou dat dan mijn nieuwe obsessie worden? Ik ga het maar proberen ;)