Oordeel niet opdat gij niet veroordeeld wordt

Ohh jeee.....een zware blog? Ja en nee....ik ga het zeker niet hebben over de bijbel of hel en verdoemenis want daar geloof ik niet in....zoals jullie inmiddels wel weten maar ik verbaas me er wel steeds meer over dat zoveel mensen hun oordeel over een ander zo snel hebben vast staan.

Oordeel over onbekenden
Oordelen over onbekenden - en daar ben ik soms ook nog wel eens debet aan helaas - als iemand er zo chagrijnig uitziet bijvoorbeeld of als iemand er op een bepaalde manier uitziet of, of, of.....legio redenen en gelegenheden waarbij we ons oordeel klaar hebben staan, is dat niet meestal al veroordelen? Maar weten wij wat er in die anders leven om gaat? Weten wij welke zware lasten er door diegene meegedragen worden waardoor het glimlachen wel is vergaan? Is het niet vaak onze eigen onvrede over o.a. onszelf die we afreageren op de ander? Zouden we niet moeten beginnen met naar onszelf te kijken en onze eigen zaken op orde moeten krijgen???

Oordeel over bekenden
Oordelen over onbekenden is al niet zo fraai, maar erger nog: onze oordelen die we klaar hebben staan voor onze bekenden zijn vaak nog erger. Want: je zus doet de opvoeding verkeerd, je vriendin is veel te slordig en vies, je schoonmoeder zou het zus en zo moeten aanpakken. Het liefste zouden wij ons model zo plakken op die ander. En ik vraag me dan echt oprecht af WAAROM? Waarom zou je in hemelsnaam jouw stempel willen drukken op die ander? Waarom denk jij het beter te weten? Is het niet zo dat iedereen zijn eigen weg heeft te bewandelen? Dat iedereen van zijn eigen fouten mag en misschien wel moet leren? Zou het niet veel fijner zijn als we mild zijn naar die ander? En te beginnen bij onszelf?

Imperfecte wereld
We leven nu eenmaal in een imperfecte wereld met imperfecte mensen. En dat maakt het nou juist zo mooi. Fouten moeten we kunnen maken, maar zodra we oordelen geven we min of meer de signalen af dat onze liefde voorwaardelijk is en dat doet pijn. Moeten we niet gewoon proberen om de dingen die we bij een ander zien naast ons neer te leggen en in plaats daarvan aan te geven dat we er voor die ander zijn indien gewenst? En moeten we niet eens wat vaker kijken naar die enorme balk in onze eigen ogen?

Oordeel niet opdat gij niet veroordeeld wordt
Deze uitspraak heeft er niets mee te maken dat er iemand (lees: de duivel of welk ander monster dan ook) jou het je de rest van je leven zuur maakt maar wel dat je misschien eens je empathie, je watte?.....je inlevingsvermogen moet aanspreken. Hoe zou jij het vinden als anderen alleen maar lelijke dingen over je zouden denken en hoe zou jij het vinden als je naasten waar je heel veel van houdt kritiek op jouw leven hebben waardoor je het gevoel hebt dat hun liefde voorwaardelijk is en dat jij 'minder' bent? Ik denk niet zo fijn.

Oprechte hulp
Dat betekent natuurlijk niet dat jij jouw hulp aan je zus, tante, vriendin niet kunt aanbieden. Maar je hoort het al : aanbieden, niet opdringen. Als je van mening bent dat diegene jouw hulp kan gebruiken, wees dan nederig en oprecht. En als de ander er nog niet klaar voor is, dan is dat zijn/haar pad en daar mag en moet je voor buigen. ieder van ons loopt zijn eigen weg.....hopelijk zonder oordeel en omringt door liefde!